Η σαπίλα του καπιταλισμού σε μια φωτογραφία

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Μια εικό­να ισο­δυ­να­μεί με χίλιες λέξεις» λέει μια παλιά κινέ­ζι­κη παροι­μία. Η φωτο­γρα­φία στην οποία απει­κο­νί­ζε­ται ένας άστε­γος να ζητια­νεύ­ει δίπλα σε μια δια­φη­μι­στι­κή πινα­κί­δα που μνη­μο­νεύ­ει την απο­θα­νού­σα βασί­λισ­σα Ελι­σά­βετ τρα­βή­χθη­κε πρό­σφα­τα στο κέντρο του Λον­δί­νου. Αλλά ακό­μη κι’ αν δεν βρί­σκο­νταν χίλιες λέξεις για να την περι­γρά­ψουν, μια και μόνο λέξη θα ήταν αρκε­τή: ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

Πρό­κει­ται για το σύστη­μα εκεί­νο που σε θέλει να θρη­νείς για τον θάνα­το ενός «γαλα­ζο­αί­μα­του» παρά­σι­του το οποίο έζη­σε έναν αιώ­να δημο­σία δαπά­νη μέσα σε εξω­φρε­νι­κές πολυ­τέ­λειες και την, ίδια στιγ­μή, να αγνο­είς τις κολοσ­σιαί­ες ανι­σό­τη­τες και την ακραία φτώ­χεια που η εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο έχει δημιουρ­γή­σει παντού γύρω σου.

Είναι στο ίδιο αυτό σύστη­μα που η αμύ­θη­τη περιου­σία της Ελι­σά­βετ – περιου­σία προ­ερ­χό­με­νη από αιώ­νες βάρ­βα­ρης κατα­πί­ε­σης και εκμε­τάλ­λευ­σης άλλων λαών – αγγί­ζει τα 550 εκα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια, σε μια χώρα που σχε­δόν 15 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι ζουν στα όρια της φτώ­χειας και της κοι­νω­νι­κής ανέχειας.

Η προ­σπά­θεια των αστι­κών μέσων ενη­μέ­ρω­σης διε­θνώς να φιλο­τε­χνή­σουν την αγιο­γρα­φία της Ελι­σά­βετ αδυ­να­τεί να κρύ­ψει τις οσμές σαπί­λας που ανα­δύ­ο­νται από τον απαρ­χαιω­μέ­νο θεσμό της μοναρ­χί­ας. Έναν θεσμό-απο­μει­νά­ρι της φεου­δαρ­χί­ας που κατά­φε­ρε να επι­ζή­σει στον καπι­τα­λι­σμό, διαιω­νί­ζο­ντας την παρα­σι­τι­κή ύπαρ­ξή του ως στυ­λο­βά­της της αστι­κής εξουσίας.

Πίσω από τις φαντα­χτε­ρές εικό­νες του Μπά­κινγ­χαμ, των βασι­λιά­δων και των πρι­γκη­πό­που­λων, συνε­χί­ζει να υπάρ­χει η Βρε­τα­νία της ζώσας καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας. Μια ολό­κλη­ρη χώρα της εργα­τι­κής τάξης, των φτω­χών λαϊ­κών μαζών, του μερο­κά­μα­του, των λαϊ­κών οικο­γε­νειών που αγω­νί­ζο­νται καθη­με­ρι­νά για να εξα­σφα­λί­σουν τα προς το ζήν. Γι’ αυτήν την χώρα και τον λαό της θα ισχύ­ουν πάντα τα λόγια του δικού μας ποι­η­τή, του κομ­μου­νι­στή Βάρ­να­λη: «Οταν πεθαί­νει βασι­λιάς, μη χαί­ρε­σαι λαου­τζί­κο / Μη λες πως θάν’ καλύ­τε­ρος ο νυν από τον τέως / Πως θάναι το λυκό­που­λο καλύ­τε­ρο απ’ τον λύκο /Τότε μονά­χα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα