Η θλιβερή μοναξιά ενός κομπάρσου που τον έλεγαν Ζελένσκι

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Τον κάλε­σαν στο «πάρ­τυ». Όμως κανέ­νας δεν κάθι­σε παρέα του. Οι υπό­λοι­ποι δημιούρ­γη­σαν πηγα­δά­κια και άφη­σαν τον «ψωριά­ρη» μόνο. Να ψάχνει αμή­χα­να που πρέ­πει να στα­θεί και τι να κάνει, λίγο πριν την «οικο­γε­νεια­κή φωτο­γρα­φία» των ηγε­τών της ιμπε­ρια­λι­στι­κής Βορειο­α­τλα­νι­κής Συμμαχίας.

Όσο τυχαίο κι’ αν είναι το στιγ­μιό­τυ­πο που πάρ­θη­κε κατά την πρό­σφα­τη Σύνο­δο του ΝΑΤΟ στο Βίλ­νιους, είναι ενδει­κτι­κό μιας πραγ­μα­τι­κό­τη­τας που εδώ και 28 μήνες απο­κρύ­πτε­ται σκό­πι­μα από τα αστι­κά ΜΜΕ.

Ο Ζελέν­σκι – αυτός ο δήθεν «σπου­δαί­ος ηγέ­της» που «αντι­στέ­κε­ται ηρω­ϊ­κά» στη ρωσι­κή εισβο­λή – δεν είναι τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο από μια θλι­βε­ρή μαριο­νέ­τα. Ένα πολι­τι­κά ανα­λώ­σι­μο υπο­χεί­ριο των ιμπε­ρια­λι­στών της Δύσης, των ΗΠΑ και της ΕΕ, στην αντι­πα­ρά­θε­σή τους με την καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία.

Τον παρου­σί­α­σαν σαν πρω­τα­γω­νι­στή, μα στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι κομπάρ­σος σε έργο με σενά­ριο και σκη­νο­θε­σία άλλων.

Όταν έρθει η ώρα – και δεν θ’ αργή­σει να έρθει – θα τον πετά­ξουν σαν στυμ­μέ­νη λεμο­νό­κου­πα. Μαζί με τον Ουκρα­νι­κό λαό που δήθεν «αγά­πη­σαν» ξαφ­νι­κά και τον οποίο χρη­σι­μο­ποιούν σαν ασπί­δα απέ­να­ντι στη Μόσχα. Οι ΗΠΑ το είχαν δηλώ­σει άλλω­στε: «Θα πολε­μή­σουν τους Ρώσους μέχρι τον τελευ­ταίο Ουκρανό».

Αδή­ρι­τη ανά­γκη των και­ρών, η πάλη των λαών ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και τους κάλ­πι­κους ηγε­τί­σκους που τον υποδαυλίζουν.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα