Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η ομιλία της ΚΝΕ στην 20η Γενική Συνέλευση της ΠΟΔΝ

«Εμπρός για το μέλ­λον μας! — Μέχρι να χτί­σου­με τον κόσμο που ονει­ρευό­μα­στε και παλεύ­ου­με για αυτόν!», όπως λέει το σύν­θη­μα της Γενι­κής Συνέλευσης.

Wfdy logo

Εμπρός λοι­πόν για την ανα­τρο­πή του σάπιου συστή­μα­τος, του καπι­τα­λι­σμού, που βρί­σκε­ται στο ανώ­τα­το ‑το μονο­πω­λια­κό- στά­διο του, τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Εμπρός για τον σοσια­λι­σμό, τον κόσμο χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση, πόλε­μο, κρί­ση, προ­σφυ­γιά, φασι­σμό. Τον νέο κόσμο που αξί­ζει να ονει­ρευό­μα­στε και να κατα­βά­λου­με κάθε θυσία και προ­σπά­θεια ώστε να τον ζήσει η νεο­λαία, οι εργα­ζό­με­νοι, οι λαοί.

Για­τί όπως λέει και το σύν­θη­μά του ΚΚΕ και της ΚΝΕ: 

«Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο Σοσιαλισμός!»

Με τα παρα­πά­νω λόγια έκλει­σε η ομι­λία της ΚΝΕ στην 20ή Γενι­κή Συνέ­λευ­ση της ΠΟΔΝ, που διε­ξή­χθη 3–6 Δεκέμ­βρη στην Κύπρο, δεί­χνο­ντας την κατεύ­θυν­ση του αγώ­να που χρειά­ζε­ται σήμε­ρα να διε­ξά­γουν οι νέοι, στο πλευ­ρό των εργα­ζό­με­νων σε όλο τον κόσμο. Ο Νίκος Ζαχα­ρό­που­λος, μέλος του Γρα­φεί­ου του ΚΣ της ΚΝΕ, αφού εξέ­φρα­σε την αλλη­λεγ­γύη των Ελλή­νων κομ­μου­νι­στών προς το λαό και τη νεο­λαία της Κύπρου, αλλά και στους λαούς και τους νέους που βρί­σκο­νται στο στό­χα­στρο της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας, όπως είναι αυτοί της Κού­βας, της Βενε­ζου­έ­λας, της Συρί­ας, της Παλαι­στί­νης, της Χιλής, της Κολομ­βί­ας, της Κολομ­βί­ας και του Εκουα­δόρ, στά­θη­κε ειδι­κά στις εξε­λί­ξεις στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, σημειώ­νο­ντας μετα­ξύ άλλων:

ΚΝΕ-logo«Συντρό­φισ­σες και σύντρο­φοι, σήμε­ρα δρού­με σε σύν­θε­τες συν­θή­κες που εξα­κο­λου­θούν να καθο­ρί­ζο­νται και να σημα­το­δο­τού­νται από τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές.

Το πισω­γύ­ρι­σμα που συντε­λέ­στη­κε τη δεκα­ε­τία του 1990 με την παλι­νόρ­θω­ση του καπι­τα­λι­σμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσια­λι­στι­κές χώρες έχει αφή­σει ανε­ξί­τη­λα τα σημά­δια του.

Αυτό εκφρά­ζε­ται στο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα διε­θνώς, στη χαμη­λή γενι­κό­τε­ρα συμ­με­το­χή των εργα­ζο­μέ­νων, του λαού, των νέων στους αγώ­νες, στην έλλει­ψη εμπι­στο­σύ­νης στη συλ­λο­γι­κή διεκ­δί­κη­ση. Επι­δρά η μεί­ω­ση των απαι­τή­σε­ων και η αυτα­πά­τη της προ­σμο­νής βελ­τί­ω­σης της ζωής των νέων με αλλα­γή του τρό­που δια­χεί­ρι­σης, με ανά­καμ­ψη της κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφα­λαί­ου. Οι μειω­μέ­νες απαι­τή­σεις καλ­λιερ­γούν το έδα­φος ανα­ζή­τη­σης μιας ουτο­πι­κής στην ουσία “άμε­σης λύσης”, στη λογι­κή του “μικρό­τε­ρου κακού”, του συμ­βι­βα­σμού στο πλαί­σιο του καπι­τα­λι­σμού. Ενι­σχύ­ε­ται διε­θνώς η λογι­κή του εφι­κτού, η ανα­ζή­τη­ση λύσε­ων εντός του συστή­μα­τος, καλ­λιερ­γεί­ται η λογι­κή του “ουτο­πι­κού” της ανα­τρο­πής του καπι­τα­λι­σμού, της οικο­δό­μη­σης μιας κοι­νω­νί­ας χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, της σοσια­λι­στι­κής κοινωνίας.

Αυτή η λογι­κή εκφρά­ζε­ται επί­σης ως πίε­ση στο ίδιο το Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα, το οποίο δεν μπο­ρού­με να παρα­γνω­ρί­σου­με ότι σήμε­ρα είναι πολύ πίσω από τις ανά­γκες που επι­τάσ­σει η ίδια η ανά­πτυ­ξη των υλι­κών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για το πέρα­σμα στο σοσια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. Στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες βιώ­νου­με την οξυ­μέ­νη αντί­φα­ση, από τη μία να είναι υπε­ρώ­ρι­μες οι συν­θή­κες για την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού και από την άλλη να βρί­σκε­ται σε μεγά­λη υπο­χώ­ρη­ση ο υπο­κει­με­νι­κός παράγοντας.

Αυτά δεν είναι μόνο απο­τέ­λε­σμα της όξυν­σης του αντι­κομ­μου­νι­σμού και των πιέ­σε­ων και της δου­λειάς του οπορ­του­νι­σμού. Δια­μορ­φώ­νο­νται στο έδα­φος της μακρο­χρό­νιας σχε­τι­κά ειρη­νι­κής αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής εξέ­λι­ξης και, μάλι­στα, σε συν­θή­κες αντε­πα­νά­στα­σης, συνο­λι­κού πισω­γυ­ρί­σμα­τος και αρνη­τι­κού συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων. Στη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση απαι­τεί­ται κόπος και πάρα πολ­λή προ­σπά­θεια για να αλλά­ξει σε θετι­κή κατεύθυνση.

Ταυ­τό­χρο­να, ζού­με σε μια περί­ο­δο που οξύ­νο­νται οι αντι­θέ­σεις του καπι­τα­λι­σμού. Δρού­με σε συν­θή­κες που χαρα­κτη­ρί­ζο­νται από τα “νέα” προ­βλή­μα­τα που θα έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με, τα οποία προ­κύ­πτουν από την αστά­θεια του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, καθώς δια­φαί­νο­νται τα σημά­δια μιας νέας καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης που θα αγκα­λιά­ζει τα ισχυ­ρά καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη και από την όξυν­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών και αντι­θέ­σε­ων για το μοί­ρα­σμα και τον έλεγ­χο των αγο­ρών με επί­κε­ντρο τις πηγές ενέρ­γειας, τον ορυ­κτό πλού­το, τις μετα­φο­ρές. Ζητή­μα­τα που οδη­γούν στο να πυκνώ­νουν οι ανα­δια­τά­ξεις περι­φε­ρεια­κών και διε­θνών συμ­μα­χιών, να πυκνώ­νουν οι πολε­μι­κές στρα­τιω­τι­κές συγκρού­σεις και οι ανταγωνισμοί.

Στη διε­θνή οικο­νο­μία η επι­βρά­δυν­ση στις ΗΠΑ, στην Ευρω­ζώ­νη και στην Κίνα, αυξά­νει δικαιο­λο­γη­μέ­να την ανη­συ­χία και τις δυσοί­ω­νες προ­βλέ­ψεις διε­θνών οργα­νι­σμών (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κλπ) για την αυξη­μέ­νη πιθα­νό­τη­τα εκδή­λω­σης νέας διε­θνούς συγ­χρο­νι­σμέ­νης κρί­σης. Στις αστι­κές ανα­λύ­σεις, επι­ση­μαί­νο­νται πλευ­ρές που ανα­δει­κνύ­ουν το μεγά­λο μέγε­θος υπερ­συσ­σω­ρευ­μέ­νου κεφα­λαί­ου, το οποίο δε βρί­σκει σήμε­ρα διε­ξό­δους ικα­νο­ποι­η­τι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας. Ανα­γνω­ρί­ζε­ται, επί­σης, η περιο­ρι­σμέ­νης δυνα­τό­τη­τα της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης (π.χ. της επε­κτα­τι­κής δημο­σιο­νο­μι­κής πολι­τι­κής, της μετα­βο­λής των νομι­σμα­τι­κών ισο­τι­μιών, του φτη­νού δανει­σμού) να μετα­θέ­σουν χρο­νι­κά και αμβλύ­νουν ουσια­στι­κά το βάθος της επερ­χό­με­νης κρίσης. 

Σε αυτό το πλαί­σιο το κεφά­λαιο προ­σπα­θεί να βρει νέα πεδία ικα­νο­ποι­η­τι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας. Γι’ αυτό το λόγο σήμε­ρα έχει ανοί­ξει η συζή­τη­ση γύρω από νέα προ­βλή­μα­τα που ανα­δύ­ο­νται ως απο­τέ­λε­σμα του καπι­τα­λι­στι­κού δρό­μου ανά­πτυ­ξης. Ένα τέτοιο παρά­δειγ­μα είναι η λεγό­με­νη “κλι­μα­τι­κή αλλα­γή”. Κανείς δεν μπο­ρεί να αρνη­θεί ότι σήμε­ρα παγκο­σμί­ως υπάρ­χει μεγά­λη κατα­στρο­φή του περι­βάλ­λο­ντος. Αιτία της είναι το ανε­λέ­η­το κυνή­γι του καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους από τους μονο­πω­λια­κούς ομί­λους που δε λογα­ριά­ζει την επί­πτω­ση που έχει στο περι­βάλ­λον και στις ζωές των ανθρώ­πων. Είναι κοροϊ­δία, λοι­πόν, να μας λένε ότι ξαφ­νι­κά τους έπια­σε ο πόνος για τη σωτη­ρία του περιβάλλοντος.

Η “κλι­μα­τι­κή αλλα­γή” αξιο­ποιεί­ται για την ενί­σχυ­ση των καπι­τα­λι­στι­κών επεν­δύ­σε­ων, ώστε το κεφά­λαιο να βγά­λει και κέρ­δος και απ’ τα προ­βλή­μα­τα που το ίδιο προ­κα­λεί. Οι “πρά­σι­νες τεχνο­λο­γί­ες” και η λεγό­με­νη “πρά­σι­νη οικο­νο­μία” που προ­ω­θού­νται στο όνο­μα της αντι­με­τώ­πι­σης της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής, απο­σκο­πούν στο να ανοί­ξουν νέα επεν­δυ­τι­κά πεδία στα μονο­πώ­λια με μεγά­λα και γρή­γο­ρα κέρ­δη. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα είναι η πρό­τα­ση για ένα “πρά­σι­νο new deal”, ένα νέο μεγά­λο επεν­δυ­τι­κό πρό­γραμ­μα που θα στη­ρί­ζε­ται στην τεχνο­λο­γία της πρά­σι­νης ενέρ­γειας και τη δημιουρ­γία νέων υποδομών.

Αντί­στοι­χη συζή­τη­ση έχει ανοί­ξει για τη λεγό­με­νη “ψηφια­κή οικο­νο­μία” και την “τέταρ­τη βιο­μη­χα­νι­κή επα­νά­στα­ση”. Οι επι­στη­μο­νι­κές και τεχνο­λο­γι­κές ανα­κα­λύ­ψεις, η ανά­πτυ­ξη δηλα­δή των παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων, σήμε­ρα αντί να αξιο­ποιεί­ται για την ικα­νο­ποί­η­ση των λαϊ­κών ανα­γκών, γίνε­ται η βάση για την ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης της εργα­τι­κής τάξης, με στό­χο την κερ­δο­φο­ρία των καπι­τα­λι­στών. Είναι άλλη μια τρα­νή από­δει­ξη ότι όσο η οικο­νο­μία κινεί­ται στις ράγες του καπι­τα­λι­στι­κού δρό­μου ανά­πτυ­ξης, η εργα­τι­κή τάξη και οι λαοί θα αντι­με­τω­πί­ζουν οξυ­μέ­να προ­βλή­μα­τα, δεν θα ικα­νο­ποιού­νται οι ανά­γκες τους.

Οι προ­τά­σεις αυτές συν­δέ­ο­νται άμε­σα με την όξυν­ση των αντι­θέ­σε­ων ανά­με­σα στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα, αλλά και σε τμή­μα­τα του κεφα­λαί­ου στο εσω­τε­ρι­κό των ΗΠΑ και άλλων ισχυ­ρών καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών, πάνω στο έδα­φος της επι­βρά­δυν­ση της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης. Φυσι­κά, οι διά­φο­ρες αστι­κές προ­τά­σεις χρη­σι­μο­ποιούν το μαν­δύα της “προ­στα­σί­ας του περι­βάλ­λο­ντος”, της “αντι­με­τώ­πι­σης της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής”, της “δια­φύ­λα­ξης της ειρήνης”.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κά παρα­δείγ­μα­τα είναι τα μέτρα “εμπο­ρι­κού πολέ­μου” των ΗΠΑ απέ­να­ντι στην Κίνα και στη Γερ­μα­νία-Ευρω­ζώ­νη, που δεν περιο­ρί­ζο­νται μόνο σε εμπο­ρι­κές συναλ­λα­γές, αλλά αφο­ρούν κρί­σι­μους τομείς που καθο­ρί­ζουν το διε­θνή συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων (π.χ. την υπε­ρο­χή στον τεχνο­λο­γι­κό τομέα, στην αξιο­ποί­η­ση της έρευνας).

Οι αντα­γω­νι­σμοί αυτοί είναι που αντι­κει­με­νι­κά οδη­γούν τα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη σε συγκρού­σεις οι οποί­ες πιθα­νά να εκφρα­στούν πιο έντο­να το επό­με­νο διά­στη­μα με τη μορ­φή πολε­μι­κών συγκρού­σε­ων. Εντεί­νο­νται σε παγκό­σμιο επί­πε­δο οι πολε­μι­κές προ­ε­τοι­μα­σί­ες. Στην ΕΕ η ίδια η επι­λο­γή της υπουρ­γού Άμυ­νας της Γερ­μα­νί­ας, Φον Ντερ Λάιεν, ως προ­έ­δρου της Κομι­σιόν σημα­το­δο­τεί την ενί­σχυ­ση της στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της Ένω­σης και την ανα­βάθ­μι­ση των στρα­τιω­τι­κών εργα­λεί­ων της όπως η PESCO, η Ευρω­παϊ­κή Πρω­το­βου­λία Επεμ­βά­σε­ων (με επι­κε­φα­λής τη Γαλ­λία), το Ευρω­παϊ­κό Ταμείο Άμυ­νας και η Ευρω­παϊ­κή Στρα­τιω­τι­κή Αξιο­λό­γη­ση (CARD) τόσο σε δια­σύν­δε­ση με το ΝΑΤΟ όσο και αυτο­τε­λώς».

Ομιλία ΚΝΕ 20η ΓΣ ΠΟΔΝ

Για την κατά­στα­ση στην Ελλά­δα, ο Ν. Ζαχα­ρό­που­λος ανέφερε:

«Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι, 

Σε αυτό το πλαί­σιο, ανα­βαθ­μί­ζε­ται ο ρόλος της Ελλά­δας στην περιο­χή, η χώρα μας ανα­λαμ­βά­νει το ρόλο σημαιο­φό­ρου των Αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών επι­διώ­ξε­ων. Αυτό ακρι­βώς επι­τυγ­χά­νε­ται και με τη συμ­φω­νία ΗΠΑ-Ελλά­δας, που υπο­γρά­φη­κε τον Οκτώ­βρη, η οποία προ­βλέ­πει την ανα­βάθ­μι­ση των υπαρ­χου­σών βάσε­ων στην Ελλά­δα και τη δημιουρ­γία νέων. Η κυβέρ­νη­ση της συντη­ρη­τι­κής Νέας Δημο­κρα­τί­ας, συνε­χί­ζο­ντας στο δρό­μο που χάρα­ξε ο σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κός ΣΥΡΙΖΑ, εμπλέ­κει όλο και πιο βαθιά το λαό μας στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέδια. 

Οι νέοι και οι νέες της Ελλά­δας, αλλά και της ευρύ­τε­ρης περιο­χής, είμα­στε μάρ­τυ­ρες των συνε­πειών της φρί­κης του πολέ­μου, του δρά­μα­τος των χιλιά­δων ξερι­ζω­μέ­νων προ­σφύ­γων και μετα­να­στών, που ανα­γκά­στη­καν να φύγουν από την πατρί­δα τους, που πνί­γο­νται στο Αιγαίο και τη Μεσό­γειο, που στοι­βά­ζο­νται σε κέντρα υπο­δο­χής και σε hot spot στη χώρα μας και όχι μόνο. Έχουν ευθύ­νη η σημε­ρι­νή και η προη­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση που καλ­λιερ­γούν τον εφη­συ­χα­σμό ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο πόλε­μος είναι ήδη εδώ, στη γει­το­νιά της Ανα­το­λι­κής Μεσογείου.

Φυσι­κά, η εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή που ακο­λου­θούν τα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη πάει χέρι χέρι και με την εσω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια στιγ­μή που εντεί­νο­νται οι συγκρού­σεις μετα­ξύ των κρα­τών και των αστι­κών τους τάξε­ων, εντεί­νε­ται η αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή, η κατα­στο­λή του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και ο αντικομμουνισμός.

Στην Ελλά­δα, λίγους μήνες μετά τις εκλο­γές που έγι­ναν τον Ιού­λη του 2019 η νέα κυβέρ­νη­ση της ΝΔ έχει μπει απο­φα­σι­σμέ­νη να τελειώ­νει με τις αντι­λαϊ­κές εκκρε­μό­τη­τες που άφη­σε πίσω του ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνε­χί­ζει να φορ­τώ­νει νέα βάρη στο λαό και τη νεο­λαία για­τί αυτό απαι­τούν τα κέρ­δη των μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών, η έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης, το άνοιγ­μα των νέων πεδί­ων για “επεν­δύ­σεις”. Από το λεγό­με­νο “επι­τε­λι­κό κρά­τος”, ένα κρά­τος δηλα­δή στην υπη­ρε­σία της εκμε­ταλ­λευ­τι­κής καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, μέχρι το νέο ανα­πτυ­ξια­κό νόμο που καταρ­γεί τις κλα­δι­κές συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις, δίνει ένα ακό­μα χτύ­πη­μα στα συν­δι­κα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα, και χαρί­ζει νέα προ­κλη­τι­κά προ­νό­μια στους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομίλους.

Χει­ρο­τε­ρεύ­ει διαρ­κώς τη ζωή των πολ­λών, κάτι που αντι­κει­με­νι­κά δημιουρ­γεί νέους λόγους για την κινη­το­ποί­η­ση και τη συμ­με­το­χή στον οργα­νω­μέ­νο αγώ­να. Γι’ αυτό παίρ­νουν τα μέτρα τους. Με έντα­ση της κρα­τι­κής κατα­στο­λής, της εργο­δο­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας. Τέτοιας κοπής μέτρα είναι τα μέτρα για τον περιο­ρι­σμό του απερ­για­κού δικαιώ­μα­τος, η κατάρ­γη­ση του ασύ­λου στα Πανε­πι­στή­μια, ο νόμος που ψηφί­στη­κε από όλα τα κόμ­μα­τα ‑πλην του ΚΚΕ- για το γενι­κευ­μέ­νο φακέ­λω­μα του λαού. Τα νέα σχέ­δια κατα­στο­λής του εργα­τι­κού και λαϊ­κού κινή­μα­τος ομο­λο­γούν ότι η εχθρι­κή για το λαό πολι­τι­κή πάει χέρι χέρι με την κατα­στο­λή και την εργο­δο­τι­κή τρο­μο­κρα­τία, για να επι­κρα­τεί σιγή νεκρο­τα­φεί­ου στους χώρους δου­λειάς και μόρ­φω­σης».

Στην ομι­λία του, ο Ν. Ζαχα­ρό­που­λος στη Συνέ­λευ­ση, ανα­φέρ­θη­κε ανα­λυ­τι­κά στους αγώ­νες της νεο­λαί­ας στην Ελλά­δα, των μαθη­τών, των φοι­τη­τών και των νέων εργα­ζό­με­νων. Για το ρόλο της ΚΝΕ σημεί­ω­σε ανά­με­σα σε άλλα:

«Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες στην Ελλά­δα παλεύ­ου­με ώστε η ΚΝΕ να δυνα­μώ­νει ολό­πλευ­ρα ως Νεο­λαία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας (ΚΚΕ). Για να απο­κτά η Οργά­νω­σή μας την ικα­νό­τη­τα να εκπλη­ρώ­νει τον πρω­το­πό­ρο ρόλο της, για να συμ­βάλ­λει με νεα­νι­κές δυνά­μεις στην ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού και λαϊ­κού κινή­μα­τος, να συν­δέ­ει τις ανη­συ­χί­ες, την ανά­πτυ­ξη αγώ­νων των νέων από τις πιο μικρές ηλι­κί­ες με την προ­ώ­θη­ση της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής — αντι­μο­νο­πω­λια­κής πάλης, στο πλαί­σιο της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας, την πάλη ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, για την εργα­τι­κή εξουσία.

Η Οργά­νω­σή μας δίνει ιδιαί­τε­ρη βαρύ­τη­τα στην ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή θωρά­κι­ση των μελών μας. Η ιδε­ο­λο­γι­κή δου­λειά στις γραμ­μές μας απο­τε­λεί καθο­ρι­στι­κό παρά­γο­ντα τόσο για να γινό­μα­στε “πιο ικα­νοί” στην αντι­πα­ρά­θε­ση με την αστι­κή ιδε­ο­λο­γία και πολι­τι­κή όσο και για να γινό­μα­στε “πιο πολ­λοί”, διευ­ρύ­νο­ντας τους δεσμούς μας με νέους και νέες σε κάθε χώρο. Σε αυτή τη βάση οργα­νώ­νου­με ιδε­ο­λο­γι­κές σχο­λές μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού δια­φό­ρων επι­πέ­δων για τα μέλη και τα στε­λέ­χη μας. Ταυ­τό­χρο­να, φρο­ντί­ζου­με για την άνο­δο ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κού επι­πέ­δου των μελών μας μέσα από τη μελέ­τη του “Ριζο­σπά­στη” (όργα­νο της ΚΕ του ΚΚΕ), του “Οδη­γη­τή” (όργα­νο του ΚΣ της ΚΝΕ), της Κομ­μου­νι­στι­κής Επι­θε­ώ­ρη­σης (θεω­ρη­τι­κό — ιδε­ο­λο­γι­κό περιο­δι­κό της ΚΕ του ΚΚΕ), αλλά και του μαρ­ξι­στι­κού βιβλίου.

Μαθαί­νου­με πώς να αλλά­ξου­με τον κόσμο, μελε­τώ­ντας την επα­να­στα­τι­κή ιδε­ο­λο­γία, συμ­με­τέ­χο­ντας στην καθη­με­ρι­νή πάλη, αφο­μοιώ­νο­ντας την πεί­ρα και τα συμπε­ρά­σμα­τα από την ιστο­ρία του κομ­μου­νι­στι­κού και εργα­τι­κού κινή­μα­τος, παρα­κο­λου­θώ­ντας τις εξε­λί­ξεις της επι­στή­μης και της τεχνι­κής, κατα­κτώ­ντας με αγώ­να και προ­σπά­θεια το ανα­γκαίο μορ­φω­τι­κό και επι­στη­μο­νι­κό επί­πε­δο, με βάση τις ανά­γκες της επο­χής και της πάλης, ερχό­με­νοι σε επα­φή με τις τέχνες και τον πολιτισμό.

Η προ­σπά­θεια αυτή δένε­ται με την καθη­με­ρι­νή προ­σπά­θεια των νέων κομ­μου­νι­στών να παρέμ­βου­με όπου ζει, εργά­ζε­ται και μορ­φώ­νε­ται η νεο­λαία. Η ΚΝΕ έπαι­ξε καθο­ρι­στι­κό ρόλο να ανα­πτυ­χθεί μαχη­τι­κή δρά­ση στους χώρους νεο­λαί­ας στην Ελλά­δα, μέσα σε μια περί­ο­δο που κυβέρ­νη­ση και οι υπό­λοι­πες δυνά­μεις του συστή­μα­τος κάνουν τα πάντα για να επι­κρα­τή­σει “σιγή νεκρο­τα­φεί­ου”. Δεν υπο­τι­μά­με τις διερ­γα­σί­ες που γίνο­νται σήμε­ρα μέσα στις λαϊ­κές και νεα­νι­κές συνει­δή­σεις. Οι ίδιες οι ανά­γκες των νέων είναι η βάση για την ανά­πτυ­ξη αγω­νι­στι­κών διερ­γα­σιών, που υπό προ­ϋ­πο­θέ­σεις μπο­ρούν να οδη­γή­σουν σε από­το­μα ξεσπά­σμα­τα».

902 click

 

Δια­βά­στε εδώ ολό­κλη­ρη την ομι­λία στα Αγγλι­κά (μπρο­σού­ρα).

 

 Ομιλία της ΚΝΕ στην 20η Γενική Συνέλευση της ΠΟΔΝ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο