Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας

Γρά­φει ο Χρή­στος Α. Τού­μπου­ρος //

24 Ιου­λί­ου 1974. Σαρά­ντα οκτώ ολό­κλη­ρα χρό­νια αφό­του η χού­ντα, η δικτα­το­ρία που επι­βλή­θη­κε την 21η Απρι­λί­ου 1967 και κατα­κά­θι­σε στο σβέρ­κο του ελλη­νι­κού λαού εφτά ολό­κλη­ρα χρό­νια, κατέρ­ρευ­σε. Εφτά ολό­κλη­ρα χρό­νια κατα­πα­τή­θη­κε παν ιερόν και όσιον του Ελλη­νι­κού Λαού  και ποδο­πο­τή­θη­κε κάθε έννοια ατο­μι­κού δικαιώ­μα­τος και ελευ­θε­ρί­ας των πολι­τών. Η Γυά­ρος και η Μακρό­νη­σος ξανά­νοι­ξαν «προς σωφρο­νι­σμόν»  των «αντε­θνι­κώς φρο­νού­ντων» και οι «επα­να­στά­τες» ανέ­λα­βαν το έργον της δια­φω­τί­σε­ως και δια­παι­δα­γω­γή­σε­ως του Ελλη­νι­κού λαού. Και η δια­φώ­τι­ση όπου δεν «επε­τυγ­χά­νε­το», άρχι­ζε «το ματσού­κι, η εξο­ρία και η φυλά­κι­ση». Προς τού­τοις  ήταν και τα καρα­κι­τσα­ριά που διορ­γά­νω­ναν γιορ­τές όπου ανα­δεί­κνυαν το κάλ­λος και τον «ανδρι­σμό» των Ελλή­νων, «τον ηρω­ι­σμό των επα­να­στα­τών», τονί­ζο­ντας με έμφα­ση, σε όποιον ήξε­ρε και κατα­λά­βαι­νε  και την αθλιό­τη­τα της χούντας.

Αθλιό­τη­τα για­τί, το τέλος τους ήταν προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο, όπως και το τέλος κάθε τυράν­νου. Το έγρα­ψε ο Πλά­τω­νας για τον Αρδιαίο τον τύραν­νο, το επα­νέ­λα­βε και ο Σεφέ­ρης και δεν έπε­σε καθό­λου έξω.  « ‘‘Τον έδε­σαν χει­ρο­πό­δα­ρα’’ μας λέει/«τον έρι­ξαν χάμω και τον έγδαραν/τον έσυ­ραν παρά­με­ρα τον καταξέσκισαν/απάνω στους αγκα­θε­ρούς ασπάλαθους/και πήγαν και τον πέτα­ξαν στον Τάρ­τα­ρο, κου­ρέ­λι». Γιώρ­γος Σεφέ­ρης  «Επί Ασπα­λά­θων».

Ήταν το τέλος, του Αρδιαί­ου,  του τυράν­νου.  Η εικό­να του τυράν­νου που γδέρ­νε­ται ζωντα­νός και κατό­πιν ξεσκί­ζε­ται πάνω στα αγκά­θια των ασπά­λα­θων, είναι εξαι­ρε­τι­κά βίαιη και απο­κα­λύ­πτει την έντα­ση της οργής που αισθά­νε­ται ο ποι­η­τής. Και επει­δή η ποί­η­ση είναι η φωνή της επο­χής, που γίνε­ται δια­χρο­νι­κή, ο ποι­η­τής την οργή του λαού εξέ­φρα­σε. Ο ποι­η­τής παρα­θέ­τει το χωρίο του Πλά­τω­να με την ελπί­δα πως σύντο­μα οι δικτά­το­ρες θα τύχουν ανά­λο­γης τιμω­ρί­ας, ώστε να αντι­λη­φθούν πόσο επώ­δυ­νη είναι για τους ανθρώ­πους αυτή η κατά­στα­ση ανε­λευ­θε­ρί­ας και περιορισμού.

Και το τέλος ήρθε για τους δικτά­το­ρες, αλλά ήταν ταυ­τό­χρο­να τρα­γι­κό και κατα­στρο­φι­κό για το έθνος, αφού η Κατο­χή της Κύπρου ακό­μη εξα­κο­λου­θεί σε πεί­σμα τόσων και τόσων δια­κη­ρύ­ξε­ων  των διε­θνών οργα­νι­σμών και σε αντί­θε­ση με τις αξί­ες και τα ιδα­νι­κά που «προ­ω­θεί» η πολι­τι­σμέ­νη ανθρωπότητα.

Σαρά­ντα οκτώ ολό­κλη­ρα χρό­νια. Θα  γεμί­σου­με και πάλι από ανα­λυ­τές και ανα­λυ­τι­κούς σχο­λια­στές, από εθνο­κλα­ψού­ρες ερμη­νευ­τές του φαι­νο­μέ­νου, από Μανιά­τισ­σες μοι­ρο­λο­γί­στρες για «το θάνα­το της δημο­κρα­τί­ας μας», από Πόντιους Πιλά­τους, και δυστυ­χώς, από τυμ­βω­ρύ­χους και σκυ­λευ­τές, από φασί­στες και φασι­στοει­δή που ασπά­ζο­νται και δια­λα­λούν το «Εθνο­σω­τή­ριον έργον της επα­νά­στα­σε­ως της 21ης Απρι­λί­ου 1967» και στρώ­νουν με κάθε μέσον  το χαλί για να περά­σει «νικη­τής και τρο­παιού­χος»  η προ­σω­πο­ποί­η­ση της φασι­στι­κής θεω­ρί­ας και πρά­ξης, μαζί και ο συρ­φε­τός της φασι­στι­κής συμ­μο­ρί­ας, που στο διά­βα τους «κυνη­γούν» τους φτω­χο­δια­βό­λους μετα­νά­στες δια­κη­ρύσ­σο­ντας «την καθα­ρό­τη­τα του αίμα­τός τους και την μολυ­σμα­τι­κή λει­τουρ­γία της σκέ­ψης τους». Και το χει­ρό­τε­ρο:  ΔΟΛΟΦΟΝΩΝΤΑΣ …

Αυτοί είναι παρά­γω­γα της έλλει­ψης πολι­τι­κής συνεί­δη­σης, ιστο­ρι­κής άγνοιας, ιδε­ο­λο­γι­κής θολού­ρας και ενί­ο­τε πολι­τι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης.    Οι δικτα­το­ρί­ες μία διδα­χή προ­σφέ­ρουν. Διδά­σκουν πως ο άνθρω­πος μόνο με αγώ­να μπο­ρεί να πετύ­χει κάτι. Και το κάτι, το παρά­γει η πολι­τι­κή συνεί­δη­ση του καθε­νός και ο συνε­χής προ­βλη­μα­τι­σμός του, όταν και εφό­σον έχει «πάντα ανοι­χτά, πάντα άγρυ­πνα τα μάτια της ψυχής» του. Ακό­μη και αν, νομί­ζου­με πως δεν μας αφο­ρά η δού­λω­ση του άλλου…. Για­τί κλεί­νο­ντας τα μάτια στη δού­λω­ση και τον εξαν­δρα­πο­δι­σμό των συναν­θρώ­πων μας, ασφα­λώς θα τα ανοί­ξου­με μια μέρα και θα δια­πι­στώ­σου­με πως και μεις είμα­στε ανδρά­πο­δα. «Πιο πέρα είναι ένα σπί­τι που καί­γε­ται. Και ύστε­ρα ένα άλλο./Και ύστε­ρα το δικό σου…/Τι περι­μέ­νεις;» Γ. Ρίτσος

Σαρά­ντα οκτώ ολό­κλη­ρα χρό­νια! Άντε να δια­βά­σου­με τις θεω­ρί­ες που απο­κό­βουν το Πολυ­τε­χνείο, τη Γυά­ρο, τη Μακρό­νη­σο, τα Στρα­το­δι­κεία, τις Εξο­ρί­ες, τα Βασα­νι­στή­ρια, τον καη­μό του Έλλη­να και τον φοι­τη­τι­κό αγώ­να (Νομι­κή, Πολυ­τε­χνείο) για μια πατρί­δα ελεύθερη.

Άντε, να δια­βά­σου­με τους Αρι­στείς στην προ­σπά­θειά τους για ξανα­γρά­ψι­μο της Ιστο­ρί­ας. Ουδό­λως μας ενδια­φέ­ρει. Προ­σπά­θη­σαν να αλώ­σουν και την Αντί­στα­ση του Έλλη­να στην Κατο­χή. «Μια τρύ­πα στο νερό». Και τώρα το ίδιο θα πετύ­χουν. Η φωνή του λαού, η Αντί­στα­ση του Έλλη­να στην δικτα­το­ρία ποτί­στη­κε από το αίμα των αγω­νι­στών, απ’ όσους έδω­σαν τη ζωή τους, από την καθη­με­ρι­νή τους συμπε­ρι­φο­ρά, τον απο­τρο­πια­σμό τους για το χου­ντι­κό καθε­στώς και όχι από τους όψι­μους εκτρα­φέ­ντες-ανά­λο­γα- από τον «γκι­σέ» της Αρι­στεί­ας «ερμη­νευ­τές» της Αντί­στα­σης του ελλη­νι­κού λαού ενά­ντια στην Απρι­λια­νή Δικτατορία.

Σκλη­ρός Απρί­λης του 2020μ.Χ.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο