Νίκος Κούρκουλος

Ο Νίκος Κούρ­κου­λος γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να το Δεκέμ­βρη του 1934 και μεγά­λω­σε στου Ζωγρά­φου. Αγά­πη­σε πολύ τον αθλη­τι­σμό, στο γυμνά­σιο έγι­νε ποδο­σφαι­ρι­στής του Πανα­θη­ναϊ­κού και, όπως ο ίδιος είχε πει, εντε­λώς τυχαία, δια­βά­ζο­ντας βιβλία για το θέα­τρο, πήρε την από­φα­ση να γίνει ηθο­ποιός. Στην από­φα­σή του αυτή έπαι­ξε σημα­ντι­κό ρόλο ο Μάνος Κατρά­κης, τον οποίο ο Κούρ­κου­λος εκτι­μού­σε απε­ριό­ρι­στα και τον καθο­δή­γη­σε να δώσει εξε­τά­σεις στην Δρα­μα­τι­κή Σχο­λή του Εθνι­κού Θεά­τρου, απ’ όπου απο­φοί­τη­σε το 1958. . Εκα­νε την πρώ­τη εμφά­νι­ση στο θεα­τρι­κό σανί­δι το 1959, στο πλευ­ρό της Ελλης Λαμπέ­τη και του Δημή­τρη Χορν, στην «Κυρία με τις Καμέ­λιες» του Αλέ­ξαν­δρου Δουμά.

Γρή­γο­ρα ανα­δεί­χτη­κε σε έναν από τους γνω­στό­τε­ρους πρω­τα­γω­νι­στές του ελλη­νι­κού θεά­τρου και κινη­μα­το­γρά­φου. Ερμή­νευ­σε πρω­τα­γω­νι­στι­κούς ρόλους στο αρχαίο ελλη­νι­κό δρά­μα και σε μεγά­λα κλα­σι­κά, αλλά και σύγ­χρο­να έργα του αμε­ρι­κά­νι­κου και του ευρω­παϊ­κού θεάτρου.

Πρω­τα­γω­νί­στη­σε στη «Μήδεια» (1959) και τον «Ορέ­στη» (1971) του Ευρι­πί­δη, στον «Οιδί­πο­δα Τύραν­νο» (1982) και στον «Φιλο­κτή­τη» (1991) του Σοφο­κλή, στην Επί­δαυ­ρο, που ήταν και η τελευ­ταία του θεα­τρι­κή εμφάνιση.

Ως επι­κε­φα­λής θιά­σων, αλλά και δικού του θεά­τρου στην Αθή­να, πρω­τα­γω­νί­στη­σε στα έργα: «Η μικρή μας πόλη» (1960), «Οντίν» (1962), «Να ντύ­σου­με τους γυμνούς» (1964), «Λού­λου» (1965), «Ιλια Ντάρ­λιγκ» (ΗΠΑ-1967 σε σκη­νο­θε­σία Ζυλ Ντασ­σέν με την Μελί­να Μερ­κού­ρη, παρά­στα­ση για την οποία κέρ­δι­σε την υπο­ψη­φιό­τη­τα για το βρα­βείο TONY, «Πύρ­γος» (1964), «Δίκη» (1971), «Τάγκο» (1972), «Οπε­ρα της Πεντά­ρας» (1975), «Ο Γλά­ρος» (1976), «Ψηλά από τη Γέφυ­ρα» (1986), «Στη Φωλιά του Κού­κου» (1987), κ.ά.

Πρω­τα­γω­νί­στη­σε σε περισ­σό­τε­ρες από 30 ται­νί­ες, μετα­ξύ των οποί­ων «Ο κατή­φο­ρος», «Κοι­νω­νία ώρα μηδέν», «Η κυρία δήμαρ­χος», «Το χώμα βάφτη­κε κόκ­κι­νο», «Αδί­στα­κτοι», «Ορα­τό­της μηδέν», κ.ά. Τιμή­θη­κε δύο φορές με το Α’ Βρα­βείο Ερμη­νεί­ας στο Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου Θεσ­σα­λο­νί­κης: το 1965 για τους «Αδί­στα­κτους» και το 1970 για τον «Αστρα­πό­γιαν­νο».

Από το 1994 ως καλ­λι­τε­χνι­κός διευ­θυ­ντής του Εθνι­κού και μέχρι την τελευ­ταία του στιγ­μή, συνέ­βα­λε στην ανα­βάθ­μι­σή του.