Η θάλασσα εισέρχεται στο μέταλλο,
όπως η υγρασία στα κόκκαλα.
Αναλώσιμα δωδεκάωρα,
το λίπασμα των κερδών.
Σώματα που κόβονται στα δύο.
Ηλεκτροφόρο αίμα,
στάζει στις γεννήτριες της εκμετάλλευσης.
Κόντρα βάρδια οι ζωές μας.
Η ανοχή μας, το άλλοθι τους.
Χρέος μας,
να αναπνεύσουμε.
Να πάψει η ανάσα μας
να έχει γεύση επιβίωσης.
Τον έλεγαν Δημήτρη.
Θα μας θυμίζει πάντα,
πως δεν υπάρχει ‘’κακιά στιγμή’’,
αλλά μόνο το πείσμα,
για κοινωνία αταξική.
