Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Επιμελητήριο Εικαστικών: Καταγγέλλει την επίθεση χρυσαυγιτών σε έκθεση εικαστικού καλλιτέχνη στην Καλαμαριά

Το Επι­με­λη­τή­ριο Εικα­στι­κών Τεχνών Ελλά­δας, «καταγ­γέλ­λει την απα­ρά­δε­κτη επί­θε­ση ομά­δας 15 περί­που κου­κου­λο­φό­ρων, ατό­μων της κατα­δι­κα­σμέ­νης φασι­στι­κής Χρυ­σής Αυγής, σε έκθε­ση εικα­στι­κού καλ­λι­τέ­χνη από τη Βόρεια Μακεδονία».

Σε ανα­κοί­νω­ση, μετα­ξύ άλλων, σημειώ­νει ότι «ο εγκλη­μα­τι­κός χαρα­κτή­ρας και η εγκλη­μα­τι­κή δρά­ση της ΧΑ έχουν απο­δει­χθεί. Δεν ξεχνά­με τους δολο­φό­νους του Π. Φύσ­σα, του Σ. Λουκ­μάν, τις δολο­φο­νι­κές επι­θέ­σεις στους συν­δι­κα­λι­στές του ΠΑΜΕ και τους Αιγύ­πτιους αλιερ­γά­τες. Η μισαλ­λο­δο­ξία, ο ρατσι­σμός, ο εθνι­κι­σμός δεν έχουν καμία σχέ­ση με τα συναι­σθή­μα­τα του λαού μας. Δεν έχουν καμία σχέ­ση με την Τέχνη και τους σκο­πούς της, που είναι ο εξαν­θρω­πι­σμός και όχι η βαρ­βα­ρό­τη­τα και το μίσος. Εμείς οι καλ­λι­τέ­χνες επι­στρα­τεύ­ου­με την Τέχνη μας ως άμυ­να ενά­ντια στον εχθρό της, τον φασι­σμό, ενά­ντια σε κάθε από­πει­ρα συγκά­λυ­ψης και ανοχής.

Η μαφιό­ζι­κου τύπου επί­θε­ση από τους άναν­δρους εκπρο­σώ­πους του μίσους και του φασι­σμού έλα­βε χώρα σε αίθου­σα Τέχνης στην Καλα­μα­ριά της Θεσ­σα­λο­νί­κης και έγι­νε λόγω της εθνι­κό­τη­τας του καλ­λι­τέ­χνη. Δεν είναι καθό­λου τυχαίο το γεγο­νός ότι το τάγ­μα εφό­δου εμφα­νί­στη­κε την ίδια ημέ­ρα που ο Hλ. Κασι­διά­ρης κατέ­θε­σε τη συμ­με­το­χή του “κόμ­μα­τός” του και του ιδί­ου στις εκλο­γές του Μαΐ­ου. Ούτε τυχαία η προ­σπά­θεια μερί­δας ΜΜΕ της πόλης της Θεσ­σα­λο­νί­κης να παρου­σια­στεί η φασι­στι­κή επί­θε­ση ως “παρέμ­βα­ση” καθώς και η στά­ση της ΕΛ.ΑΣ. που δεν εμφα­νί­στη­κε ποτέ στο σημείο. Ταυ­τό­χρο­να η ιλα­ρό­τη­τα που έδει­ξε ο Δήμος Καλα­μα­ριάς σε σχέ­ση με την ανα­κοί­νω­σή του, όπου περιο­ρί­στη­κε στην απλή ανα­φο­ρά, χωρίς την κατα­δί­κη του γεγο­νό­τος, με την απρέ­πεια μάλι­στα να καλεί στο τέλος της ανα­κοί­νω­σης για τη γιορ­τή της άνοι­ξης, μόνο προ­σβλη­τι­κό μπο­ρεί να χαρα­κτη­ρι­στεί, αν όχι συνει­δη­τή ανοχή».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο