Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Με ποιανού τις πλάτες;

Μορ­φή χιο­νο­στι­βά­δας έχουν πάρει οι καταγ­γε­λί­ες για τις συν­θή­κες δια­βί­ω­σης των παι­διών σε ιδιω­τι­κή δομή προ­στα­σί­ας, που λει­τουρ­γεί κάτω από τον τίτλο της ΜΚΟ. Λίγες μέρες πριν, ένα άλλο περι­στα­τι­κό, αυτήν τη φορά στο Νοσο­κο­μείο Παί­δων «Αγία Σοφία», είχε επί­σης συγκλο­νί­σει για την αγριό­τη­τά του, σε χώρο που φιλο­ξε­νού­νται παι­διά με εισαγ­γε­λι­κή εντολή.

Τα δυο αυτά περι­στα­τι­κά ένα πράγ­μα επι­βε­βαιώ­νουν: Την πλή­ρη απου­σία ολο­κλη­ρω­μέ­νης κρα­τι­κής στή­ρι­ξης και προ­στα­σί­ας στα παι­διά, είτε είναι εγκα­τα­λε­λειμ­μέ­να, είτε κακο­ποι­η­μέ­να. Η πολι­τι­κή όλων των κυβερ­νή­σε­ων σ’ αυτόν τον τόσο ευαί­σθη­το τομέα της Πρό­νοιας είναι εγκλη­μα­τι­κή. Το κρά­τος εμφα­νί­ζε­ται απλά να «επο­πτεύ­ει» τους διά­φο­ρους επι­τή­δειους, που με την ταμπέ­λα της φιλαν­θρω­πί­ας κάνουν μπίζ­νες με τα παι­διά, έχο­ντας ελεύ­θε­ρο το έδα­φος λόγω της απου­σί­ας κρα­τι­κών δομών. Κι όταν το καπά­κι ανοί­ξει και τα στό­μα­τα μιλή­σουν, η κυβέρ­νη­ση και το κρά­τος εμφα­νί­ζο­νται ως αθώ­οι του αίμα­τος και άμοι­ροι ευθυ­νών, ενώ οι ευθύ­νες είναι ολό­δι­κές τους.

Με ποια­νού τις πλά­τες γιγα­ντώ­θη­καν ΜΚΟ που μονο­πω­λούν σήμε­ρα την «προ­στα­σία» των παι­διών; Ποιος φταί­ει που τα νοσο­κο­μεία μετα­τρέ­πο­νται σε ακα­τάλ­λη­λους χώρους φιλο­ξε­νί­ας παι­διών από κακο­ποι­η­τι­κό περι­βάλ­λον, χωρίς προ­σω­πι­κό και χωρίς καμιά προ­ο­πτι­κή να κατα­λή­ξουν σε κάποια άλλη κρα­τι­κή δομή, κατάλ­λη­λη για τη δια­βί­ω­σή τους; Ποιος ευθύ­νε­ται για τη δια­χρο­νι­κή υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση της Πρό­νοιας, που «παίρ­νει μπά­λα» και χιλιά­δες ανυ­πε­ρά­σπι­στα παιδιά;

Ας μην παρι­στά­νει λοι­πόν η κυβέρ­νη­ση ότι «πέφτει από τα σύν­νε­φα» με τις καταγ­γε­λί­ες των τελευ­ταί­ων ημε­ρών, τις οποί­ες μάλι­στα αξιο­ποιεί για να ανα­κα­τέ­ψει την τρά­που­λα των ΜΚΟ και να ξανα­μοι­ρά­σει την πίτα της κρα­τι­κής στή­ρι­ξης σ’ αυτές. Τα παι­διά έχουν ανά­γκη από σύγ­χρο­νες δομές προ­στα­σί­ας, με απο­κλει­στι­κή ευθύ­νη του κρά­τους και όχι να τα στοι­βά­ζουν στα νοσο­κο­μεία ή να τα παρα­δί­δουν στα χέρια κάθε τυχάρ­πα­στης ΜΚΟ.

Πηγή: 902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο