Η Δικτατορία του Προλεταριάτου ως απάντηση στην Αστική Εξουσία

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Δημή­τρης Παπα­θα­να­σί­ου //

Η Δικτα­το­ρία του Προ­λε­τα­ριά­του ως απά­ντη­ση στην Αστι­κή Εξου­σία και η …Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, 150 χρό­νια αργό­τε­ρα από τη γέν­νη­ση του Β. Ι. Λένιν.

«…Το κυριό­τε­ρο πράγ­μα που δεν κατα­λα­βαί­νουν οι σοσια­λι­στές και που φανε­ρώ­νει πως θεω­ρη­τι­κά είναι κοντό­φθαλ­μοι, πως είναι αιχ­μά­λω­τοι των αστι­κών προ­κα­τα­λή­ψε­ων και πως πρό­δω­σαν πολι­τι­κά το προ­λε­τα­ριά­το είναι τού­το: Ότι στην καπι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νία όταν η ταξι­κή πάλη, που βρί­σκε­ται στη βάση της κοι­νω­νί­ας αυτής, οξύ­νε­ται κάπως σοβα­ρά δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει τίπο­τε το ενδιά­με­σο παρά τού­το μόνο: Eίτε δικτα­το­ρία της αστι­κής τάξης είτε δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του. Κάθε ονει­ρο­πό­λη­μα για κάποια τρί­τη λύση είναι αντι­δρα­στι­κό θρη­νο­λό­γη­μα μικρο­α­στού. Αυτό το μαρ­τυ­ρεί και η πεί­ρα της υπε­ρε­κα­τό­χρο­νης εξέ­λι­ξης της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας και του εργα­τι­κού κινή­μα­τος όλων των προηγ­μέ­νων χωρών και ιδιαί­τε­ρα η πεί­ρα της τελευ­ταί­ας πεντα­ε­τί­ας. Αυτό διδά­σκει και όλη η επι­στή­μη της πολι­τι­κής οικο­νο­μί­ας, όλο το περιε­χό­με­νο του μαρ­ξι­σμού, που εξη­γεί ότι σε κάθε εμπο­ρευ­μα­τι­κή οικο­νο­μία είναι οικο­νο­μι­κά ανα­πό­φευ­κτη η δικτα­το­ρία της αστι­κής τάξης, που δεν υπάρ­χει άλλος να την αντι­κα­τα­στή­σει εκτός από την τάξη των προ­λε­τά­ριων, τάξη που ανα­πτύσ­σε­ται, πλη­θαί­νει, συσπει­ρώ­νε­ται, δυνα­μώ­νει από την ίδια την εξέ­λι­ξη του Καπιταλισμού…»

Από­σπα­σμα του Β.Ι. Λένιν από την εισή­γη­σή του στους αντι­προ­σώ­πους του 1ου Συνε­δρί­ου της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, στις 4 Μάρ­τη του 1919.
(Λένιν, Β.Ι. «Για το Κρά­τος, Θέσεις και εισή­γη­ση για την Αστι­κή Δημο­κρα­τία και τη Δικτα­το­ρία του Προ­λε­τα­ριά­του» Σύγ­χρο­νη Επο­χή, Αθή­να 2014, σελ.51.)

101 χρό­νια συμπλη­ρώ­θη­καν από εκεί­νη την ομι­λία του Β. Ι. Λένιν, όπου ο μεγά­λος θεω­ρη­τι­κός του Μαρ­ξι­σμού και ιθύ­νων νους της Οκτω­βρια­νής επα­νά­στα­σης, αφού προη­γου­μέ­νως ανέ­λυ­σε τις εναλ­λα­γές των οικο­νο­μι­κών συσχε­τι­σμών από την επο­χή της Αρχαί­ας Ελλη­νι­κής Δημο­κρα­τί­ας μέχρι τη σύγ­χρο­νη Κοι­νο­νο­βου­λευ­τι­κή Δημο­κρα­τία (Βασι­λευο­μέ­νη-Προ­ε­δρευο­μέ­νη) και τον ρόλο που δια­δρα­μά­τι­ζε η έννοια του Κρά­τους ως μέσο επι­βο­λής των συμ­φε­ρό­ντων της Αστι­κής Τάξε­ως και των μορ­φών της στην πάρο­δο των αιώ­νων, τόνι­σε τη σημα­σία της Δικτα­το­ρί­ας του Προ­λε­τα­ριά­του ως μονα­δι­κή απά­ντη­ση στη Δικτα­το­ρία της Αστι­κής Τάξεως..

101 χρό­νια αργό­τε­ρα μπο­ρού­με να δια­πι­στώ­σου­με πόσο επί­και­ρο είναι το περιε­χό­με­νο του παρα­πά­νω αποσπάσματος.

Στην Ελλά­δα της δεκα­ε­τούς οικο­νο­μι­κής κρί­σε­ως, την οποία δια­δέ­χε­ται μία άλλη κρί­ση του Καπι­τα­λι­σμού, εκεί­νη του Κορω­νοιού, πάλι κάνουν αισθη­τή την παρου­σία τους, όλοι εκεί­νοι οι αυτό­κλη­τοι σωτή­ρες της αστι­κής πολι­τι­κής ελίτ του τόπου.

Οι γαλά­ζιοι σωτή­ρες της Νέας Δημο­κρα­τί­ας από τη μία,  οι αρι­στε­ροί στρα­τιώ­τες του Σύρι­ζα από την άλλη. Και στη μέση κάπου, σε ρόλο θεα­τή, ο Λαός.
Ξανα­παίρ­νουν θέσεις αντι­πά­λων σε μία άνευ λόγου μονο­μα­χία εντυ­πώ­σε­ων μετα­ξύ τους, που περισ­σό­τε­ρο παρα­πέ­μπει σε μία κακό­γου­στη θεα­τρι­κή παρά­στα­ση παρά σε δια­ξι­φι­σμό ιδε­ο­λο­γιών και επι­χει­ρη­μά­των, προ­σπα­θώ­ντας παράλ­λη­λα αμφό­τε­ροι να πεί­σουν δια βοής και μέσω αλλε­πάλ­λη­λων αντε­γκλή­σε­ων έναν πολύ­πα­θο λαό για το ποιος μπο­ρεί να δώσει λύση μπρο­στά στην οικο­μο­νι­κή κατα­βα­ρά­θρω­ση που φέρ­νουν οι επι­πτώ­σεις της εξά­πλω­σης του κορωνοιού.

Aνα­πα­ρά­γουν πάλι λόγους πατριω­τι­σμού και κοι­νω­νι­κής συνεί­δη­σης, μα πάνω απ ‘όλα πολι­τι­κής δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τας με στό­χο να κερ­δί­σουν την εμπι­στο­σύ­νη του κόσμου, που θα κλη­θεί εκ νέου, όπως και κατά τη διάρ­κεια της περα­σμέ­νης δεκα­ε­τί­ας, να βγά­λει τα κάστα­να (συμ­φε­ρό­ντων) των εργο­δο­τών, των τρα­πε­ζι­τών, των εφο­πλι­στών, των κανα­λαρ­χών, των εργο­στα­σιαρ­χών από τη φωτιά (του Καπι­τα­λι­σμού) με τίμη­μα την περαι­τέ­ρω κατα­πά­τη­ση των δικαιω­μά­των του, την ισχυ­ρο­ποί­η­ση της εργα­λειο­ποί­η­σε­ώς του, που ανα­πό­φευ­κτα οδη­γούν στη φτω­χο­ποί­η­σή του.

Οι τακτι­κές της «βολι­κής Αρι­στε­ράς» από τη μία, βλέ­πε Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία  και οι τακτι­κές της κοι­νω­νι­κής αναλ­γη­σί­ας με επι­κά­λυ­ψη εμπο­ρί­ου πατριω­τι­σμού από την άλλη, βλέ­πε Δεξιά από την άλλη, που πάντα «συγκρού­ο­νται» χάριν εντυ­πώ­σε­ων αλλά πάντα εξυ­πη­ρε­τούν τα συμ­φέ­ρο­ντα της Αστι­κής Ολι­γαρ­χί­ας και θυσιά­ζουν στο βωμό της δια­φύ­λα­ξης αυτών, τα Δικαιώ­μα­τα, την Αξιο­πρέ­πεια, την Ελευ­θε­ρία της λαι­κής βάσης, που με τη σει­ρά της πάντο­τε μένει με τις υπο­σχέ­σεις των «ηρω­ι­κών» «πατριω­τών» ή «αρι­στε­ρών» κοι­νο­βου­λευ­τι­κών εκπρο­σώ­πων της αφύ­λα­χτη, μπρος στην Απλη­στία των Εκμε­ταλ­λευ­τών της.

Κι αν οι εκφρα­στές του Νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, εξ’ ορι­σμού απο­τε­λού­σαν θεμα­το­φύ­λα­κες των συμ­φε­ρό­ντων των Κεφα­λαιο­κρα­τών εγχω­ρί­ων ή μη δίχως να λογα­ριά­σουν στιγ­μή τη λαι­κή βού­λη­ση, όπως δια­χρο­νι­κά έδει­ξε και δεί­χνει η Ιστο­ρία στο πέρα­σμα του χρό­νου, οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες «υπε­ρα­σπι­στές» των λαι­κών δικαιω­μά­των, τολ­μούν να τιτλο­φο­ρού­νται «ριζο­σπά­στες» και «Αρι­στε­ροί» κι έχο­ντας προη­γου­μέ­νως δοκι­μα­στεί στον κυβερ­νη­τι­κό θώκο άσκη­σης της εξου­σί­ας, εξα­κο­λου­θούν να κηρύτ­τουν ευαγ­γέ­λια «αντί­στα­σης» και ενα­ντιώ­σης στις πρα­κτι­κές του παρό­ντος κυβερ­νη­τι­κού σώμα­τος μέσω του δόγ­μα­τος εκεί­νης της «ανα­τρο­πής», που θα κρα­τά και τη μπου­κιά (του Λαού) ολό­κλη­ρη και το σκύ­λο (του Καπι­τα­λι­σμού) χορτάτο.

Πάλι έρχο­νται οι όψι­μοι αγω­νι­στές και υπέρ­μα­χοι των λαι­κών ελευ­θε­ριών, να προ­τεί­νουν εκεί­νη τη λύση, που θα ορθώ­σει ξανά το ανά­στη­μα της γονα­τι­σμέ­νης ελλη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, ώστε να αντε­πε­ξέλ­θει μπρο­στά στον κυκε­ώ­να της Καπι­τα­λι­στι­κής Κρί­σης και να μπο­ρέ­σει να χτί­σει ένα νέο αύριο, όπου δεν θα χωρούν οι πολι­τι­κές και τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα του Νεοφιλελευθερισμού.

Φυσι­κά, βέβαια, αυτό το αύριο, που θα οικο­δο­μη­θεί από το Λαό, σύμ­φω­να με τους ισχυ­ρι­σμούς τους, όπως και ο αγώ­νας της επι­βί­ω­σής του κόντρα στα πλο­κά­μια ενός αδη­φά­γου οικο­νο­μι­κού συστή­μα­τος, θα λάβουν χώρα εντός των κόλ­πων μίας «αλλη­λέγ­γυας» Ευρω­παι­κής Ένω­σης, που συνε­χί­ζει ακά­θε­κτη το έργο της οικο­νο­μι­κής κατα­πί­ε­σης, καθι­στώ­ντας τα μονο­πώ­λιά της ακό­μα πιο επι­κερ­δή και τους Λαούς της ακό­μα περισ­σό­τε­ρο εξα­θλιω­μέ­νους. Θα λάβουν χώρα εντός ενός επεμ­βα­τι­κού συνα­σπι­σμού ονό­μα­τι ΝΑΤΟ, του οποί­ου ιδρυ­τι­κός στό­χος του ήταν και είναι το αιμα­το­κύ­λι­σμα των κοι­νω­νιών, που αντι­στέ­κο­νται στο τέρας του Ιμπε­ρια­λι­σμού. Θα λάβουν χώρα πάντα σε αμοι­βαία συνεν­νό­η­ση με τον μηχα­νι­σμό οικο­νο­μι­κής αφαί­μα­ξης, ονό­μα­τι ΔΝΤ, επι­τεί­νο­ντας το καθε­στώς φτώ­χειας στις πλά­τες των Λαών.

Κυρί­ως, όμως, θα λάβουν χώρα εντός μίας ταξι­κής κοι­νω­νί­ας, όπου ο θεσμός του Κρά­τος χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως όργα­νο επι­βο­λής των δρά­σε­ων και συμ­φε­ρό­ντων μίας αστι­κής ελίτ, που πάντα θα απο­μυ­ζεί τον παρα­γό­με­νο πλού­το, μέσω του λαι­κού μόχθου, ένα­ντι πινα­κί­ου φακής.

Με αυτούς τους συσχε­τι­σμούς έρχε­ται και πάλι στο προ­σκή­νιο από τη θέση της αντι­πο­λί­τευ­σης, η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή φύση του Σύρι­ζα, να «ξιφουλ­κή­σει» μονά­χα στα λόγια υπέρ της λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πάλι οι εκπρό­σω­ποι του Σύρι­ζα όπως και οι προ­κά­το­χοί τους, όταν ανα­λά­βουν εκ νέου τα ηνία της εξου­σί­ας, θα παί­ξουν τον ρόλο φύλα­κα στα κέρ­δη και στις επι­θυ­μί­ες των επι­χει­ρη­μα­τιών, βαθαί­νο­ντας περισ­σό­τε­ρο εκεί­νο το χάσμα των τάξε­ων, που καμώ­νε­ται πως θα γεφυρώσει..Ανάμεσα στους ολι­γάρ­χες, που απο­τε­λούν την αστι­κή τάξη του τόπου αυτού και στον Λαό..

101 χρό­νια αργό­τε­ρα από τη μέρα της ειση­γή­σε­ώς του στους αντι­προ­σώ­πους του 1ου Συνε­δρί­ου της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, ο Β. Ι. Λένιν έρχε­ται να υπεν­θυ­μί­σει πως δεν μπο­ρεί κανέ­νας άνθρω­πος του μόχθου, που παλεύ­ει να προ­στα­τεύ­σει τα κεκτη­μέ­να του ενά­ντια στις ορέ­ξεις κάθε Δυνά­στη, να τρέ­φει αυτα­πά­τες ως προς τη μεσο­βέ­ζι­κο εκεί­νο «ονει­ρο­πό­λη­μα», που τάχα εγγυά­ται την ειρη­νι­κή συνύ­παρ­ξη του εκμε­ταλ­λευ­τή και του κατα­πιε­σμέ­νου, την αρμο­νι­κή γειτ­νί­α­ση του θύτη με το θύμα του. Δεν μπο­ρεί κανέ­νας άνθρω­πος, που μάχε­ται μέχρι τέλους για την κατά­παυ­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης από άτο­μο σε άτο­μο, να ελπί­ζει πως εντός του παρό­ντος οικο­νο­μι­κού συσχε­τι­σμού, που πολ­λα­πλα­σιά­ζει την εξα­θλί­ω­ση της βάσης ενώ ταυ­τό­χρο­να αυξά­νει τα κέρ­δη του Κεφα­λαί­ου, μπο­ρεί να υπάρ­ξει δια­σφά­λι­ση των δικαιω­μά­των του Λαού και ισό­τη­τα μετα­ξύ Πλου­το­κρα­τί­ας και Εργαζομένων.

101 χρό­νια αργό­τε­ρα από τη μέρα, που εκφω­νή­θη­κε το παρα­πά­νω από­σπα­σμα, ο Β.Ι. Λένιν τονί­ζει πως μονά­χα η ανα­τρο­πή της εκμε­τάλ­λευ­σης των λίγων σε βάρος των πολ­λών, μπο­ρεί να υπε­ρα­σπί­σει την ανθρώ­πι­νη Ελευ­θε­ρία, την Ισό­τη­τα, τη Δικαιο­σύ­νη, κάθε ανθρώ­πι­νο δικαί­ω­μα. Ως μόνη απά­ντη­ση στη Δικτα­το­ρία της Αστι­κής Τάξε­ως, που βασί­ζει την κυριαρ­χία και την ύπαρ­ξη της πάνω στα αλυ­σο­δε­μέ­να χέρια των Εργα­ζο­μέ­νων, έρχε­ται εκεί­νη η Δικτα­το­ρία που θα ορί­σει αφέ­ντες του πλού­του εκεί­νους που τον παρά­γουν, εκεί­νους που παλεύ­ουν κάθε μέρα υπό αντί­ξο­ες συν­θή­κες εφ’ όρου ζωής και δικαιού­νται ατό­φιο κάθε τους έργο κι όχι ένα πετα­μέ­νο ψίχου­λο ως αμοι­βή από το σύνο­λό του.

Ως μόνη απά­ντη­ση στην Απλη­στία και την Κατα­δυ­νά­στευ­ση της Αστι­κής Τάξης και της φαι­νο­με­νι­κής «δημο­κρα­τί­ας» της μπο­ρεί να στα­θεί μονά­χα εκεί­νη η δημο­κρα­τία, που πηγά­ζει από τη Δικτα­το­ρία των Κατα­πιε­ζο­μέ­νων, η οποία θα έρθει όχι μόνο για να στε­ρή­σει από τους Εξου­σια­στές τα σκή­πτρα , αλλά και για να σπά­σει τους Ζυγούς της Σκλα­βιάς και να κατα­στή­σει τους Λαούς κύριους των Έργων τους, της Ελευ­θε­ρί­ας τους, της Αξιο­πρέ­πειάς τους.

Ο δρό­μος για την Απε­λευ­θέ­ρω­ση του Ανθρώ­που από τα δεσμά του Καπι­τα­λι­σμού, ήταν, είναι και θα είναι η συντρι­βή ενός συστή­μα­τος Βαρ­βα­ρό­τη­τας που δεν εξαν­θρω­πί­ζε­ται από καμία άλλη εναλ­λα­κτι­κή, από κανέ­ναν δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό συμ­βι­βα­σμό που σημα­το­δο­τεί την εθε­λο­δου­λεία, παρά μονά­χα τσα­κί­ζε­ται από την Δικτα­το­ρία του Προλεταριάτου.

150 χρό­νια μετά τη γέν­νη­ση ενός εκ των γιγα­ντί­αιων θεω­ρη­τι­κών του Μαρ­ξι­σμού και ηγέ­τη της Οκτω­βρια­νής Επα­να­στά­σε­ως, η σημα­σία των παρα­πά­νω γραμ­μών παρα­μέ­νει τόσο δια­χρο­νι­κή όσα και ανα­γκαία στην ταξι­κή πάλη, που δεν έπα­ψε να υπάρ­χει, όσο κυριαρ­χεί η αδι­κία της Ολι­γαρ­χί­ας του Κεφα­λαί­ου σε βάρος του Λαού, όσο η Απλη­στία των Πλου­σί­ων ματώ­νει την Ελευ­θε­ρία του Λαού.

Το παρόν άρθρο αφιε­ρώ­νε­ται στον Βλα­ντί­μιρ Ίλιτς Λένιν, στον Ανθρώ­πο, που ένω­σε τους Λαούς σε μία Γρο­θιά  και τους δίδα­ξε πως να αψη­φούν εμπρά­κτως την Τυραννία..