Εξοπλισμοί – Μύθοι και πραγματικότητα

Στις 15 Φεβρουα­ρί­ου 2022, εγκρί­θη­κε στη βου­λή, η προ­μή­θεια τριών φρε­γα­τών τύπου Belharra από τη Γαλ­λία, έξι επι­πλέ­ον πολε­μι­κών αερο­σκα­φών τύπου Rafale, επί­σης από τη Γαλ­λία, και  44 τορ­πι­λών βαρέ­ως τύπου από τη Γερ­μα­νία για τα υπο­βρύ­χια 214 του Πολε­μι­κού Ναυτικού.

Η κυβέρ­νη­ση καλ­λιέρ­γη­σε ένα πανη­γυ­ρι­κό κλί­μα, διαρ­ρέ­ο­ντας μέσω ‑πολι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής προ­έ­λευ­σης- δηλώ­σε­ων ότι με αυτά τα εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα, περί­που, θα εξου­δε­τε­ρω­θούν οι δια­γρα­φό­με­νες απει­λές, απόρ­ροια της μέχρι σήμε­ρα υφι­στά­με­νης τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας. Η θέση αυτή, είναι απο­λύ­τως ατεκ­μη­ρί­ω­τη, χωρίς κανείς σοβα­ρός ανα­λυ­τής να την έχει υπο­στη­ρί­ξει μέχρι σήμε­ρα. Ταυ­τό­χρο­να, γίνε­ται εμφα­νές απ’ τις τουρ­κι­κές αντι­δρά­σεις ότι αυτές οι προ­μή­θειες οπλι­κών συστη­μά­των, απο­τε­λούν το έναυ­σμα ενός νέου κύκλου εξο­πλι­σμών, ένθεν κακεί­θεν του Αιγαί­ου, με μόνο φυσι­κά κερ­δι­σμέ­νο το ΝΑΤΟ, που επι­χαί­ρει βλέ­πο­ντας τη Ν/Α του πτέ­ρυ­γα στην κυριο­λε­ξία να γιγαντώνεται.

Το ΚΚΕ δεν συμμετείχε σ’ αυτή την παραπλανητική φιέστα. Αντίθετα, με απόλυτο αίσθημα ευθύνης απέναντι στον λαό, καταδεικνύει και αποδεικνύει ότι οι πολυδιαφημιζόμενοι εξοπλισμοί, που εξοφλήθηκαν με «ανταλλάξιμο» προϊόν τον ιδρώτα των εργαζομένων, η κυβέρνηση τους «καταθέτει» στην ενίσχυση της επιθετικής ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής, με τη σύμφωνη γνώμη και των άλλων κομμάτων.

Για το ΚΚΕ ποτέ δεν μπή­κε δίλημ­μα, απο­κομ­μέ­νο από άλλες παρα­μέ­τρους, «εξο­πλι­σμοί ή όχι;». Αντί­θε­τα, αυτό που δια­μορ­φώ­νει τη στά­ση του είναι ο προ­βλη­μα­τι­σμός ανά­με­σα στο τι είδη εξο­πλι­σμών απαι­τού­νται, με τι προ­σα­να­το­λι­σμό, για να καλύ­ψουν ποιες ανά­γκες; Είναι αυτά ακρι­βώς τα κρι­τή­ρια που απο­τέ­λε­σαν και απο­τε­λούν οδη­γό στις τοπο­θε­τή­σεις του γενι­κά στα εξο­πλι­στι­κά. Με βάση αυτά τα στοι­χεία καθο­ρί­στη­κε και η στά­ση απέ­να­ντι στην προ­μή­θεια και των τριών φρε­γα­τών Belharra, των έξι πολε­μι­κών αερο­σκα­φών τύπου Rafale και  των 44 τορπιλών.

Σε αντι­δια­στο­λή με τις θέσεις του ΚΚΕ, τα υπό­λοι­πα αστι­κά κόμ­μα­τα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, κλπ), στη­ρί­ζουν ασμέ­νως κάθε εξο­πλι­στι­κό πρό­γραμ­μα και οι όποιες δήθεν δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις τους, σε επι­μέ­ρους τεχνι­κά θέμα­τα, μάλ­λον απο­τε­λούν μια μάταιη προ­σπά­θεια άρθρω­σης ενός ψευ­δε­πί­γρα­φου, παρα­πλα­νη­τι­κού, αντι­πο­λι­τευ­τι­κού λόγου.

Ανα­λύ­ο­ντας τη στά­ση όλων αυτών, γεν­νού­νται κάποια λογι­κά ερω­τή­μα­τα. Για παράδειγμα:

🔳 Ποιος απ’ αυτούς, ενώ συμ­φω­νούν σε κάθε προ­μή­θεια οπλι­κών συστη­μά­των, ανα­δει­κνύ­ει το θέμα ότι το ΝΑΤΟ στον νέο σχε­δια­σμό του, έχει εκφρα­σμέ­νο στό­χο την επέ­κτα­ση της δρά­σης του σε όλη την υδρό­γειο, αντα­γω­νι­ζό­με­νο τη Ρωσία και την Κίνα; Η απά­ντη­ση είναι «κανείς».

🔳 Ή, πως είναι δυνα­τόν να συμ­με­τέ­χουν αυτά τα κόμ­μα­τα σε συζη­τή­σεις για ανά­γκη πολε­μι­κών εξο­πλι­σμών, συσκο­τί­ζο­ντας όμως επι­δέ­ξια ότι η εξί­σω­ση αυτή περι­λαμ­βά­νει έναν κομ­βι­κό παρά­γο­ντα: Όπως η Ελλά­δα είναι χώρα — μέλος του ΝΑΤΟ, το ίδιο ισχύ­ει και για την Τουρ­κία και ότι το ΝΑΤΟ τρί­βει τα χέρια του, όταν εξο­πλί­ζε­ται σαν «αστα­κός» η Ν/Α πτέ­ρυ­γά του;

🔳 Πώς είναι δυνα­τόν τέλος, να συζη­τούν για τα εξο­πλι­στι­κά, κάνο­ντας ότι αγνο­ούν αυτό που και οι πέτρες γνω­ρί­ζουν. Δηλα­δή, ότι μονα­δι­κός στό­χος της άρχου­σας τάξης της Ελλά­δας είναι η γεω­στρα­τη­γι­κή ανα­βάθ­μι­ση των συμ­φε­ρό­ντων της στην περιο­χή των Βαλ­κα­νί­ων, της Νοτιο­α­να­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου, της Βόρειας Αφρι­κής κ.λ.π. Ένας στό­χος όμως, που βρί­σκε­ται σε ευθεία αντί­θε­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα του ελλη­νι­κού λαού.

Απ’ την άλλη, είναι κι αυτοί που ανα­ρω­τιού­νται: «Για­τί άρα­γε το ΚΚΕ τάσ­σε­ται ενά­ντια στους εξο­πλι­σμούς της χώρας»; «Αν δεν προ­χω­ρή­σου­με σε εξο­πλι­σμούς, τότε πώς θα υπε­ρα­σπι­στού­με τα σύνο­ρά μας»; «Με ποια όπλα»; «Ανα­γνω­ρί­ζου­με τα θολά, ωφε­λι­μι­στι­κά κρι­τή­ρια των Γάλ­λων και των Αμε­ρι­κα­νών που ”στέ­κο­νται” δίπλα μας, αλλά πώς θα υπε­ρα­σπι­στού­με τα σύνο­ρά μας από την Τουρ­κία; Με ποιον εξο­πλι­σμό»;

Σίγου­ρα αυτά είναι σημα­ντι­κά ερω­τή­μα­τα, που όμως ακό­μη κι όταν τίθε­νται καλο­προ­αί­ρε­τα, είναι απο­λύ­τως παρα­πλα­νη­τι­κά.

Κι αυτό για­τί εστιά­ζουν στο απο­τέ­λε­σμα και όχι στις αιτί­ες, αγνο­ώ­ντας σε κάθε περί­πτω­ση κρί­σι­μα ζητήματα.

Αγνο­ούν ότι η χώρα μας και ο λαός μας κιν­δυ­νεύ­ουν από μια γεί­το­να και «σύμ­μα­χο χώρα» στο ΝΑΤΟ. Ότι στη συμ­μα­χία αυτή, ο ένας «σύμ­μα­χος» κιν­δυ­νεύ­ει από τον άλλο. Ότι στην ίδια «συμ­μα­χία», κάποιοι «σύμ­μα­χοι» (π.χ. ΗΠΑ, Γαλ­λία, Γερ­μα­νία, Βρε­τα­νία), εξο­πλί­ζουν κάποιους άλλους «συμ­μά­χους» (π.χ. Ελλά­δα, Τουρ­κία), για το ενδε­χό­με­νο να βρε­θούν σε ανα­με­τα­ξύ τους πολε­μι­κή σύρ­ρα­ξη. Ότι το ΝΑΤΟ είναι αυτό που κάνει «πλά­τες» στην επι­θε­τι­κό­τη­τα της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης και δεν ανα­γνω­ρί­ζει σύνο­ρα στο Αιγαίο. Ότι οι ΗΠΑ είναι που δηλώ­νουν ότι η Τουρ­κία είναι πολύ­τι­μος εταί­ρος στο ΝΑΤΟ„ ενώ την ίδια ώρα δηλώ­νουν πως φοβού­νται για «ατύ­χη­μα στο Αιγαίο». Όμως, αν κιν­δυ­νεύ­ου­με ενώ βρι­σκό­μα­στε σε αυτήν τη «συμ­μα­χία», που αντι­κει­με­νι­κά κιν­δυ­νεύ­ου­με, τότε για­τί εξα­κο­λου­θού­με να είμα­στε σ’ αυτή;

Η απά­ντη­ση σ’ αυτό το ερώ­τη­μα είναι για­τί έτσι επι­βάλ­λουν τα συμ­φέ­ρο­ντα και η επι­θε­τι­κό­τη­τα της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης. Μιας τάξης, που ήδη συμ­με­τέ­χει με δεκά­δες απο­στο­λές ενό­πλων δυνά­με­ων εκτός συνό­ρων, προσ­δο­κώ­ντας οφέ­λη, κατά κανό­να βου­τηγ­μέ­να στο αίμα, για το μεγά­λο κεφάλαιο.

Τελι­κά, δεν είναι οι υπέ­ρο­γκοι εξο­πλι­σμοί, ο καθο­ρι­στι­κός παρά­γο­ντας που θα δια­σφα­λί­σει την ειρή­νη και την ασφά­λεια των δύο λαών. Το κύριο, το πρω­ταρ­χι­κό είναι στα χέρια ποια­νού βρί­σκο­νται αυτοί οι εξο­πλι­σμοί και για ποιους σκο­πούς αξιοποιούνται!

Ας βάλου­με, λοι­πόν, «το άλο­γο μπρο­στά από το κάρο». Τώρα απαι­τεί­ται απε­γκλω­βι­σμός από τα σχέ­δια των ΗΠΑ, από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, σύγκρου­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα και την εξου­σία της ολι­γαρ­χί­ας του πλού­του, για να μπο­ρέ­σου­με πραγ­μα­τι­κά να προ­α­σπί­σου­με την ειρή­νη, τα σύνο­ρα και τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας, την ασφά­λεια και ευη­με­ρία του λαού.

Του Νίκου Παπα­να­στά­ση, αντι­συ­νταγ­μα­τάρ­χη ε.α., βου­λευ­τή του ΚΚΕ
(το άρθρο ανα­δη­μο­σιεύ­ε­ται από το «pontiki.gr»)