ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ: 70 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Μαύ­ρη επέ­τειος για τον ελλη­νι­κό λαό η σημε­ρι­νή μέρα καθώς συμπλη­ρώ­νο­νται 70 χρό­νια από τότε που η Βου­λή επι­κύ­ρω­σε την έντα­ξη της χώρας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία του βορειο­α­τλα­ντι­κού συμ­φώ­νου, το ΝΑΤΟ. Η πρό­σφα­τη, ραγδαία όξυν­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών στην Ουκρα­νία και ο κίν­δυ­νος ενός γενι­κευ­μέ­νου πολέ­μου κάνει ακό­μη πιο τρα­γι­κή την σημε­ρι­νή επέτειο.

Η πρόσ­δε­ση της Ελλά­δας στο άρμα του ΝΑΤΟ τον Φλε­βά­ρη του 1952 μετέ­τρε­ψε την χώρα σε ορμη­τή­ριο των αμε­ρι­κα­νών και ευρω­παί­ων ιμπε­ρια­λι­στών για την υλο­ποί­η­ση των τυχο­διω­κτι­κών τους σχε­δί­ων, τόσο ενά­ντια στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τις υπό­λοι­πες σοσια­λι­στι­κές χώρες, όσο και στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή της Ανα­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου. Οδή­γη­σε τον λαό μας σε επι­κίν­δυ­νες περι­πέ­τειες με οδυ­νη­ρά απο­τε­λέ­σμα­τα (βλέ­πε εισβο­λή στην Κύπρο το 1974) τα οποία συνε­χί­ζουν, επτά δεκα­ε­τί­ες μετά, να ταλα­νί­ζουν την ελλη­νι­κή εξω­τε­ρι­κή πολιτική.

Η έντα­ξη της Ελλά­δας στο ΝΑΤΟ απο­τέ­λε­σε συνει­δη­τή στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή της αστι­κής τάξης και των κομ­μά­των της. Για να ερμη­νευ­τεί η επι­λο­γή αυτή πρέ­πει να εξε­τα­στεί μέσα στο ιστο­ρι­κό πλαί­σιο των τότε συν­θη­κών και να ληφθούν υπ’ όψη τα εξής:

α) Η ύπαρ­ξη σε διε­θνές επί­πε­δο δύο αντί­πα­λων κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κών σχη­μα­τι­σμών (καπι­τα­λι­σμός-σοσια­λι­σμός),
β) Η κατα­λυ­τι­κή συμ­βο­λή των βρε­τα­νών και αμε­ρι­κα­νών (μετά το 1947) ιμπε­ρια­λι­στών στην ήττα του ηρω­ϊ­κού Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού κατά τον τριε­τή ταξι­κό Εμφύ­λιο Πόλεμο,
γ) Η επι­δί­ω­ξη της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης να κατο­χυ­ρώ­σει και να ανα­βαθ­μί­σει το ρόλο της στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, μέσα από την ενερ­γό συμ­με­το­χή της στα πολε­μι­κά ευρω­α­τλα­ντι­κά σχέδια.

Για την ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη, η έντα­ξη της χώρας στο ΝΑΤΟ απο­τέ­λε­σε σημα­ντι­κό παρά­γο­ντα για την ενί­σχυ­ση και κατο­χύ­ρω­ση της εξου­σί­ας της, καθώς και μέσο δια­σφά­λι­σης απέ­να­ντι σε οποια­δή­πο­τε ενδε­χό­με­νη προ­σπά­θεια ανα­τρο­πής της. Η κυβέρ­νη­ση Πλα­στή­ρα-Βενι­ζέ­λου και οι υπό­λοι­πες αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, που πρω­το­στά­τη­σαν για την έντα­ξη της Ελλά­δας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή λυκο­συμ­μα­χία, δια­τυ­μπά­νο­ζαν πως με την ενσω­μά­τω­σή της στο ΝΑΤΟ η χώρα απο­κτού­σε μια «ακα­τα­νί­κη­τη ασπί­δα προ­στα­σί­ας» και πως η «μεγά­λη ατλα­ντι­κή συμ­μα­χία» θα κατο­χύ­ρω­νε – δήθεν – την εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα και ανε­ξαρ­τη­σία της πατρίδας.

Στην αγό­ρευ­σή του στη Βου­λή, στις 18 Φλε­βά­ρη 1952, ο Πλα­στή­ρας δήλω­νε: «Δεν μπο­ρεί κανείς να μην παρα­δε­χθεί ότι όταν η Ελλάς συμ­με­τέ­χει εις το Ατλα­ντι­κόν Σύμ­φω­νον μετά των μεγά­λων δυνά­με­ων, αι οποί­αι κατοι­κού­νται από ελευ­θέ­ρους δημο­κρα­τι­κούς λαούς, αισθά­νε­ται αυτή ασφα­λε­στέ­ραν… Αι άλλαι θεω­ρί­αι περί ειρη­νεύ­σε­ων και ουδε­τε­ρό­τη­τος… δεν έχουν καμ­μί­αν σχέ­σιν με το γεγο­νός αυτό». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, «ασφα­λέ­στε­ρον» αισθά­νο­νταν το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα του οποί­ου ηγού­νταν ο πρω­θυ­πουρ­γός Πλαστήρας.

Επί της ουσί­ας, όμως, απο­δεί­χθη­κε περί­τρα­να πως το ΝΑΤΟ απο­τέ­λε­σε ασπί­δα προ­στα­σί­ας των συμ­φε­ρό­ντων της εγχώ­ριας αστι­κής τάξης, του ελλη­νι­κού κεφα­λαί­ου απέ­να­ντι στον «εχθρό λαό», κατο­χυ­ρώ­νο­ντας τη βαθύ­τε­ρη εμπλο­κή της αστι­κής τάξης στα ληστρι­κά ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια των αμε­ρι­κα­νών και ευρω­παί­ων συμ­μά­χων της.

Ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ η Ελλά­δα, όπως και η γει­το­νι­κή Τουρ­κία, έγι­νε πολε­μι­κό ορμη­τή­ριο για λογα­ρια­σμό της ευρω­α­τλα­ντι­κής συμ­μα­χί­ας στα νότια σύνο­ρα του σοσια­λι­στι­κού στρα­το­πέ­δου. Στο πλαί­σιο αυτό συμ­φω­νή­θη­κε το 1953 από την κυβέρ­νη­ση Αλ. Παπά­γου η εγκα­τά­στα­ση στη χώρα στρα­τιω­τι­κών βάσε­ων των ΗΠΑ που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν ποι­κι­λο­τρό­πως για την προ­ώ­θη­ση και εκπλή­ρω­ση μιας σει­ράς ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δια­σμών. Πρό­κει­ται για σχε­δια­σμούς που μέχρι το 1991 είχαν στο στό­χα­στυ­ρο τους λαούς των σοσια­λι­στι­κών χωρών και αργό­τε­ρα, μετά την επι­κρά­τη­ση της αντε­πα­νά­στα­σης στην ΕΣΣΔ και την Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, πήραν τη μορ­φή εγκλη­μα­τι­κών στρα­τιω­τι­κών επεμ­βά­σε­ων στα Βαλ­κά­νια (Γιου­γκο­σλα­βία), τη Μέση Ανα­το­λή (Πόλε­μος του Κόλ­που, Αφγα­νι­στάν, Ιράκ, Συρία, κλπ) και την Βόρεια Αφρι­κή (Λιβύη).

Κάνο­ντας μια ανα­δρο­μή στα 70 χρό­νια της πορεί­ας της – αλυ­σο­δε­μέ­νης στα Νατοι­κά δεσμά – Ελλά­δας, γίνε­ται ξεκά­θα­ρο ότι η έντα­ξη της χώρας στην βορειο­α­τλα­ντι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία όχι μόνο δεν ωφέ­λη­σε το λαό (όπως ανε­ρυ­θρί­α­στα και προ­κλη­τι­κά ισχυ­ρί­ζο­νται μέχρι σήμε­ρα αστοί πολι­τι­κοί και δημο­σιο­λό­γοι), αλλά αντι­θέ­τως υπήρ­ξε πηγή μεγά­λων δεινών.

Τι να πρω­το­θυ­μη­θού­με; Τα Σεπτεμ­βρια­νά του 1955 τα οποία ο τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Φόστερ Ντάλ­λες είχε χαρα­κτη­ρί­σει ως «έκρη­ξη λαϊ­κής οργής»; Την ανο­χή στο καθε­στώς της Χού­ντας; Την τουρ­κι­κή εισβο­λή και κατο­χή στην Κύπρο το 1974; Το «γκρι­ζά­ρι­σμα» του Αιγαί­ου; Την κρί­ση των Ιμί­ων το 1996; Την μετα­τρο­πή της Ελλά­δας σε ορμη­τή­ριο στρα­τιω­τι­κών εγκλη­μά­των ενά­ντια σε άλλους λαούς (Βομ­βαρ­δι­σμός της Γιου­γκο­σλα­βί­ας το 1999, Ιράκ, Αφγα­νι­στάν, Συρία, κλπ);

Η εισβο­λή του «Αττί­λα» στην Κύπρο που ακο­λού­θη­σε το πρα­ξι­κό­πη­μα της Χού­ντας. Μια από τις μεγα­λύ­τε­ρες τρα­γω­δί­ες που έζη­σε η Ελλά­δα ως μέλος της βορειο­α­τλα­ντι­κής «συμ­μα­χί­ας».

Η αστι­κή τάξη, μέσω του πολι­τι­κού της προ­σω­πι­κού και των καλο­πλη­ρω­μέ­νων γρα­φί­δων της, δια­τυ­μπα­νί­ζουν ότι τάχα η έντα­ξη της Ελλά­δας στο ΝΑΤΟ οδή­γη­σε στην υπε­ρά­σπι­ση των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας. Πρό­κει­ται για ψέμα ολκής. Όχι μόνο δεν συνέ­βη κάτι τέτοιο αλλά, αντί­θε­τα, η έντα­ξη στο ΝΑΤΟ έμπλε­ξε βαθύ­τε­ρα το λαό μας στο κου­βά­ρι των αντα­γω­νι­σμών για το μοί­ρα­σμα των αγο­ρών και των σφαι­ρών επιρ­ρο­ής ανά­με­σα στα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη. Η Ελλά­δα ήταν και δυστυ­χώς παρα­μέ­νει ένα αβύ­θι­στο αερο­πλα­νο­φό­ρο του ΝΑΤΟ, με ξένες στρα­τιω­τι­κές βάσεις από την Κρή­τη μέχρι τον Έβρο. Είναι η ίδια χώρα της οποί­ας ο λαός πλη­ρώ­νει ετη­σί­ως περί­που 4 δισ. ευρώ (2.6% του ΑΕΠ) για δαπά­νες που υπη­ρε­τούν τα Νατοι­κά σχέδια.

Βαρύ­τα­τες ευθύ­νες για τους τερά­στιους κιν­δύ­νους στους οποί­ους ενέ­πλε­ξαν και εμπλέ­κουν, για λογα­ρια­σμό της εγχώ­ριας αστι­κής τάξης, τον ελλη­νι­κό λαό φέρουν όλες οι μετα­πο­λε­μι­κές κυβερ­νή­σεις. Κανείς δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να ξεχά­σει το ρόλο των προη­γού­με­νων κυβερ­νή­σε­ων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, καθώς και του ΣΥΡΙΖΑ που, στο διά­στη­μα που κυβέρ­νη­σε, ανέ­λα­βε ρόλο σημαιο­φό­ρου του ΝΑΤΟ στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή. Κανείς δεν θα ξεχά­σει ποιοί μετέ­τρε­ψαν την Ελλά­δα σε «ευέ­λι­κτο μεντε­σέ» για τα γεω­πο­λι­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ στην Ανα­το­λι­κή Μεσόγειο.

Κανείς δεν πρέ­πει να ξεχά­σει ποιοί έδω­σαν στο ΝΑΤΟ τα «κλει­διά» του Αιγαί­ου, δημιουρ­γώ­ντας «γκρί­ζες ζώνες» και ρίχνο­ντας νερό στο μύλο της τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας. Κανείς δεν πρέ­πει να ξεχά­σει το δρά­μα του λαού της Γιου­γκο­σλα­βί­ας που σφα­γιά­στη­κε από τους εγκλη­μα­τί­ες φονιά­δες της αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κής συμ­μο­ρί­ας με τις «ευλο­γί­ες» της τότε κυβέρ­νη­σης του ΠΑΣΟΚ. Και, ασφα­λώς, κανείς δεν πρέ­πει να ξεχά­σει τον ρόλο της σημε­ρι­νής κυβέρ­νη­σης της ΝΔ που με την πολι­τι­κή της μετα­τρέ­πει περιο­χές της Ελλά­δας (Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, Σού­δα, κλπ) σε εν δυνά­μει στό­χους, σε περί­πτω­ση γενι­κευ­μέ­νης πολε­μι­κής εμπλοκής.

Εβδο­μή­ντα χρό­νια ΝΑΤΟ, λοι­πόν, η ίδια ιστο­ρία. Χού­ντες, πολέ­μοι, τρο­μο­κρα­τία. Γι’ αυτό και σήμε­ρα, σε μια περί­ο­δο που τα σύν­νε­φα ενός ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου πυκνώ­νουν ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο, η εντα­τι­κο­ποί­η­ση του αγώ­να για την ορι­στι­κή απο­δέ­σμευ­ση της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στο πλαί­σιο της πάλης για την εργα­τι­κή-λαϊ­κή εξου­σία, είναι περισ­σό­τε­ρο επί­και­ρη και ανα­γκαία όσο ποτέ άλλοτε.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα