Η καπηλεία του Στάλινγκραντ από τον αντικομμουνιστή Πούτιν

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Ογδό­ντα χρό­νια συμπλη­ρώ­θη­καν στις 2 Φλε­βά­ρη από τον ηρω­ϊ­κό θρί­αμ­βο του Κόκ­κι­νου Στρα­τού επί των Ναζί στο Στά­λιν­γκραντ, μια νίκη απο­φα­σι­στι­κής σημα­σί­ας για την έκβα­ση του δευ­τέ­ρου παγκο­σμί­ου πολέ­μου που ανά­γκα­σε ακό­μη και τον τότε Αμε­ρι­κά­νο πρό­ε­δρο Ρού­σβελτ να την χαρα­κτη­ρί­σει «ως ένα από τα λαμπρό­τε­ρα κεφά­λαια του πολέ­μου των λαών που ηνώ­θη­σαν ενα­ντί­ον του ναζι­σμού και των μιμη­τών του».

Ογδό­ντα χρό­νια μετά το έπος του 1943, η πόλη του Βόλ­γκο­γκραντ (πρώ­ην Στά­λιν­γκραντ) στο­λί­στη­κε προ­κει­μέ­νου να γιορ­τά­σει τη νίκη εκεί­νη που ενέ­πνευ­σε και έδω­σε ελπί­δα στους κατα­πιε­σμέ­νους από το ζυγό του ναζι­σμού και του φασι­σμού λαούς όλου του κόσμου.

Δια­χρο­νι­κά, σε τέτοιες επε­τεί­ους, οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις της Ρωσί­ας φρο­ντί­ζουν να παρα­με­ρί­ζουν για λίγο τον ωμό αντι­κομ­μου­νι­σμό-αντι­σο­βιε­τι­σμό που τις χαρα­κτη­ρί­ζει προ­κει­μέ­νου να καπη­λευ­τούν πολι­τι­κά τον ηρω­ϊ­σμό του Κόκ­κι­νου Στρα­τού και του σοβιε­τι­κού λαού. Άλλω­στε, η σύγ­χρο­νη καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία που προ­έ­κυ­ψε από τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές των αρχών της δεκα­ε­τί­ας του 1990 δεν έχει να επι­δεί­ξει τίπο­τε περισ­σό­τε­ρο από τα υπό­λοι­πα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κρά­τη της Δύσης: Εκμε­τάλ­λευ­ση, φτώ­χεια, ανερ­γία, κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες, εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα, τσου­νά­μι αντι­λαϊ­κών πολι­τι­κών, διά­λυ­ση εργα­σια­κών κατα­κτή­σε­ων, αντι­κομ­μου­νι­στι­κή παρα­χά­ρα­ξη της ιστο­ρί­ας, κλπ.

Φέτος, η επέ­τειος του θριάμ­βου του Στά­λιν­γκραντ συμπί­πτει με τον εν εξε­λί­ξει ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρα­νία. Στο πλαί­σιο της προ­ώ­θη­σης του αφη­γή­μα­τος περί «απο­να­ζι­στι­κο­ποί­η­σης» της Ουκρα­νί­ας και προ­στα­σί­ας των «Λαϊ­κών Δημο­κρα­τιών» του Ντον­μπάς, η κυβέρ­νη­ση του Βλα­ντί­μιρ Πού­τιν έχει επι­χει­ρή­σει, με τρό­πο ξεδιά­ντρο­πο και προ­κλη­τι­κό, να καπη­λευ­τεί την ένδο­ξη ιστο­ρία του σοβιε­τι­κού Κόκ­κι­νου Στρατού.

Η ίδια κυβέρ­νη­ση που κήρυ­ξε την εισβο­λή τον Φλε­βά­ρη του 2022 εν μέσω συκο­φα­ντι­κών αντι­κομ­μου­νι­στι­κών ανα­φο­ρών του προ­έ­δρου Πού­τιν για τον Λένιν και τους μπολ­σε­βί­κους επι­χει­ρεί να αξιο­ποι­ή­σει την θετι­κή άπο­ψη της πλειο­ψη­φί­ας του ρωσι­κού λαού για την ΕΣΣΔ προ­κει­μέ­νου να στη­ρί­ξει το αφή­γη­μα περί δίκαιου πολέ­μου. Έτσι, μέχρι και προ­το­μές του Ι.Β. Στά­λιν και του στρα­τάρ­χη Γκ. Ζού­κοφ είδα­με να εγκαι­νιά­ζο­νται στο Βόλ­γκο­γκραντ ανή­με­ρα της 80ης επε­τεί­ου της νίκης στο Στάλινγκραντ…

Εκεί όμως που ο πρό­ε­δρος Πού­τιν έδω­σε ρεσι­τάλ καπη­λεί­ας ήταν στην ομι­λία του στην κεντρι­κή εκδή­λω­ση για την 80η επέ­τειο του Στά­λιν­γκραντ. Σε μια από­πει­ρα να οικειο­ποι­η­θεί τον ηρω­ι­σμό του Κόκ­κι­νου Στρα­τού και του σοβιε­τι­κού λαού, ο Πού­τιν έφτα­σε στο σημείο να συγκρί­νει τον θρί­αμ­βο της ΕΣΣΔ επί της ναζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας στο δεύ­τε­ρο παγκό­σμιο πόλε­μο με τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο που μαί­νε­ται στην Ουκρανία!

Άρα­γε, τι σχέ­ση μπο­ρεί να έχει ο ηρω­ϊ­κός Κόκ­κι­νος Στρα­τός που πολε­μού­σε τα ναζι­στι­κά στρα­τεύ­μα­τα του Χίτλερ με τον σημε­ρι­νό στρα­τό της καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσί­ας και των μισθο­φό­ρων της Wagner;

Πόση ξεδια­ντρο­πιά και πόσος και­ρο­σκο­πι­σμός χρειά­ζε­ται για να εξι­σώ­νει κάποιος τα υψη­λά ιδα­νι­κά για τα οποία πολέ­μη­σαν οι σοβιε­τι­κοί στρα­τιώ­τες με τις σημε­ρι­νές επι­διώ­ξεις των ρωσι­κών μονοπωλίων;

Το Στά­λιν­γκραντ, η επο­ποι­ία του Κόκ­κι­νου Στρα­τού, οι ήρω­ες που γέν­νη­σε ο λαός της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και που πολέ­μη­σαν κάτω από την κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο δεν είχαν, δεν έχουν και δεν πρό­κει­ται να έχουν ποτέ καμία σχέ­ση με την καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία των αντε­πα­να­στα­τών που εκπρο­σω­πεί ο Βλ. Πού­τιν και οι πάσης φύσης υπο­στη­ρι­κτές του.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα