Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ειρηναίος Μαράκης: Τέσσερα ποιήματα (Εποχές, Συντριβή, Αισθήματα, Ώρες)

Εποχές

Θα έρθουν επο­χές που τα ποιήματα
σαν προ­κη­ρύ­ξεις θα διαβάζονται
σε πλα­τεί­ες και απερ­για­κές διαδηλώσεις
γέλα­σες, με κοί­τα­ξες στα μάτια
τσι­γά­ρο άνα­ψες και είπες
πως ήρθαν αυτές οι εποχές
μόνο που ποι­η­τές πια δεν υπάρχουν
καθώς παι­γνί­δι έγιναν
στα χέρια των μάνα­τζερ και των διαφημιστών.

Συντριβή

Και να σου δώσω συντριβή
που λέει ο Χριστιανόπουλος
εγώ τι θα κερ­δί­σω, πες μου
όχι, αγά­πη μου
η κατά­νυ­ξη κι η μοναξιά
δεν φτά­νουν, δεν αρκούν

στον σύγ­χρο­νο κόσμο, ξέρεις
αν δεν υπάρ­ξει αντα­μοι­βή, έρω­τας δεν υπάρχει
κι όταν λέμε για ανταμοιβή
ούτε για κλω­τσιές μιλά­με, ούτε για χειροφιλήματα
με χρή­μα πια πληρώνουμε

κι ύστε­ρα, σαν έτοι­μοι από καιρό
μια στη­μέ­νη φωτο­γρα­φία μας
στο ίντερ­νετ ανεβάζουμε
με στί­χους κάμπο­σο ρομα­ντι­κούς και ροζ
έτσι για το λάικ των ψηφια­κών φίλων
και για την αναγνώριση

Αισθήματα

Αισθή­μα­τα ανορθόγραφα
λόγια άσχη­μα σκηνοθετημένα
σκέ­ψεις δίχως προορισμό
μπρο­στά σ’ ένα καθρέ­φτη χωρίς είδωλο
σ’ ένα σπί­τι έρη­μο από δεκαετίες
και η αγά­πη σου
μια επί­μο­νη τυραννία
που όσα χρό­νια κι αν περάσουν
εμέ­να θα αναζητά
στους δρό­μους, στις απερ­γί­ες, στα έρη­μα καφενεία
σε μια πόλη χαμένη
μέσα στο ένδο­ξο παρελ­θόν της

ξέρω πως βαραί­νουν αυτά τα σύννεφα
πάνω στην κου­ρα­σμέ­νη μου συνείδηση
κι αυτός ο χειμώνας
που την άνοι­ξη κυο­φο­ρεί και τη φωτιά
ναι, έτσι είναι, μην γελιέσαι
η αλλα­γή δεν έρχεται
χωρίς αγώ­νες και θυσίες
χωρίς ποιήματα
μες το κρα­σί και στο δάκρυ κεντημένα.

Ώρες

Ώρες δύσκο­λες φθινοπωρινές
που στο σπί­τι τις περνάς
σαν δημό­σιος υπάλ­λη­λος στη σύνταξη
με ελλη­νι­κό καφέ, κου­λού­ρι των πενή­ντα σεντς
και την εφη­με­ρί­δα ανοιγμένη
στις τελευ­ταί­ες σελί­δες, στα μνημόσυνα
ένα παρελ­θόν να αναπολείς
που ποτέ δεν γνώ­ρι­σες και ούτε θα γνωρίσεις
ενώ στον δρό­μο σε καλούν
ο έρω­τας των γυναικών
τα χαμό­γε­λα των παιδιών
και τα συν­θή­μα­τα των χαλυβουργών
που για τρί­τη εβδομάδα
βρί­σκο­νται σε απεργία.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο