Ζορζ Μαρσέ, ηγετική μορφή του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος

Στις 16 Νοεμ­βρί­ου 1997 πεθαί­νει ο Ζορζ Μαρ­σέ, ηγε­τι­κή μορ­φή του Γαλ­λι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμματος.

«Λίγοι πολι­τι­κοί έχουν χάσει το ραντε­βού τους με το πεπρω­μέ­νο όπως ο Ζορζ Μαρ­σέ, που παρέ­μει­νε στα­θε­ρός στις σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κές, ιδέ­ες του, παρ” όλο που το κόμ­μα του κατρα­κυ­λού­σε στην αφά­νεια» μετέ­δω­σε το Ρώυ­τερ στη νεκρο­λο­γία τού βετε­ρά­νου Γάλ­λου κομ­μου­νι­στή ηγέ­τη, πιστο­ποιώ­ντας με τον τρό­πο του ότι ο Μαρ­σέ έμει­νε στα­θε­ρός στις ιδέ­ες του, σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κός όπως τον χαρακτήρισαν.

Γεν­νη­μέ­νος τον Ιού­νη του 1920, γιος ανθρα­κω­ρύ­χου, ο Ζορζ Μαρ­σέ πήρε μαθή­μα­τα εφαρ­μο­στή. Το 1940 αρχί­ζει να εργά­ζε­ται στην Εθνι­κή Εται­ρία αερο­ναυ­τι­κών κατα­σκευών. Το 1942, μαζί με άλλους 600.000 νέους Γάλ­λους, μετα­φέ­ρε­ται στη Γερ­μα­νία μετά από σχε­τι­κή εντο­λή επί­τα­ξης της Γερ­μα­νι­κής Διεύ­θυν­σης του Παρι­σιού, που συνο­δεύ­ε­ται με προει­δο­ποί­η­ση “σοβα­ρών κυρώ­σε­ων σε περί­πτω­ση ανυ­πα­κο­ής”. Μία πρώ­τη από­πει­ρα από­δρα­σης απο­τυγ­χά­νει και έτσι ο Μαρ­σέ μετα­φέ­ρε­ται στη Στουτ­γάρ­δη. Στα τέλη του 1943, προ­φα­σι­ζό­με­νος τον θάνα­το ενός από τα παι­διά του, παίρ­νει άδεια να επι­στρέ­ψει στη Γαλ­λία, όπου παρα­μέ­νει παρά­νο­μα και κρυ­φά μέχρι την απε­λευ­θέ­ρω­ση της χώρας από τον ναζι­στι­κό ζυγό. Επι­στρέ­φο­ντας στο εργο­στά­σιο ανα­πτύσ­σει τις πρώ­τες συν­δι­κα­λι­στι­κές του δρα­στη­ριό­τη­τες και το 1946 εκλέ­γε­ται γραμ­μα­τέ­ας του Συν­δι­κά­του Μεταλ­λερ­γα­τών της περιο­χής Ισί λε Μου­λι­νό, και στη συνέ­χεια γραμ­μα­τέ­ας της τοπι­κής ένω­σης της CGT (Εργα­τι­κής Συνο­μο­σπον­δί­ας). Το 1947 γίνε­ται μέλος του Γαλ­λι­κού ΚΚ και εκλέ­γε­ται μέλος της ΚΕ στο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος στη Χάβρη, το 1956. Μέλος του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου του ΓΚΚ εκλέ­γε­ται του 1959 και ανα­λαμ­βά­νει γραμ­μα­τέ­ας οργα­νω­τι­κών θεμά­των το 1961. Γίνε­ται ανα­πλη­ρω­τής Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του ΓΚΚ, με αφορ­μή την ασθέ­νεια του Βαλ­ντέκ Ροσέ, το 1970. Το 1972 εκλέ­γε­ται Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του ΓΚΚ και στη θέση αυτή θα παρα­μεί­νει μέχρι το 1994, οπό­τε και θα τον δια­δε­χτεί στο 28ο Συνέ­δριο του ΓΚΚ ο Ρομπέρ Υ. Παράλ­λη­λα, από τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του 1973, στην περι­φέ­ρεια Βιλ­ζουίφ, επα­νε­κλέ­γε­ται συνε­χό­με­να βου­λευ­τής μέχρι και το 1997, οπό­τε και απο­σύρ­θη­κε της ενερ­γού πολι­τι­κής δράσης.

Ο Ζορζ Μαρ­σέ, που είχε προ­βλέ­ψει, ήδη, από το 1971 με άρθρο του στην εφη­με­ρί­δα του ΓΚΚ “Ουμα­νι­τέ” “τον κίν­δυ­νο επέ­κτα­σης της φτώ­χειας και της μιζέ­ριας σε όλο το κοι­νω­νι­κό φάσμα” πολύ πριν η κατά­στα­ση αυτή γίνει αντι­λη­πτή από όλους, έχει μεί­νει ονο­μα­στός για την αμε­σό­τη­τα και την απλό­τη­τα με την οποία απευ­θυ­νό­ταν τόσο στα μέλη του ΓΚΚ και το γαλ­λι­κό λαό, όσο και στα ΜΜΕ. Οπως συνή­θι­ζε να επα­να­λαμ­βά­νει, το ΓΚΚ, κατά τη γνώ­μη του, είχε ως στό­χο “να συνει­σφέ­ρει στη βελ­τί­ω­ση της ζωής των ανθρώ­πων, της ζωής των εργα­τών που έχει γίνει τόσο σκλη­ρή αυτές τις ημέρες”.

«Είμαι κομ­μου­νι­στής και θα παρα­μεί­νω κομ­μου­νι­στής ώς τον θάνα­τό μου» είχε δηλώ­σει όταν μετά την πτώ­ση του Τεί­χους του Βερο­λί­νου το αδελ­φό «ευρω­κομ­μου­νι­στι­κό» κόμ­μα της Ιτα­λί­ας άλλα­ξε το όνο­μά του, το 1989.

Στο συλ­λυ­πη­τή­ριο τηλε­γρά­φη­μά της η Αλ. Παπα­ρή­γα ανέ­φε­ρε: Ο χαμός του αφή­νει ένα μεγά­λο κενό στο εργα­τι­κό και κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα όχι μόνο της Γαλ­λί­ας και της Ευρώ­πης, αλλά και όλου του κόσμου.