Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας: Με έναν διαφορετικό, αλλά συμβολικό τρόπο τα εγκαίνια της μεγάλης ομαδικής έκθεσης σύγχρονου έργου

Η έκθε­ση πραγ­μα­το­ποιεί­ται με αφορ­μή τη συμπλή­ρω­ση 100 χρό­νων από τη Μικρα­σια­τι­κή Κατα­στρο­φή και συμ­με­τέ­χουν 372 καλ­λι­τέ­χνες, με έργα από όλα τα είδη των εικα­στι­κών τεχνών, ζωγρα­φι­κή, γλυ­πτι­κή, χαρα­κτι­κή, εγκα­τα­στά­σεις, βίντεο, performance.

Στο επί­κε­ντρο των έργων βρί­σκε­ται ο άνθρω­πος, η κατα­γρα­φή των σκλη­ρών βιω­μά­των των προ­σφύ­γων, η καταγ­γε­λία της απαν­θρω­πιάς του πολέ­μου και της κατα­στρο­φής. Η έκθε­ση επι­χει­ρεί να προ­βλη­μα­τί­σει, συνο­μι­λεί ζωντα­νά με το κοι­νό, ανα­δει­κνύ­ει πώς, μέσα από την αλλη­λεγ­γύη και τον κοι­νό αγώ­να των λαών, ανθί­ζει η ελπίδα…

Η αφί­σα της έκθεσης

Στα εγκαί­νια απηύ­θυ­νε χαι­ρε­τι­σμό ο πρό­ε­δρος του ΕΕΤΕ, Ν. Χαλ­κί­δης, σημεί­ω­σε μετα­ξύ άλλων:

«Η υλο­ποί­η­ση αυτής της έκθε­σης μπή­κε σε μεγά­λη προ­τε­ραιό­τη­τα και συνε­χί­ζου­με να παλεύ­ου­με ώστε να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί με τον καλύ­τε­ρο δυνα­τό τρό­πο. Το παλεύ­ου­με μαζί με όλα τα άλλα προ­βλή­μα­τα του κλά­δου: Το ασφα­λι­στι­κό και το συντα­ξιο­δο­τι­κό, τα οποία έχουν δια­λύ­σει όλες οι κυβερ­νή­σεις δια­χρο­νι­κά τόσο για τους καλ­λι­τέ­χνες, όσο και για τους υπό­λοι­πους εργα­ζό­με­νους. Οι ελά­χι­στες και πενι­χρές τιμη­τι­κές συντά­ξεις που ορια­κά δίνο­νται στους καλ­λι­τέ­χνες σε καμία περί­πτω­ση δε μας αρκούν.

Παλεύ­ου­με στα­θε­ρά για δημό­σια, δωρε­άν εκπαί­δευ­ση με την αισθη­τι­κή αγω­γή να έχει τη θέση της στο σχο­λείο, στην ανά­πτυ­ξη της προ­σω­πι­κό­τη­τας των παι­διών ολό­πλευ­ρα. Με εκπαι­δευ­τι­κούς καλ­λι­τέ­χνες μόνι­μους, κόντρα στο καθε­στώς “νομα­δι­κής” εργα­σί­ας που επι­βάλ­λε­ται στους — ελά­χι­στους — ανα­πλη­ρω­τές. Προ­τεί­νου­με μέτρα ανα­κού­φι­σης για τους συνα­δέλ­φους που δια­τη­ρούν εργα­στή­ρια, παρά το δυσβά­στα­χτο κόστος των λογα­ρια­σμών, των ενοι­κί­ων, της φορο­λο­γί­ας, μέτρα ενά­ντια στην ακρί­βεια συνο­λι­κά. Σαν ιδιαί­τε­ρη πλευ­ρά διεκ­δι­κού­με τα υλι­κά της δου­λειάς του εικα­στι­κού να μην επι­βα­ρύ­νο­νται με φόρο πολυ­τε­λεί­ας, όπως τα καλλυντικά.

Ανα­δει­κνύ­ου­με τα αδιέ­ξο­δα που συνα­ντούν κυρί­ως νέοι συνά­δελ­φοι, που ανα­γκά­ζο­νται να ετε­ρο­α­πα­σχο­λού­νται σε άσχε­τες με τις σπου­δές και το πτυ­χίο δου­λειές, κόντρα στη λογι­κή ότι η “τέχνη δεν είναι δου­λειά” από την οποία ο καλ­λι­τέ­χνης μπο­ρεί να περι­μέ­νει να ζήσει. Διεκ­δι­κού­με να αξιο­ποιού­νται κρα­τι­κοί — δημο­τι­κοί χώροι ως εργα­στή­ρια, χώροι δημιουρ­γί­ας και εκθέ­σε­ων των καλ­λι­τε­χνών. Τα χιλιά­δες μέλη του ΕΕΤΕ, όπως όλοι οι εργα­ζό­με­νοι, σε πραγ­μα­τι­κά δύσκο­λες συν­θή­κες προ­σπα­θού­με να επι­βιώ­σου­με από τη δου­λειά μας. Στις μέρες μας, ο Πολι­τι­σμός, μαζί με τα άλλα κοι­νω­νι­κά αγα­θά (Υγεία, Παι­δεία κ.λπ.), θεω­ρεί­ται εμπό­ρευ­μα, και μάλι­στα ιδιαί­τε­ρα ακρι­βό για την πλειο­ψη­φία του λαού.

Ομως, τα έργα μας αρχί­ζουν να λει­τουρ­γούν και να ζουν πραγ­μα­τι­κά όταν βρε­θούν απέ­να­ντί στο θεα­τή τους, όταν ανι­χνεύ­ο­νται από τα μάτια και τη σκέ­ψη των ανθρώ­πων. Έργα κλει­σμέ­να στα εργα­στή­ρια μας είναι νεκρά, σα να μην έχουν γίνει, σα να μην υπάρ­χουν. Το να επι­κοι­νω­νού­με τα έργα μας και τη δου­λειά μας είναι στο πλαί­σιο μιας δια­δι­κα­σί­ας ανα­τρο­φο­δό­τη­σης, ώστε να βαθαί­νου­με τη σκέ­ψη μας να την προ­χω­ρά­με μπρο­στά. Ο καλ­λι­τέ­χνης αντλώ­ντας ερε­θί­σμα­τα από τη ζωή δημιουρ­γεί τέχνη για τον απο­δέ­κτη που δεν είναι άλλος παρά ο λαός.

Η έκθε­ση της καλ­λι­τε­χνι­κής δημιουρ­γί­ας είναι όρος ύπαρ­ξης και εργα­σί­ας για τα μέλη μας, επι­τα­κτι­κή ανά­γκη για να μπο­ρέ­σει ο καλ­λι­τέ­χνης να δημιουρ­γή­σει και να βιο­πο­ρι­στεί, επι­τα­κτι­κή ανά­γκη για να μπο­ρέ­σει ο λαός να έχει πρό­σβα­ση στην τέχνη. Σήμε­ρα, στον 21ο αιώ­να, υπάρ­χουν όλες οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις και οι δυνα­τό­τη­τες να μπο­ρού­με να εργα­ζό­μα­στε, να επι­κοι­νω­νού­με τη δου­λειά μας και να ζού­με από αυτήν. Απέ­να­ντί στην υπο­τί­μη­ση και την απα­ξί­ω­ση του Πολι­τι­σμού από όλες δια­χρο­νι­κά τις κυβερ­νή­σεις δεν μένου­με παθη­τι­κοί και άπρα­γοι. Συνε­χί­ζου­με και διεκ­δι­κού­με το αυτο­νό­η­το, να εργα­ζό­μα­στε σε αυτό που σπου­δά­σα­με, και να ζού­με από τη δου­λειά μας σαν άνθρω­ποι».