Επιστολή του Θέμου Κορνάρου στον Αϊνστάιν (Ενα ιστορικό ντοκουμέντο από τον Αϊ-Στράτη)

Ο Αλ. Αϊν­στάιν εκτός από ένας μεγά­λςο επι­στή­μο­νας ήταν κι ένα αγω­νι­στής της ειρήνς και της προ­ό­δου και συμπα­ρα­στά­της των ανθρώ­πων πυο κατα­διώ­χτη­καν για­τί υπε­ρά­σπι­σαν την ανθρω­πιά και πόθη­σαν έναν καλύ­τε­ρο κόσμο. Ενδει­κτι­κά ανα­φέ­ρου­με από την ελλη­νι­κή ιστο­ρία την επιστο­λή δια­μαρ­τυ­ρί­ας του στη Σύγκλη­το του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών και τον πρω­θυ­πουρ­γό Ελευ­θέ­ριο Βενι­ζέ­λο το 1929, με αφορ­μή τους φοι­τη­τές που διώ­χτη­καν για τα πολι­τι­κά τους φρο­νή­μα­τα και την επι­στο­λή του για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του αγω­νι­στή της Ειρή­νης Νίκου Νικη­φο­ρί­δη που εκτε­λέ­στη­κε επει­δή δια­κι­νού­σε την Έκκλη­ση της Στοκ­χόλ­μης για την Ειρήνη.

Ο Ο Αλ. Αϊν­στάιν τον Γενά­ρη του 1953 έστει­λε επι­στο­λή στον εξό­ρι­στο κομ­μου­νι­στή λογο­τέ­χνη Θέμο Κορ­νά­ρο. Δεν ξέρου­με με ποια αφορ­μή (Ο Κορ­νά­ρος ήταν γνω­στός στην παγκό­σμια δια­νό­η­ση και υπήρ­χαν αιτή­μα­τα για την απε­λευ­θέ­ρω­σή του όπως και ανα­φο­ρές σε μερί­δα του ευρω­παϊ­κού Τύπου).   Ξέρου­με όμως ότι ο Θέμος Κορ­νά­ρος απά­ντη­σε στον Αϊν­στάιν. Την πρώ­τη φορά ο Ερυ­θρός Σταυ­ρός αρνή­θη­κε να παρα­λά­βει το ευχα­ρι­στή­ριο γράμ­μα του Θέμου Κορ­νά­ρου προς τον Αϊν­στάν. Ο Θ. Κορ­νά­ρος όμως δεν πτο­εί­ται και λίγο αργό­τε­ρα στέλ­νει δεύ­τε­ρη επι­στο­λή, η οποία δημο­σιεύ­ε­ται και στην Αυγή και από εκεί την αναδημοσιεύουμε.

Από το βρά­χο της εξορίας

Επιστολή στον Αϊνστάιν

του Εξό­ρι­στου συγ­γρα­φέα Θέμου Κορνάρου

Ο εξό­ρι­στος συγ­γρα­φέ­ας κ. Θέμος Κορ­νά­ρος μας έστει­λε το παρα­κά­τω γράμ­μα του προς τον μεγά­λο σοφό Αϊνστάιν.Ο Ερυ­θρός Σταυ­ρός αρνή­θη­κε να παρα­λά­βει ένα σύντο­μο ευχα­ρι­στή­ριο γράμ­μα μου για σας πριν από μήνες. Και το κανο­νι­κό ταχυ­δρο­μείο δεν είναι εκεί­νο που εξα­σφα­λί­ζει σ’ έναν εξό­ρι­στο την ελευ­θε­ρία του λόγου.

Μια που ήρθαν έτσι τα πρά­μα­τα ανέ­βα­λα την απά­ντη­ση ακό­μη λίγο, με την πρό­θε­ση να σας πω το ευχα­ρι­στώ μου με τρό­πο ανά­λο­γο της συγκί­νη­σης που μου δώκα­τε. Ήθε­λα να μάθω αγγλι­κά για να σας γρά­ψω στην ίδια γλώσ­σα που μου γρά­ψα­τε. Έφτα­σα σε ένα ικα­νο­ποι­η­τι­κό σημείο.

Δυστυ­χώς τα πρά­μα­τα με βιά­ζου­νε να επι­κοι­νω­νή­σω μαζί σας, όχι φορ­τω­μέ­νος χάρες, αλλά πόνο που θα γυρέ­ψω να μετα­φέ­ρω ένα μέρος του βάρους του όχι στους ώμους του μεγά­λου σοφού, αλλά στην απλή, ζεστή, καρ­διά του ανθρώ­που Αϊν­στάιν, την τόσο δοκι­μα­σμέ­νη στους κυκλώ­νες της πίκρας, από τις περι­πέ­τειες του δικού του λαού.

Συχω­ρέ­στε με που τολ­μώ να πλη­ρώ­σω τη χαρά και το κου­ρά­γιο που μου στεί­λα­τε με λύπη. Μα δεν είναι εύκο­λο ν’ απο­σιω­πή­σω καμιάν αδι­κία και κανέ­να κακό, μήτε στα βιβλία μου, όταν αυτό το κακό πλήτ­τει το λαό μου και τους συνα­θρώ­πους μου, όπου Γης.

Μόλις θάψα­με 480 χιλιά­δες Έλλη­νες που θέρι­σε ο λιμός της χιτλε­ρι­κής θηριω­δί­ας. Σφί­ξα­με την καρ­διά μας και είπα­με: Η προ­σφο­ρά του έθνους μας στον αγώ­να για την ελευ­θε­ρία… για την ανθρω­πιά. Πόσο όμως γελαστήκαμε.

Σήμε­ρα ένας νέος λιμός, πιο συστη­μα­τι­κά οργα­νω­μέ­νος, απει­λεί το σύνο­λο του λαού μας. Πρώ­τες του εκδη­λώ­σεις παρου­σιά­στη­καν στο στρα­τό­πε­δο τού­το των προ­γραμ­μέ­νων δημο­κρα­τι­κών πολι­τών. Άρχι­σε με σκο­το­δί­νες, μεί­ω­ση της ικα­νό­τη­τας της όρα­σης, αιμορ­ρα­γί­ες και τώρα κάμα­νε την πρώ­τη εμφά­νι­ση και τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά οιδήματα.

Ακό­μη έχει σημειω­θεί επι­κίν­δυ­νη χαλά­ρω­ση της λει­τουρ­γί­ας της μνή­μης. Ένας δωδε­κα­ε­τής υπο­σι­τι­σμός έσκα­ψε τους ταλαι­πω­ρη­μέ­νους οργα­νι­σμούς απ’ τους πολέ­μους, τις κακου­χί­ες, τους διωγ­μούς και τα αιμα­τη­ρά βασα­νι­στή­ρια Κι έτσι„ μαζί με τα σημά­δια του λιμού, όλες οι αρρώ­στιες, που ενε­δρεύ­ου­νε στο ανθρώ­πι­νο κορ­μί, βρή­κα­νε τη στι­μή της τελευ­ταί­ας εξά­ντλη­σης για να χιμή­ξου­νε και να φέρου­νε το τέλος.

Μέσα στον αριθ­μό 1.247 ατό­μων βρέ­θη­καν υγιείς μονά­χα 49!… Οι άλλοι παλεύ­ου­νε, άλλος με πέντε, άλλος με έξι κι εφτά, κι άλλος με οχτώ δια­φο­ρε­τι­κές ασθέ­νειες. Ελά­χι­στοι είναι εκεί­νοι που πάσχουν μόνο από μία.

Ζού­με εφτά κι οχτώ χρό­νια τώρα, πότε πάνω σε άνυ­δρα βρά­χια, πότε σε νοσο­γό­να τέλ­μα­τα, κάτω από αχρη­στευ­μέ­νες στρα­τιω­τι­κές σκη­νές, που κρί­θη­καν ακα­τάλ­λη­λες και για μπα­λώ­μα­τα. Το καθο­ρι­σμέ­νο επί­δο­μα είναι 16–17 σεντς!… Εκεί­νο που ενδια­φέ­ρει στην περί­πτω­ση τού­τη είναι το εσκεμ­μέ­νο, το ηθε­λη­μέ­νο αυτού του κακού. Προ­α­πο­φα­σί­στη­κε. Σχε­διά­στη­κε κι εκτε­λέ­στη­κε, μ’ εγκλη­μα­τι­κή επι­μέ­λεια, ένα σχέ­διο ομα­δι­κής εξό­ντω­σης ανθρώ­πων, που βρί­σκε­ται ήδη στον επί­λο­γό του. Όποιος ζεις μακριά από το σταυ­ρο­δρό­μι τού­το των συγκρού­σε­ων και των παθών, είναι δύσκο­λο να συλ­λά­βει την έκτα­ση και τη σκλη­ρό­τη­τα του απάν­θρω­που διωγ­μού. Κι θάχε­τε δίκηο ν’ ανα­ρω­τη­θεί­τε, τι ζητούν από μας και η άρνη­σή μας τους κάνει να χάνου­νε το μέτρο της ανθρω­πιάς και την έννοια της ντροπής.

Το κέρ­δος! Οι μπίζ­νες. Το μεθύ­σι της εκμε­τάλ­λευ­σης, που φέρ­νει ως την αδι­κία, την αρπα­γή και το φόνο. Το ίδιο μεθύ­σι που προ­κά­λε­σε τους τόσους βάρ­βα­ρους διωγ­μούς και του Ισραη­λί­τι­κου λαού.

Θέλουν τη Γη των πατέ­ρων μας, μαζί με τις ψυχές που την κατοι­κού­υ­νε. Πότε ο ένας δυνα­τός, πότε ο άλλος, χιμούν απά­νω αρπα­χτι­κά, μ’ ένα σκο­πό: Να κάμου­νε τσι­φλί­κι τους την Ελλά­δα και δού­λους τους Έλλη­νες, χωρίς αισθή­μα­τα κι απαιτήσεις.

Όσοι από μας αρνη­θή­κα­νε να που­λη­θεί η χώρα σε ξένες εται­ρεί­ες, θεω­ρή­θη­καν εχθροί του ιμπε­ρια­λι­στι­κού κεφα­λαί­ου, και διώ­χτη­καν και διώ­κο­νται ως τον αφα­νι­σμό από την εξου­σία, που κυβερ­νά­ει τη χώρα μας σήμερα.

Ένας τρό­πος σωτη­ρί­ας της ζωής μας υπάρ­χει: Να υπο­γρά­ψου­με μια δήλω­ση που λέει, πως αμαρ­τή­σα­με, για­τί μισή­σα­με τη βία και τ’ άδι­κο. Να ζητού­με έλε­ος και να δηλώ­νου­με υπο­τα­γή. Που αυτό, στη γλώσ­σα των ψυχών μας, σημαί­νει πως όχι μόνο υπο­γρά­φου­με τα που­λη­τή­ρια της πατρί­δας μας υπέρ των ξένων κερ­δο­σκο­πι­κών εται­ρειών, αλλά και τις ψυχές μας παρα­δί­δο­με στην ατί­μω­ση και στην πορνεία.

Κι αφού τέτοια υπο­γρα­φή δεν δίδε­ται, απο­φα­σί­σα­νε ωμά και ξετσί­πω­τα να εφαρ­μό­σουν για εμάς και τις οικο­γέ­νειές μας, δηλα­δή­για το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του πλη­θυ­σμού, τη θεω­ρία του φιλο­σό­φου Φίχτε ου μιλεί για το πώς εξο­ντώ­νο­νται οι ανε­πι­θύ­μη­τοι λαοί ομα­δι­κά, χωρίς να απο­μέ­νουν ίχνη απο­δει­χτι­κά του εγκλή­μα­τος… Με μιαν ολο­έ­να μειο­νό­με­νη δια­τρο­φή, συσταί­νει ο φιλό­σο­φος, πραγ­μα­το­ποιεί­ται η εξό­ντω­ση μέσε σε αυστη­ρά καθο­ρι­σμέ­να χρο­νι­κά όρια.

Αυτό κάνα­νε για μας οι Άγγλοι και οι Αμε­ρι­κα­νοί, ύστερ’ από τους Γερ­μα­νούς. Για να πετύ­χου­νε από ένα υπο­σι­τι­σμέ­νο λαό εφτά εκα­τομ­μυ­ρί­ων, αντα­ρια­σμέ­νες ψυχές, μειω­μέ­νη κρί­ση, υπο­ταγ­μέ­νες καρ­διές, ρομπότ που να δου­λεύ­ου­νε δου­λι­κά και χωρίς απαι­τή­σεις στο νέο τσι­φλί­κι που θα προ­σθέ­τα­νε στις μπίζ­νες τους οι διώ­χτες του ωραί­ου και της ελευθερίας.

Έτσι θα πραγ­μα­τω­νό­τα­νε τ’ όνει­ρο του θλι­βε­ρού εκεί­νου λόρ­δου που το δια­τύ­πω­σε με τού­τα τα λόγια: «… Είναι ανά­γκη να γίνουν οι Έλλη­νες λαός μικρό­ψυ­χος σαν τους λαούς του Ινδο­στάν…». Αντι­στε­κό­μα­στε μια δεκα­ε­τία σ’ αυτή την απάν­θρω­πη επί­θε­ση της βίας. Καταγ­γεί­λα­με, στα πιο αρμό­δια όργα­να, τα όσα γίνο­νται εδώ, χωρίς να υπάρ­ξει η πρέ­που­σα αντίδραση.

Σήμε­ρα απευ­θύ­νο­μαι σε σας με τη συναί­σθη­ση πως καταγ­γέλ­νω το γεγο­νός στην ίδια την περή­φα­νη συνεί­δη­ση των πνευ­μα­τι­κών ανθρώ­πων της οικου­μέ­νης, Δεν ήθε­λα να πονέ­σω κι εγώ την πολύ­πα­θη καρ­διά του γέρο­ντα σοφού — ευερ­γέ­τη της ανθρωπότητας.

Αρκε­τά φαρ­μά­κια την ποτί­σα­νε οι ίδιοι εχθροί και οι ίδιες απάν­θρω­πες επι­βου­λές ενα­ντί­ον του έθνους του. Μα ξέρω πως ο ίδιος θα με κατη­γο­ρού­σε αν δεν ζητού­σα την ενί­σχυ­σή του για έναν άξιο Λαό, σε ώρα κινδύνου.

Ξέρω ακό­μη πως δε θα θεω­ρού­σε πλη­ρω­μέ­νη τη ζωή του ο σοφός Αϊν­στάιν αν επα­να­παυό­τα­νε μόνο στους άθλους του Νου κι έκλει­νε την καρ­διά του στους βόγ­γους των σπα­ρασ­σό­με­νων λαών.

Με εμπι­στο­σύ­νη πως η πόρ­τα της Καρ­διάς σας θα βρε­θεί ανοι­χτή για να δεχτεί το σήμα κιν­δύ­νου της χώρας του φωτός, που σας στέλ­νω από τού­το το Στρα­τό­πε­δο της ομα­δι­κής προ­γρα­φής, και θα δια­μαρ­τυ­ρη­θεί­τε για τους ανθρώ­πους που τόσο σας αγα­πού­νε και σας θαυ­μά­ζου­νε, φιλώ με σεβα­σμό το χέρι πυο ευλό­γη­σε η Γνώ­ση και το Φως στον Κόσμο τούτο.

Θέμος Κορ­νά­ρος

Στρα­τό­πε­δο πολι­τι­κών εξο­ρί­στων Αγ. Ευστρά­τιος Λήμνου

22/7/1953

O προι­κι­σμέ­νος κομ­μου­νι­στής στη θεω­ρία και την πράξη