Θα βρουν απέναντί τους το εργατικό — λαϊκό κίνημα

Τις τελευ­ταί­ες μέρες, η κυβέρ­νη­ση και προ­σω­πι­κά ο κ. Μητσο­τά­κης δηλώ­νουν ότι από την 1η Απρί­λη θα εφαρ­μο­στεί ο νέος κατώ­τα­τος μει­κτός μισθός, με ένα μικρό ποσό αύξη­σης, πάνω από τα 800 ευρώ (780 ευρώ είναι σήμε­ρα), απορ­ρί­πτο­ντας ταυ­τό­χρο­να κάθε ιδέα για επι­στρο­φή του Δώρου Πάσχα στους δημο­σί­ους υπαλ­λή­λους και στους συνταξιούχους.

Δια­πι­στώ­νου­με ταύ­τι­ση, συνο­λι­κά, με την πρό­τα­ση των εργο­δο­τι­κών οργα­νώ­σε­ων για μισθό γύρω στα 810 ευρώ. Στην ίδια κατεύ­θυν­ση απά­ντη­σε ξεδιά­ντρο­πα και η υπουρ­γός Εργα­σί­ας, κα Μιχαη­λί­δου, στους συντα­ξιού­χους, καθώς αρνή­θη­κε τα αιτή­μα­τά τους για αυξή­σεις στις συντά­ξεις και επι­στρο­φή των Δώρων, λέγο­ντάς τους ότι, αν δεν τους φτά­νουν τα χρή­μα­τα για να ζήσουν, μπο­ρούν να ξανα­γυ­ρί­σουν στη δουλειά!

Μόνι­μη επω­δός της κυβέρ­νη­σης είναι ότι αυτά επι­τρέ­πουν τα όρια της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας της οικο­νο­μί­ας και της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, ότι δεν πρέ­πει να «κιν­δυ­νεύ­σει» η ελλη­νι­κή οικο­νο­μία από μεγά­λες αυξή­σεις μισθών, που θα τρο­φο­δο­τή­σουν, δήθεν, μια νέα αύξη­ση του πλη­θω­ρι­σμού. Αυτήν τη στρα­τη­γι­κή υπη­ρε­τεί, άλλω­στε, ο κατά­πτυ­στος νόμος «Βρού­τση — Αχτσιό­γλου», τον οποίο εφαρ­μό­ζει η ΝΔ για τον προσ­διο­ρι­σμό του κατώ­τα­του μισθού.

Τι κι αν ο πλη­θω­ρι­σμός «τρέ­χει» εδώ και δύο χρό­νια με σπα­σμέ­να φρέ­να, με τον κατώ­τα­το μει­κτό μισθό να είναι στο ύψος του 2011 και τον μέσο μει­κτό μισθό μειω­μέ­νο κατά 25% σε σχέ­ση, επί­σης, με το 2011; Τι κι αν το κόστος ζωής έχει γίνει δυσβά­στα­χτο για την εργα­τι­κή — λαϊ­κή οικο­γέ­νεια, με τις ανα­τι­μή­σεις στα τρό­φι­μα και στα είδη προ­σω­πι­κής υγιει­νής να ξεπερ­νούν το 35%, στα ενοί­κια το 40% και σε μετα­κί­νη­ση και Ενέρ­γεια το 60% σε σχέ­ση με δύο χρό­νια πριν;

Μάλι­στα, σύμ­φω­να με τα επί­ση­μα στοι­χεία της Eurostat, η αγο­ρα­στι­κή δύνα­μη των Ελλή­νων βρί­σκε­ται στο ύψος του 2000! Τι κι αν ο ένας στους εφτά συμπο­λί­τες μας δεν έχει πρό­σβα­ση στο δημό­σιο αγα­θό της Υγεί­ας, με τα απο­γευ­μα­τι­νά ιατρεία και χει­ρουρ­γεία, τα «χαρά­τσια» στις εξε­τά­σεις και στα νοσή­λια να κάνουν την κατά­στα­ση ακό­μα πιο τρα­γι­κή; Τι κι αν ο ελλη­νι­κός λαός πλη­ρώ­νει 7 δισ. κάθε χρό­νο για τους ΝΑΤΟϊ­κούς εξο­πλι­σμούς, για την εμπλο­κή της χώρας μας στους επι­κίν­δυ­νους πολέ­μους, όπως με την απο­στο­λή της φρε­γά­τας «Ύδρα» στην Ερυ­θρά Θάλασσα;

Όλα αυτά είναι «ψιλά γράμ­μα­τα» για μια κυβέρ­νη­ση που υπη­ρε­τεί με συνέ­πεια την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που μονα­δι­κό κρι­τή­ριό της έχει τα κέρ­δη των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, με τα κέρ­δη των εισηγ­μέ­νων στο χρη­μα­τι­στή­ριο ομί­λων να φτά­νουν σε ύψος — ρεκόρ το 2022 με 25,1 δισ. ευρώ, ενώ το 2023 φαι­νό­ταν ότι θα το ξεπε­ρά­σουν. Σε αυτήν την πολι­τι­κή η κυβέρ­νη­ση έχει κρί­σι­μους συμ­μά­χους τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμ­μα του Βελό­που­λου, που έχουν στη­ρί­ξει την πλειο­νό­τη­τα των αντι­λαϊ­κών νόμων της κυβέρ­νη­σης και συνο­λι­κά τη στρα­τη­γι­κή του κεφαλαίου.

Απέ­να­ντί τους βρή­καν μόνο το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα και το ΚΚΕ, που φέρ­νει στο προ­σκή­νιο τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες των εργα­ζο­μέ­νων. Τα μέλη του πρω­το­στα­τούν στους αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων για αυξή­σεις στους μισθούς και Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις, όπως αυτές που έχουν υπο­γρα­φεί στην οικο­δο­μή, στη Ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κή Ζώνη, σε επι­χει­ρή­σεις του μετάλ­λου, στο εργο­στά­σιο γάλα­κτος της ΔΕΛΤΑ. Πρω­το­στα­τούν στον υπε­ρή­φα­νο αγώ­να των εργα­ζο­μέ­νων στην «Teleperformance» και σε άλλες μεγά­λες εται­ρεί­ες — τηλε­φω­νι­κά κέντρα, ενώ και σε δεκά­δες εργο­στά­σια και επι­χει­ρή­σεις δυνα­μώ­νει ο αγώ­νας για επι­χει­ρη­σια­κές ΣΣΕ.

Σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση, κορυ­φώ­θη­κε η πάλη των εργα­ζο­μέ­νων στην απερ­γία της 28ης Φλε­βά­ρη, μια από τις μεγα­λύ­τε­ρες των τελευ­ταί­ων ετών, με αιχ­μή τα άμε­σα μέτρα ενά­ντια στην ακρί­βεια και για την προ­στα­σία του εισο­δή­μα­τος, ενώ συντο­νί­στη­κε και με τον πολυ­ή­με­ρο αγώ­να των αγρο­τών και των φοι­τη­τών, με τα μπλό­κα και τις κατα­λή­ψεις, με τα πανελ­λα­δι­κά τους συλλαλητήρια.

Στον ίδιο δρό­μο θα βαδί­σουν οι εργα­ζό­με­νοι — αφή­νο­ντας στην άκρη τον συν­δι­κα­λι­σμό του κοι­νω­νι­κού εται­ρι­σμού της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ - με τη νέα πανελ­λα­δι­κή πανερ­γα­τι­κή απερ­γία στις 17 Απρί­λη αλλά και με τον απερ­για­κό εορ­τα­σμό την 1η Μάη, που η κυβέρ­νη­ση νόμι­σε ότι θα τον ακυ­ρώ­σει. Θα απαι­τή­σουν ουσια­στι­κές αυξή­σεις στους μισθούς, με υπο­γρα­φή κλα­δι­κών και επι­χει­ρη­σια­κών Συμ­βά­σε­ων, κατάρ­γη­ση της αντερ­γα­τι­κής νομο­θε­σί­ας, όπως του απα­ρά­δε­κτου νόμου «Βρού­τση — Αχτσιό­γλου», επα­να­φο­ρά των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων στα συν­δι­κά­τα, επα­να­φο­ρά των κλεμ­μέ­νων τριε­τιών 2012 — 2023 και κατώ­τα­το μει­κτό μισθό στα 900 ευρώ.

(Ανα­δη­μο­σιεύ­ε­ται από την εφη­με­ρί­δα «Το Παρόν»)

Πηγή: Ριζο­σπά­στης