Μια ζωή την… είχαμε

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Δια­συρ­μός προ­σω­πι­κο­τή­των, προ­σβο­λή επι­φα­νών εν ζωή – σήμε­ρα νεκρών, συμ­βό­λων, εκχυ­δαϊ­σμός αξιών με κάθε τρό­πο, σε κάθε ευκαι­ρία, πλή­ρης ισο­πέ­δω­ση των πάντων. Κανέ­να μέτρο, ουδείς αυτο­έ­λεγ­χος, από­λυ­τη έλλει­ψη αυτο­ε­κτί­μη­σης, ανι­κα­νό­τη­τα διά­κρι­σης του ευτε­λούς από το πολύ­τι­μο, ανυ­παρ­ξία σεβα­σμού. Ανοη­σία, αμά­θεια, κομπα­σμός και κομπορ­ρη­μο­σύ­νη. Δυστυχία!

Και όλα αυτά για ν’ απο­κτή­σου­με μια ταυ­τό­τη­τα που ποτέ δεν την είχα­με στη ζωή, που δεν την δικαιού­μα­στε, δεν αξί­ζου­με γι αυτήν, δεν πεί­θου­με, είναι τρα­γε­λα­φι­κά ψευ­δε­πί­γρα­φη και που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα την απο­λέ­σα­με τελε­σί­δι­κα και διά παντός. Και πολ­λές selfies, κού­πες με σύμ­βο­λα, μπρε­λόκ, μπλου­ζά­κια, μαντή­λια. Εκμαυ­λι­σμός αξιών και ιδα­νι­κών, γενι­κή έκπτω­ση κοι­νω­νι­κή, πολι­τι­στι­κή, ηθι­κή. Φωτο­γρα­φί­ες με γεμι­στά, μπριάμ, σου­βλι­στά αρνιά, γαλα­κτο­μπού­ρε­κα. Κοι­νο­ποι­ή­σεις παρου­σί­ας σε καφε­τέ­ριες, ταβέρ­νες, γέφυ­ρες, στο δάσος, στην παρα­λία, στον κανα­πέ, στην τουα­λέ­τα, στο νοσο­κο­μείο, ακό­μη και στο νεκρο­τα­φείο. Εδώ «είμαι»! «Υπάρ­χω»! Και στη ζωή, παραί­τη­ση, συντη­ρη­τι­σμός, συνε­χής οπι­σθο­χώ­ρη­ση, χαμέρ­πεια, αγνω­σία και αναλ­φα­βη­τι­σμός. Πώς να δεί­ξεις μπόι, έστω και στο fb, όταν τη ζωή σου την ξόδε­ψες έρπο­ντας; Και copy paste. Περί παντός επι­στη­τού. Μηχα­νι­κό, ασύν­δε­το, δίχως έρμα γνώ­σης. Ένα βιβλίο, λίγη μου­σι­κή, μία κινη­μα­το­γρα­φι­κή ται­νία, ένα θεα­τρι­κό έργο, ένα πίνα­κα ζωγρα­φι­κής, ένα γλυ­πτό, λίγες ώρες που θα ‘πια­ναν τόπο, θα συγκι­νού­σαν, θα προ­βλη­μά­τι­ζαν, θα καλ­λιερ­γού­σαν, θα συνέ­γει­ραν, εκλεί­πουν παντε­λώς απ’ τη ζωή μας. Ποια ζωή θα μου πεί­τε. Μέρες ατέ­λειω­τες, μήνες, χρό­νια, μια ζωή χαμέ­νη. Η μία και μονα­δι­κή ζωή ξοδε­μέ­νη στο ανού­σιο, στο φτη­νό, στον εκμαυ­λι­σμό, στη δει­λία και στον φόβο. Και στην ενα­σχό­λη­ση με τις ζωές των άλλων.

Συναι­σθη­μα­τι­κή απο­γύ­μνω­ση κι ανα­πη­ρία, καθο­λι­κή αποκοινωνικοποίηση.

Και να που φτά­σα­με στο δεί­λι. Γι αυτό και το μπόι του ίσκιου μας.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ