Εκκενωμένα χωριά, πλημμυρισμένοι δρόμοι και σχολεία, χωράφια και στάνες, εκατοντάδες σπίτια χωρίς ρεύμα, νερό και θέρμανση.
Αυτή είναι η εικόνα της «κανονικότητας» από μια κακοκαιρία, κάθε άλλο παρά «απρόβλεπτη» και «ακραία», όπως αρέσει σε όλες τις κυβερνήσεις να επικαλούνται για να κρύψουν τις τεράστιες ευθύνες τους. Ο λαός γίνεται για μια ακόμα φορά «στο ίδιο έργο θεατής». Αυτό που τον καλεί να συνηθίσει ότι «τον χειμώνα θα πνίγεται και το καλοκαίρι θα καίγεται».
Είναι εξάλλου αποκαλυπτικό ότι σε όποια περιοχή κι αν βρεθεί κανείς απ’ αυτές που έπληξε ο «Διομήδης», και ο τελευταίος κάτοικος μπορεί να του δείξει με ακρίβεια… χιλιοστού τα μέρη που πλημμυρίζουν σε κάθε νεροποντή, τα σημεία που χρειάζονται άμεσες παρεμβάσεις για να προστατευτούν ζωές και περιουσίες, τις παμπάλαιες και ξεπερασμένες υποδομές, τα αντιπλημμυρικά έργα που υπάρχει άμεση ανάγκη να γίνουν.
Μετά από κάθε καταστροφή, όμως, οι προϋποθέσεις για τις επόμενες παραμένουν ακλόνητες και η αιτία είναι γνωστή: Το αστικό κράτος αντιμετωπίζει την αντιπυρική, αντιπλημμυρική και αντισεισμική προστασία με όρους κόστους — οφέλους για το κεφάλαιο, εκθέτοντας τον λαό σε μεγάλους κινδύνους, χωρίς μέτρα ουσιαστικής πρόληψης, που θα μπορούσαν να σώσουν περιουσίες και ζωές.
Αυτό ακριβώς εκφράζεται και στις ανύπαρκτες αντιπλημμυρικές υποδομές, για τον επιπλέον λόγο ότι δεν θεωρούνται «επιλέξιμες» από την ΕΕ και δεν χρηματοδοτούνται, επειδή δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο.
Αλλά κι εκεί που γίνονται κάποιες υποτυπώδεις παρεμβάσεις, «λάμπει» η έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδιασμού, εξαιτίας της αναρχίας στην οποία οδηγούν το καπιταλιστικό κέρδος, η ιδιοκτησία στη γη και η χρήση της με σκοπό το κέρδος, με τον τραγέλαφο των «μπαλωμάτων» που απλά σπρώχνουν το πρόβλημα σε διπλανές περιοχές, όπου τις περισσότερες φορές δημιουργούνται πολλαπλάσια προβλήματα.
Το «κουβάρι» μπλέκει κι άλλο όσο προχωράει ο αστικός σχεδιασμός σε μια σειρά κερδοφόρους για το κεφάλαιο τομείς: Τα «γαζωμένα» από τις ανεμογεννήτριες βουνά που προκαλούν νέες πλημμύρες, η χωροθέτηση βιομηχανιών και επιχειρήσεων με διαδικασίες «εξπρές», χωρίς περιβαλλοντικές και άλλες δικλίδες, οι μεγάλοι οδικοί άξονες και τα «εμβληματικά» έργα, που αποτελούν τεχνητά φράγματα για ολόκληρες περιοχές, λόγω έλλειψης συμπληρωματικών αντιπλημμυρικών παρεμβάσεων.
Την ίδια ώρα όμως που «δεν υπάρχει μία» για στοιχειώδεις υποδομές και έργα προστασίας του λαού, το κράτος ρίχνει «λεφτά με το τσουβάλι» σε έργα όπου το κεφάλαιο προσδοκά κέρδη, όπως αυτά που φιγουράρουν στη λίστα του Ταμείου Ανάκαμψης.
Για παράδειγμα, λίγο παραδίπλα από τα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας η κυβέρνηση, με την ψήφο και των ΣΥΡΙΖΑ — ΚΙΝΑΛ, «προικοδότησε» πριν από λίγους μήνες την «επέκταση» του Ε‑65 με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, ενώ η σύμβαση περιέχει και τον συνήθη όρο ότι οι κυβερνήσεις απαγορεύεται να αναπτύξουν στην περιοχή «ανταγωνιστικά» έργα. Με άλλα λόγια, θα αφήσουν το επαρχιακό οδικό δίκτυο που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι να καταρρέει.
Άλλο παράδειγμα είναι η Βόρεια Εύβοια: Πάνω στα καμένα η κυβέρνηση βάζει «φωτοδότες» για να τροχοδρομήσουν οι νέες μπίζνες για το κεφάλαιο, την ώρα που οι κάτοικοι της περιοχής εξακολουθούν να μένουν χωρίς ρεύμα με την πρώτη βροχή και το πρώτο χιόνι, οι δρόμοι να κόβονται και τρέμει το φυλλοκάρδι τους για το τι θα φέρει το επόμενο και πιο έντονο καιρικό φαινόμενο.
Με αυτήν την «κανονικότητα» του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής ανάπτυξης ο λαός δεν πρέπει να συμβιβαστεί. Μόνο από τον δικό του αγώνα έχει να περιμένει, και όχι από τη «σκυταλοδρομία» των κυβερνήσεων. Στο δικό του χέρι είναι να δυναμώσει τον αγώνα για έργα προστασίας της ζωής και της περιουσίας του, σε σύγκρουση με το αστικό κράτος, τις «προτεραιότητες» του κεφαλαίου, την κυβέρνηση και τα κόμματα που τις υπηρετούν.
Από τη στήλη Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ, του Ριζοσπάστη.
Ναπολέων Σουκατζίδης Το μεγαλείο ενός αγωνιστή της Αντίστασης, του Θέμου Κορνάρου
