Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Με αφορμή την πυρκαγιά στη Μόρια της Λέσβου —  «Πόσο μετριέται μια ζωή;»

 Γρά­φει ο Χρή­στος Α. Τού­μπου­ρος //

Κάθε άνθρω­πος κατέ­χει άμα τη γεν­νή­σει του το μονα­δι­κό και ανα­παλ­λο­τρί­ω­το δικαί­ω­μα.   Το δικαί­ω­μα στη ζωή. Και το δικαί­ω­μα αυτό δεν εκποιεί­ται, δεν κατα­πα­τά­ται, δεν κτη­μα­το­γρα­φεί­ται και δεν αφαι­ρεί­ται. Συνε­πώς ανά­γει την ανθρώ­πι­νη ζωή σε μονα­δι­κή και ανε­πα­νά­λη­πτη αξία. Τη ζωή. Τίνος; Εξαρ­τά­ται. Όπου έτυ­χε να γεν­νη­θείς. Στη Συρία, στο Πακι­στάν και όπου αλλού όπου το χώμα είναι ποτι­σμέ­νο με πετρέ­λαιο, το οποίο ασφα­λώς και δεν σού ανή­κει αλλά είναι αγα­θό πού το καρ­πού­νται και νέμο­νται οι πολυ­ε­θνι­κές. Ανά­λο­γα. Τα φλό­γι­στρα της ειρή­νης ανά­βουν, όπου δει. Και ξερ­νά­νε αίμα, πόνο και προσφυγιά.

Και η ζωή είναι για άλλους. Άλλοι καθο­ρί­ζουν, δια­τά­ζουν, προ­στά­ζουν, επι­βάλ­λουν και βομ­βαρ­δί­ζουν… Και οι βόμ­βες δεν ξέρουν από δικαιώ­μα­τα. Όπου πέσουν κατα­στρέ­φουν, ισο­πε­δώ­νουν, αφαι­ρούν ζωή και  «ρημά­ζουν τα πάντα». Σπί­τια, δρό­μους, αερο­δρό­μια, αξί­ες, ιδα­νι­κά και σεβα­σμό. Κυρί­ως σεβα­σμό στην ανθρώ­πι­νη ζωή. Και ας μην πελα­γο­δρο­μού­με: «Γλυ­κιά  η ζωή κι ο θάνα­τος μαυ­ρί­λα» (Δ. Σολω­μός)  Όχι για όλους. Όταν και εφό­σον η ζωή νοη­μα­το­δο­τεί­ται, για­τί «άμα σού ‘ρχο­νται οι βόμ­βες στο κεφάλ’» ούτε που θα σκε­φτείς πού θα πας. Κατά πού πέφτει η ειρή­νη και η ανθρώ­πι­νη αξιο­πρέ­πεια… Μπαί­νεις μέσα στα σαπιο­κά­ρα­βα, στοι­βά­ζεις και την οικο­γέ­νειά σου και σκέ­φτε­σαι αλη­θι­νά  πως «Και ο βαθύς τριγ­μός να μας θυμίζει/ ότι υπάρ­χου­με, ότι είμαστε,/ για να μην αναρωτηθούμε/ αν είχα­με ζωή πριν το θάνα­το.» (Ν. Καρού­ζος)

Το νόη­μα της ανθρώ­πι­νης ζωής δεν συν­θέ­τουν οι αξί­ες και οι ιδε­α­τοί τύποι ανθρώ­πων που ενσαρ­κώ­νουν ιδα­νι­κά. Όχι, όχι κάτι τέτοιο. Πετρέ­λαιο, νερό, ορυ­κτός πλού­τος, και γενι­κά ό,τι απο­δί­δει κέρ­δος στους δυνα­τούς. Κι άμα κανείς ζητή­σει να δια­φε­ντέ­ψει τον τόπο του για να τον συνε­τί­σουν επι­δί­δο­νται σε ένα ανε­λέ­η­το καται­γι­σμό βομ­βών και από τη στρα­τό­σφαι­ρα ακό­μη  πρω­τό­φα­ντων σιδη­ρι­κών που φέρ­νουν την πλή­ρη και καθο­λι­κή κατα­στρο­φή. Ποιος νοιά­ζε­ται για την ανθρώ­πι­νη ζωή. «Προς εκδη­μο­κρα­τι­σμό της χώρας». Και συνε­χί­ζει η ακο­λου­θία. «Λάβε­τε φάγετε!»

«Τη θέση ότι οι παρά­νο­μοι μετα­νά­στες δεν δικαιού­νται ανθρω­πι­στι­κή βοή­θεια», εκστό­μι­σαν αρμό­δια πολι­τι­κά χεί­λη. Παρά­νο­μοι μετα­νά­στες! Οι βόμ­βες που πέφτουν-ρίχνου­με στη χώρα τους κατά πόσο είναι νόμι­μες; Ποιος θα μας το πει;  Και τις ρίχνου­με, δηλα­δή ρίχνο­νται με τη συμ­με­το­χή μας είτε φυσι­κή είτε χρη­μα­τι­κή. Συμ­με­τέ­χου­με. Τους εκπο­λι­τί­ζου­με με βόμ­βες νετρο­νί­ου, ουρα­νί­ου και ό,τι πιο εξε­λιγ­μέ­νο κατα­στρο­φι­κό μέσον κατα­σκεύ­α­σε ο άνθρω­πος. Αυτό το θηρίο!  Και να πού­με και κάτι. «Οι νεκροί πια δε μας πονούν». Τι μας ενώ­νουν; Η ανθρω­πιά και η συνεί­δη­ση; Όχι φυσι­κά. Το πετρέ­λαιο; Μυρί­ζει αίμα, πτώ­μα και καμέ­νο. Κατα­στρο­φή και μαρα­σμός. Ξενι­τιά και προσφυγιά.

Κι ας μην «πετά­ει» κανέ­νας «καλό­βου­λος» την εξυ­πνά­δα του για «λαθρο­με­τα­νά­στες» κλπ. Ποιος είναι λαθραί­ος; Όλοι έχουν δικαί­ω­μα στη ζωή. Όλοι.  Και ένα «διε­θνές» πρό­βλη­μα δεν μπο­ρού­με να το αντι­με­τω­πί­σου­με ως «εθνι­κό», για να του δώσου­με άλλες προ­ε­κτά­σεις και να αφή­σου­με να οργιά­σουν τα όποια φασι­στι­κά εκτρώ­μα­τα. «Δεν δικαιού­νται ανθρω­πι­στι­κής προ­στα­σί­ας…». Άντε, αφή­στε τους να πνι­γούν. Οι Έλλη­νες… Η Ελλά­δα που δίδα­ξε ανθρω­πι­σμό, ηθι­κές αξί­ες και φιλό­ξε­νη λεβε­ντιά. Όχι δεν μπο­ρεί να έχει άλλο πρό­σω­πο για τον Ξένο, τον «Μετα­νά­στη», τον Άλλο, τον φτω­χο­διά­βο­λο. Ας ρωτή­σουν εκεί­νες τις για­γιού­λες στη Μυτι­λή­νη. Ταχτά­ρι­σαν τα μωρά τους. Τα δικά τους μωρά. Έτσι τα ένιω­σαν και έτσι τα φάσκιωσαν.

Εν τω μετα­ξύ ανα­κοί­νω­σαν τα Μέσα ενη­μέ­ρω­σης  πως «πέντε βάρ­κες έφτα­σαν στη Λέσβο». Με τι; Όχι με ανθρώ­πους. Με «λαθρο­με­τα­νά­στες». Χάθη­κε το είδος που ονο­μά­ζε­ται ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

Παράλ­λη­λα ο υπουρ­γός εσω­τε­ρι­κών Τάκης Θεο­δω­ρι­κά­κος με αφορ­μή την πυρ­κα­γιά στη Μόρια δήλω­σε:  «Έχουν κατα­στρα­φεί οι χώροι διοί­κη­σης, άλλες διοι­κη­τι­κές εγκα­τα­στά­σεις και ένα μέρος μόνο από τον χώρο φιλο­ξε­νί­ας. Δεν υπάρ­χουν ανα­φο­ρές για θύμα­τα ή αγνο­ού­με­νους». Για ανθρώ­πους ή για «λαθρο­με­τα­νά­στες;». Η Μόρια κάη­κε. Ο φασι­σμός άνθι­σε!   Το δίδαγ­μα: «Το φασι­σμό βαθιά κατα­λα­βέ τον δεν θα πεθά­νει μόνος τσα­κι­σέ τον».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο