ΚΚΕ, το ισχυρότερο Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ευρώπη

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Πολ­λά και ενδια­φέ­ρο­ντα πολι­τι­κά συμπε­ρά­σμα­τα μπο­ρεί να βγά­λει κανείς από το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών της 21ης Μάη και ιδιαί­τε­ρα από την σημα­ντι­κή αύξη­ση που κατέ­γρα­ψαν τα ποσο­στά του ΚΚΕ.

Θα αρκε­στού­με στα εξής δύο:

Συμπέ­ρα­σμα 1ο: Σε συν­θή­κες ολο­κλη­ρω­τι­κής κυριαρ­χί­ας του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, όπου ο αντι­κομ­μου­νι­σμός (είτε ωμός και ξεδιά­ντρο­πος, είτε ραφι­να­ρι­σμέ­νος) δια­πο­τί­ζει κάθε πτυ­χή της κοι­νω­νι­κής και πολι­τι­κής ζωής του τόπου, το όρα­μα του σοσια­λι­σμού παρα­μέ­νει ζωντανό.

Η ελπί­δα για μια άλλη, καλύ­τε­ρη κοι­νω­νία, χωρίς τα δεσμά της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο, παρα­μέ­νει ζωντανή.

Και αυτό δεν το λέει μόνο το 7,23% της κάλ­πης, αλλά πρω­τί­στως οι εργα­τι­κοί-λαϊ­κοί αγώ­νες που ανα­πτύ­χθη­καν, κάτω από δυσμε­νείς συν­θή­κες, τα τελευ­ταία χρό­νια, οι απερ­γί­ες, οι κινη­το­ποι­ή­σεις στην Cosco, τη ΛΑΡΚΟ, την e‑food, στη Μαλα­μα­τί­να και αλλού.

Συμπέ­ρα­σμα 2ο: Το ΚΚΕ ήταν και παρα­μέ­νει το ισχυ­ρό­τε­ρο, το πιο δρα­στή­ριο, το πιο ζωντα­νό και δυνα­μι­κό κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα της Ευρώ­πης, με πρω­το­πό­ρο ρόλο στο διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνημα.

Τριά­ντα και πλέ­ον χρό­νια μετά την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ και την Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, έχο­ντας απω­λέ­σει τα μαρ­ξι­στι­κά-λενι­νι­στι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά τους, τα άλλο­τε κρα­ταιά ΚΚ της Ιτα­λί­ας, της Γαλ­λί­ας και της Ισπα­νί­ας απο­τε­λούν πλέ­ον «ουρά» του αστι­κού συστή­μα­τος των χωρών τους.

Την ίδια πορεία – δυστυ­χώς – ακο­λου­θεί και το Πορ­το­γα­λι­κό ΚΚ με την πολι­τι­κή στή­ρι­ξης «αριστερών/προοδευτικών κυβερ­νή­σε­ων», που ανα­πό­φευ­κτα οδη­γεί στον αφο­πλι­σμό του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, την απο­γο­ή­τευ­ση και την ενσωμάτωση.

Σε αυτές, λοι­πόν, τις συν­θή­κες, το ΚΚΕ, απο­τε­λεί φάρο ελπί­δας, για τους εργα­ζό­με­νους και τη νεο­λαία, όχι μόνο στην Ελλά­δα, αλλά σε ολό­κλη­ρη την Ευρώπη.

Σε αυτή τη μικρή, αλλά ηρω­ϊ­κή γωνιά της γηραιάς και υπερ­συ­ντη­ρι­κής ηπεί­ρου, η κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο συνε­χί­ζει να ανε­μί­ζει περή­φα­να. Και θα συνε­χί­σει να ανε­μί­ζει, σε πεί­σμα των και­ρών και των ταξι­κών εχθρών…

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα