Εκλογές ΣΥΡΙΖΑ: Νέος πρόεδρος ο Στέφανος Κασσελάκης

Ο Στέ­φα­νος Κασ­σε­λά­κης είναι ο νέος πρό­ε­δρος του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επι­κρά­τη­σε σήμε­ρα στις επα­να­λη­πτι­κές εκλο­γές ένα­ντι της Έφης Αχτσιόγλου.

Στις σημε­ρι­νές εκλο­γές ψήφι­σαν 15.000 λιγό­τε­ρα άτο­μα σε σχέ­ση με την πρώ­τη Κυριακή.

Οπως ανα­κοί­νω­σε ο Γ. Δρό­σος πρό­ε­δρος της Κεντρι­κής Εφο­ρευ­τι­κής Επι­τρο­πής του ΣΥΡΙΖΑ, με κατα­με­τρη­μέ­νο το 75% των ψήφων, ο Στ. Κασ­σε­λά­κης συγκέ­ντρω­σε 56,69%, η Εφη Αχτσιό­γλου 43,31%, τα άκυ­ρα και λευ­κά 1,19 %.

Η Έφη Αχτσιό­γλου προ­έ­βη σε δηλώ­σεις, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας τη νίκη του κ. Κασσελάκη.

Η προ­ε­κλο­γι­κή εσω­κομ­μα­τι­κή περί­ο­δος διε­ξή­χθη μέσα σ’ ένα κλί­μα με ανε­βα­σμέ­νους τόνους, «αλλη­λο­μα­χαι­ρώ­μα­τα» και εκα­τέ­ρω­θεν καταγ­γε­λί­ες για το ποιος στε­ρεί­ται «πολι­τι­κό σχέ­διο» και ποιος δεν έχει «διά­θε­ση συνερ­γα­σί­ας», με δεδο­μέ­νο πάντως ότι το συγκε­κρι­μέ­νο κόμ­μα, απο­τε­λεί στα­θε­ρό πυλώ­να του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος και ουσια­στι­κές δια­φο­ρές μετα­ξύ των­δύ­θο υπο­ψη­φί­ων δεν υπήρχαν.

Όπως είπε ο Δ. Κου­τσού­μπας στην χτε­σι­νή του ομι­λία στο φεστι­βάλ της ΚΝΕ, σχο­λιά­ζο­ντας τις εξε­λί­ξεις στον ΣΥΡΙΖΑ: «Και για όσους νιώ­θουν έκπλη­ξη ή και αμη­χα­νία για όσα συμ­βαί­νουν στον ΣΥΡΙΖΑ, τους λέμε απλά να σκε­φτούν την εξής πλευ­ρά που ίσως δεν έχουν σκεφτεί:

Ότι, δυστυ­χώς, αυτή ακρι­βώς είναι μια προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη κατά­λη­ξη μιας ολό­κλη­ρης πορεί­ας ενσω­μά­τω­σης στο σύστη­μα που έχει ακο­λου­θή­σει ο συγκε­κρι­μέ­νος πολι­τι­κός χώρος.

Αυτή την πορεία του πολι­τι­κού εκφυ­λι­σμού σε θέσεις και προ­τά­σεις, σε πολι­τι­κή και κινη­μα­τι­κή στά­ση την στή­ρι­ξαν, την προ­ώ­θη­σαν, χρό­νια τώρα, στο όνο­μα πότε του δήθεν “εκσυγ­χρο­νι­σμού”, πότε του “εφι­κτού”, πότε της “κυβερ­νη­σι­μό­τη­τας στο πλαί­σιο του συστή­μα­τος”, τα στε­λέ­χη του σημε­ρι­νού ΣΥΡΙΖΑ, μαζί και αυτοί που εμφα­νί­ζο­νται ως θεμα­το­φύ­λα­κες ενός δήθεν πιο αρι­στε­ρού χαρακτήρα.

Η σημε­ρι­νή κατά­στα­ση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το ανώ­τα­το στά­διο της λογι­κής του “μικρό­τε­ρου κακού” που την υπη­ρέ­τη­σε η ηγε­σία του εδώ και χρό­νια και φυσι­κά όλοι οι σημε­ρι­νοί του υπο­ψή­φιοι και που έφε­ραν για μια ακό­μα φορά τον Μητσο­τά­κη και τη ΝΔ στην εξουσία.

Είναι η λογι­κή ‑από την επο­χή του ευρω­κομ­μου­νι­σμού ακό­μη- που καλεί τον λαό να μειώ­νει διαρ­κώς τις απαι­τή­σεις του, να απο­δέ­χε­ται απα­ρά­δε­κτους συμ­βι­βα­σμούς, να κατα­πί­νει απο­γοη­τεύ­σεις, στο όνο­μα μιας καλύ­τε­ρης ‑δήθεν ανθρώ­πι­νης- δια­χεί­ρι­σης του σημε­ρι­νού συστή­μα­τος, που είναι πιο απί­θα­νη και από τη Δευ­τέ­ρα Παρουσία.

Και πού οδη­γεί με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια αυτή η λογι­κή; Στον εκφυ­λι­σμό, στην παρακ­μή, στην αγο­ραία πολι­τι­κή της εικό­νας, στη μετα­τρο­πή σε ένα καθα­ρό­αι­μο αστι­κό κόμ­μα με τις σάπιες αξί­ες του ανταγωνισμού…»

Ο Ζορ­μπάς, η Έφη (Αχτσιό­γλου), ο Στέ­φα­νος (Κασ­σε­λά­κης) και το αύριο…

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα