Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κράτος «Λιγνάδηδων», κοινωνία «κυρ-Παντελήδων»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η υπουρ­γός Πολι­τι­σμού «δεν γνώ­ρι­ζε» το βίο και την πολι­τεία του πρώ­ην καλ­λι­τε­χνι­κού διευ­θυ­ντή του Εθνι­κού Θεάτρου.

Η κυβέρ­νη­ση και ο πρω­θυ­πουρ­γός παρι­στά­νουν, υπο­κρι­τι­κά και κατό­πιν εορ­τής, τους «ηγή­το­ρες της κάθαρ­σης», εξαγ­γέ­λο­ντας «Κώδι­κες Δεο­ντο­λο­γί­ας», αλλά αφή­νο­ντας στο απυ­ρό­βλη­το ένα ολό­κλη­ρο οικο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό σύστη­μα το οποίο γεν­νά και τρέ­φει την κουλ­τού­ρα του βια­σμού και της σεξουα­λι­κής βίας.

Στο πρό­σω­πο του καταγ­γελ­λό­με­νου ως βια­στή, ο συνή­γο­ρος του είδε έναν «δυστυ­χι­σμέ­νο και συγκλο­νι­σμέ­νο άνθρω­πο» στου οποί­ου τις πλά­τες παί­ζο­νται πολι­τι­κά και οικο­νο­μι­κά παι­χνί­δια με στό­χο «την κ. Μεν­δώ­νη και την κυβέρ­νη­ση»… Από κοντά και η δημο­σιο­γρά­φος του ΣΚΑΪ που ανα­ρω­τή­θη­κε «δεν είχαν γονείς αυτά τα παι­διά;» που έπε­σαν θύμα βια­σμού και «που γύρ­να­γαν τις νύχτες;».

Στους παρα­πά­νω έρχε­ται να προ­στε­θεί και η φωνή των απα­ντα­χού «Κυρ-Παντε­λή­δων», αυτών που ευδο­κι­μούν στα «θερ­μο­κή­πια» του φασι­σμού της διπλα­νής πόρ­τας: «Τα ‘θελε ο κώλος τους» ή «ας πρό­σε­χαν που πήγαιναν».

Όλα τα παρα­πά­νω είναι τα συμ­πτώ­μα­τα ενός κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κού συστή­μα­τος που σαπί­ζει. Ενός συστή­μα­τος όπου κυριαρ­χεί η κουλ­τού­ρα της ατι­μω­ρη­σί­ας, ο στιγ­μα­τι­σμός των θυμά­των αντί των θυτών, ο συστη­μα­τι­κός υπο­βι­βα­σμός της ζωής της γυναί­κας και των νέων ανθρώ­πων, αντρών και γυναι­κών. Του ίδιου συστή­μα­τος στο οποίο οι αρχές, με την αδια­φο­ρία και την ανο­χή τους, γίνο­νται επί της ουσί­ας συνερ­γοί σε τέτοιου είδους εγκλή­μα­τα, οδη­γώ­ντας στην σιω­πη­ρή νομι­μο­ποί­η­σή τους.

Έτσι φτά­νου­με σε ένα κρά­τος «Λιγνά­δη­δων» και μια κοι­νω­νία «κυρ-Παντε­λή­δων», όπου εκ των υστέ­ρων οι αρμό­διοι «πέφτουν απ’ τα σύν­νε­φα» και τα αστι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης ανα­κα­λύ­πτουν ξανά τη μάστι­γα της σεξουα­λι­κής βίας. Σε αυτό το κρά­τος και σε αυτήν την κοι­νω­νία που «όλοι ήξε­ραν και κανέ­νας δεν μίλαγε».

Όσες λεκτι­κές κατα­δί­κες και αν γίνουν, όσες εκστρα­τεί­ες τύπου #metoo κι’ αν κατα­κλή­σουν τα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης, όσοι «Κώδι­κες Δεο­ντο­λο­γί­ας» κι’ αν θεσπι­στούν, όσοι νόμοι κι’ αν ψηφι­στούν, η σεξουα­λι­κή βία (σε οποια­δή­πο­τε μορ­φή της) θα επι­βιώ­νει όσο παρα­μέ­νουν άθι­κτα τα οικο­νο­μι­κά και κοι­νω­νι­κά θεμέ­λια του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Και αυτό διό­τι η αντι­με­τώ­πι­ση της πολύ­μορ­φης βίας και της σεξουα­λι­κής εκμα­τάλ­λευ­σης, το σπά­σι­μο της σιω­πής, δεν είναι ατο­μι­κή υπό­θε­ση, αλλά στοι­χείο της συλ­λο­γι­κής, εργα­τι­κής-λαϊ­κής πάλης.

Απέ­να­ντι στο κρά­τος των «Λιγνά­δη­δων» και την κοι­νω­νία των «κυρ-Παντε­λή­δων» μπο­ρεί και πρέ­πει να αντι­τα­χθεί η πάλη των εργα­ζό­με­νων, της νεο­λαί­ας, του λαού, με στό­χο το ξερί­ζω­μα των ταξι­κών αιτιών που γεν­νούν και ανα­πα­ρά­γουν τη βία, την κοι­νω­νι­κή κατα­πί­ε­ση, την εκμε­τάλ­λευ­ση και εξα­γο­ρά συνει­δή­σε­ων. Για μια ζωή χωρίς «Λιγνά­δη­δες» και «κυρ-Παντε­λή­δες».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο