Θεσσαλονίκη: Θάνατος εργαζόμενης κατά τη διάρκεια τηλεργασίας

Μία 27χρονη εργα­ζό­με­νη έχα­σε τη ζωή της στη Θεσ­σα­λο­νί­κη κατά τη διάρ­κεια τηλεργασίας.

Συγκε­κρι­μέ­να, η 27χρονη εργα­ζό­με­νη στην εται­ρεία «Vodafone» (μέσω ICAP), το Σάβ­βα­το, σύμ­φω­να με πλη­ρο­φο­ρί­ες του Σωμα­τεί­ου, την ώρα που εργα­ζό­ταν από το σπί­τι αισθάν­θη­κε αδια­θε­σία και λιπο­θύ­μη­σε. Όταν συνήλ­θε κάλε­σε το ΕΚΑΒ, το οποίο την παρέ­λα­βε και λίγο αργό­τε­ρα πέθα­νε. Ο θάνα­τος προ­κλή­θη­κε από πνευ­μο­νι­κή εμβο­λή, ανα­φέ­ρει το Συν­δι­κά­το Τηλε­πι­κοι­νω­νιών και Πλη­ρο­φο­ρι­κής Ν. Θεσ­σα­λο­νί­κης το οποίο «εκφρά­ζει τη θλί­ψη του, αλλά και την οργή του για τον αιφ­νί­διο θάνα­το της 27χρονης συναδέλφου».

Το Συν­δι­κά­το «απαι­τεί να δηλω­θεί το θανα­τη­φό­ρο συμ­βάν ως εργα­τι­κό ατύ­χη­μα από την επι­χεί­ρη­ση, να διε­ρευ­νη­θούν τα αίτια και να απο­ζη­μιω­θεί η οικο­γέ­νεια της συνα­δέλ­φου για την ψυχι­κή οδύνη».

Παράλ­λη­λα επι­ση­μαί­νει ότι «γίνε­ται εμφα­νές πως υπό καθε­στώς τηλερ­γα­σί­ας, οι συν­θή­κες εργα­σί­ας γενι­κά, αλλά και η κατά­στα­ση της υγεί­ας του εργα­ζο­μέ­νου ειδι­κό­τε­ρα, γίνο­νται ατο­μι­κή του υπό­θε­ση, με την εργο­δο­σία να απο­σύ­ρε­ται από τις ευθύ­νες της: Από το ζήτη­μα της παρο­χής του απαι­τού­με­νου εξο­πλι­σμού (σύν­δε­ση δια­δι­κτύ­ου, καρέ­κλα, γρα­φείο), τα λει­τουρ­γι­κά έξο­δα (ρεύ­μα, κλι­μα­τι­σμός) που βαραί­νουν οικο­νο­μι­κά τον εργα­ζό­με­νο, μέχρι και την κατά­στα­ση της υγεί­ας του εργαζομένου».

Το Συν­δι­κά­το θέτει τα εξής ερωτήματα:

«Σε περί­πτω­ση που η εργα­ζό­με­νη βρι­σκό­ταν στο χώρο εργα­σί­ας της αντί για τον προ­σω­πι­κό της χώρο (τηλερ­γα­σία), δεν θα αυξά­νο­νταν οι πιθα­νό­τη­τες να είχε απο­φευ­χθεί το χει­ρό­τε­ρο; Να είχε εντο­πί­σει κάποιος συνά­δελ­φος σημά­δια αρνη­τι­κής εξέ­λι­ξης στην υγεία της ώστε να ζητη­θεί εγκαί­ρως βοή­θεια; Να είχε σπεύ­σει ο για­τρός Εργα­σί­ας της εται­ρεί­ας (που υπο­χρε­ω­τι­κά πρέ­πει να υπάρ­χει, άλλο ένα ζήτη­μα που προ­κύ­πτει) σε βοή­θεια; Δεν προ­κύ­πτει σαν επι­τα­κτι­κή ανά­γκη να υπάρ­χουν σε κάθε χώρο δου­λειάς οι απα­ραί­τη­τες υπο­δο­μές για την πρό­λη­ψη ασθε­νειών, αρνη­τι­κών συνε­πειών στην υγεία των εργα­ζο­μέ­νων ή ατυχημάτων;».

Προ­σθέ­τει πως «η εργο­δο­σία έχει την τάση να ελα­χι­στο­ποιεί τις ευθύ­νες της (άρα και το κόστος) απέ­να­ντι στο προ­σω­πι­κό της, έχο­ντας σε αυτήν την προ­σπά­θεια και τη βοή­θεια των κυβερ­νή­σε­ων δια­χρο­νι­κά. Η μέρι­μνα για τον εργα­ζό­με­νο, η ασφά­λι­σή του, η προ­στα­σία του από εργα­τι­κά ατυ­χή­μα­τα αντι­με­τω­πί­ζο­νται από το κεφά­λαιο σαν ενο­χλη­τι­κό βάρος που πρέ­πει να εξα­λει­φθεί. Σημειώ­νου­με πως δεν ζητεί­ται κάποιο είδος χάρης από την εργο­δο­σία στο ζήτη­μα αυτό και πως η κάλυ­ψη των προ­α­να­φερ­θει­σών ανα­γκών προ­έρ­χε­ται από τη δου­λειά των εργα­ζο­μέ­νων και όχι από την τσέ­πη του εργοδότη.

Κανείς μόνος του, κανείς απο­μο­νω­μέ­νος και αβο­ή­θη­τος. Δεν δεχό­μα­στε να πεθαί­νου­με απο­κομ­μέ­νοι στο σπί­τι μας στον 21ο αιώνα!».

Πηγή: 902.gr