Θεσσαλονίκη: Τίμησαν τη μνήμη του δολοφονημένου κομμουνιστή Γιώργη Τσαρουχά

Στη μνή­μη του Γιώρ­γου Τσα­ρου­χά, στε­λέ­χους του ΚΚΕ, βου­λευ­τή της ΕΔΑ και μαχη­τή του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να που δολο­φο­νή­θη­κε από τη χού­ντα στις 9 Μάη του 1968, στον τόπο ταφής του, στα κοι­μη­τή­ρια της Ευαγ­γε­λί­στριας στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, έγι­νε και φέτος η κατά­θε­ση στε­φά­νων από την ΚΟ Κεντρι­κής Μακε­δο­νί­ας του ΚΚΕ.

Όπως σημεί­ω­σε ο Ηλί­ας Γκου­τζι­γιάν­νης εκ μέρους της ΚΟ Κεντρι­κής Μακε­δο­νί­ας, «τιμού­με τη μνή­μη του Γιώρ­γη Τσα­ρου­χά και στο πρό­σω­πό του τιμού­με και όλους όσοι αγω­νί­στη­καν ενα­ντί­ον της φασι­στι­κής δικτα­το­ρί­ας για τα δίκια του λαού, για τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα, για τον σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό».

Εκ μέρους του ΚΚΕ στε­φά­νι κατέ­θε­σε ο υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής Β’ Θεσ­σα­λο­νί­κης Λεω­νί­δας Στολ­τί­δης, ενώ στον τάφο του Γιώρ­γη Τσα­ρου­χά στε­φά­νια κατέ­θε­σε η ΚΝΕ καθώς και εκπρό­σω­ποι της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και της ΕΔΥΕΘ.

Το ιστορικό του Γιώργη Τσαρουχά

Ο Γιώρ­γης Τσα­ρου­χάς συν­δέ­θη­κε με το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα σε νεα­ρή ηλι­κία. Ήθε­λε να δώσει και τις δικές του δυνά­μεις στον αγώ­να κατά της αδι­κί­ας και της εκμε­τάλ­λευ­σης, για μια άλλη κοι­νω­νία, που θα έχτι­ζαν οι εργά­τες, οι αγρό­τες, οι τίμιοι βιο­πα­λαι­στές. Αυτήν την τόλ­μη του την πλή­ρω­σε με διώ­ξεις από τη βασι­λο­με­τα­ξι­κή δικτα­το­ρία. Η άρχου­σα τάξη και τα πολι­τι­κά όργα­νά της δεν ανέ­χο­νταν αμφι­σβή­τη­ση και μάλι­στα έμπρα­κτη της κυριαρ­χί­ας της. Πήρε μέρος στην ΕΑΜι­κή Εθνι­κή Αντί­στα­ση, όπου δια­τέ­λε­σε γραμ­μα­τέ­ας του ΕΑΜ Ανα­το­λι­κής Μακε­δο­νί­ας και με την απε­λευ­θέ­ρω­ση τοπο­θε­τή­θη­κε νομάρ­χης Καβά­λας. Ο σύντρο­φος Τσα­ρου­χάς ανέ­λα­βε και υπεύ­θυ­νες κομ­μα­τι­κές χρε­ώ­σεις, στον παρά­νο­μο μηχα­νι­σμό του ΚΚΕ, στή­ρι­ξε, σε συν­θή­κες βαθιάς παρα­νο­μί­ας του ΚΚΕ, τη λει­τουρ­γία των παρά­νο­μων Οργα­νώ­σε­ων του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη.

Το μισαλ­λό­δο­ξο μετα­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό καθε­στώς τον αντά­μει­ψε για την αντι­στα­σια­κή και για την κοι­νω­νι­κή — φιλο­λαϊ­κή προ­σφο­ρά του με νέες διώ­ξεις, πολύ­χρο­νη εξο­ρία, στε­ρή­σεις, πιέ­σεις, απει­λές. Όταν το παρα­κρά­τος, με την προ­κλη­τι­κή κάλυ­ψη και συνε­νο­χή του κρά­τους, δολο­φο­νού­σε τον Γρη­γό­ρη Λαμπρά­κη, ο Γ. Τσα­ρου­χάς, βαριά τραυ­μα­τι­σμέ­νος, μετα­φε­ρό­ταν στο νοσοκομείο.

Ως βου­λευ­τής της ΕΔΑ υπε­ρα­σπί­στη­κε στη Βου­λή τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα, πρό­βαλ­λε και υπο­στή­ρι­ζε τα δίκαια αιτή­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων. Ταυ­τό­χρο­να, αγω­νί­στη­κε με πάθος για την ειρή­νη, για τις δημο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, για τη νομι­μο­ποί­η­ση του ΚΚΕ , για τον επα­να­πα­τρι­σμό των πολι­τι­κών προ­σφύ­γων, για την εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, το διώ­ξι­μο των ξένων βάσε­ων από την Ελλά­δα. Η χού­ντα των συνταγ­μα­ταρ­χών δεν τον βρή­κε στις 21 Απρι­λί­ου του 1967 για να τον συλ­λά­βει. Μένο­ντας ελεύ­θε­ρος ανέ­πτυ­ξε έντο­νη αντι­δι­κτα­το­ρι­κή δράση.

Στην κρί­σι­μη περί­ο­δο της διά­σπα­σης του ΚΚΕ συνέ­βα­λε στον σωστό προ­σα­να­το­λι­σμό των ΕΔΑι­τών, των αρι­στε­ρών της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Υπε­ρα­σπί­στη­κε απο­φα­σι­στι­κά τις απο­φά­σεις της ιστο­ρι­κής 12ης Ολο­μέ­λειας της ΚΕ του ΚΚΕ, συμ­βάλ­λο­ντας με όλες του τις δυνά­μεις στην υλο­ποί­η­σή τους. Η καί­ρια θέση στην οποία βρέ­θη­κε την άνοι­ξη του 1968 και ο υπεύ­θυ­νος ρόλος του ως επι­κε­φα­λής των μεμο­νω­μέ­νων και ανορ­γά­νω­των ακό­μα κομ­μου­νι­στών της Θεσ­σα­λο­νί­κης και η επι­τα­κτι­κή ανά­γκη οργά­νω­σης και συντο­νι­σμού της δρά­σης τους με την καθο­δή­γη­ση του ΚΚΕ, τον οδή­γη­σαν στην από­φα­ση να πάει ο ίδιος στην Αθή­να. Ήταν το τελευ­ταίο του ταξί­δι που δεν ολο­κλη­ρώ­θη­κε. Χαφιέ­δες της χού­ντας τον συνέ­λα­βαν στα διό­δια της Λεπτο­κα­ρυάς Πιε­ρί­ας. Στα άντρα της Ασφά­λειας, που είχαν πολύ­χρο­νη πεί­ρα σε βασα­νι­στή­ρια και δολο­φο­νί­ες, και στα ανα­κρι­τι­κά γρα­φεία της στρα­τιω­τι­κής ΚΥΠ, που συνα­γω­νι­ζό­ταν σε βαρ­βα­ρό­τη­τα την Ειδι­κή Ασφά­λεια, μαρ­τύ­ρη­σε ο Γιώρ­γης Τσα­ρου­χάς. Αδιά­ψευ­στη από­δει­ξη το παρα­μορ­φω­μέ­νο από τα σύνερ­γα του βασα­νι­σμού πρό­σω­πο και το σώμα του αλύ­γι­στου αγωνιστή.

Ο Γιώρ­γης Τσα­ρου­χάς στά­θη­κε πιστός στις αρχές του μαρ­ξι­σμού — λενι­νι­σμού, υπήρ­ξε ικα­νό στέ­λε­χος του ΚΚΕ, άξιος καθο­δη­γη­τής, αγα­πη­τός σύντρο­φος και φίλος των κομ­μου­νι­στών και, ευρύ­τε­ρα, των δημο­κρα­τών της Θεσ­σα­λο­νί­κης, όπου έδρα­σε τα τελευ­ταία χρό­νια της ζωής του. Ο λαός και το προ­ο­δευ­τι­κό κίνη­μα τον τίμη­σε με την εκλο­γή σε δημό­σιες θέσεις. Δεν τον επη­ρέ­α­σαν αρνη­τι­κά. Αντί­θε­τα, παρέ­μει­νε απλός και σεμνός όπως ήταν πάντα. Ενί­σχυ­σαν τη συναί­σθη­ση του χρέ­ους και της ευθύ­νης, δυνά­μω­σαν την πίστη και την αφο­σί­ω­σή του στον λαό και έδω­σε και τη ζωή του παλεύ­ο­ντας για την ανα­τρο­πή της λαο­μί­ση­της χούντας.

902.gr

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας