Νίκος Πλουμπίδης, «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ»

Ο Νίκος Πλου­μπί­δης εντά­χθη­κε στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα το 1926. Στο μεσο­πό­λε­μο ανέ­πτυ­ξε συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση μέσα από την «Αρι­στε­ρή Παρά­τα­ξη» των δασκά­λων (που στη­ρί­ζο­νταν από το ΚΚΕ). Το Μάρ­τη του 1933 εκλέ­χθη­κε στην Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή της ταξι­κής Ενω­τι­κής ΓΣΕΕ, της οποί­ας ήταν και εκπρό­σω­πος στην Κόκ­κι­νη Συν­δι­κα­λι­στι­κή Διε­θνή. Υπήρ­ξε μέλος της αντι­προ­σω­πεί­ας του ΚΚΕ στο 7ο Συνέ­δριο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς το 1935, ενώ κατά το 6ο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος το Δεκέμ­βρη του ίδιου έτους ανα­δεί­χθη­κε ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος της Κεντρι­κής του Επι­τρο­πής. Τον Ιού­νη του 1938 σε σύσκε­ψη που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στην Αθή­να εκλέ­χθη­κε μέλος του ΠΓ της ΚΕ ανα­λαμ­βά­νο­ντας τη καθο­δή­γη­ση του Γρα­φεί­ου Περιο­χής Μακε­δο­νί­ας – Θράκης.

Την περί­ο­δο της ΕΑΜι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης υπήρ­ξε Γραμ­μα­τέ­ας της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Αθή­νας του ΚΚΕ, ενώ στη συνέ­χεια διε­τέ­λε­σε και πρώ­τος καθο­δη­γη­τής της Οργά­νω­σης Προ­στα­σί­ας Λαϊ­κού Αγώ­να (ΟΠΛΑ). Στο 7ο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος το 1945 ανα­δεί­χθη­κε και πάλι μέλος της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του ΚΚΕ. Στη διάρ­κεια του εμφυ­λί­ου ο Πλου­μπί­δης παρέ­μει­νε στην Αθή­να, ενώ από την Άνοι­ξη του 1949 ανέ­λα­βε υπεύ­θυ­νος του παρά­νο­μου κομ­μα­τι­κού κλι­μα­κί­ου στην Ελλάδα.

Στις 25/7/1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη­ρι­ζό­με­νο ‑σε μεγά­λο βαθ­μό- και σε πλη­ρο­φο­ρί­ες στε­λε­χών από την Ελλά­δα, καθώς και στην πρω­το­βου­λία του Πλου­μπί­δη να δημο­σιο­ποι­ή­σει επι­στο­λή με την οποία ανα­λάμ­βα­νε την ευθύ­νη του παρά­νο­μου μηχα­νι­σμού του ΚΚΕ, ενώ υπεύ­θυ­νος ήταν ο Μπε­λο­γιάν­νης, βγά­ζει από­φα­ση «για τον Νίκο Πλου­μπί­δη (Μπάρ­μπα)», με την οποία τον δια­γρά­φει, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ιδιαί­τε­ρα σκλη­ρούς, άδι­κους και απα­ρά­δε­κτους χαρα­κτη­ρι­σμούς (του προ­δό­τη, του χαφιέ, κλπ.).

Ο Πλου­μπί­δης, απο­μο­νω­μέ­νος και χαρα­κτη­ρι­σμέ­νος από την ηγε­σία του Κόμ­μα­τος, όχι μόνο δεν το απο­κή­ρυ­ξε, αλλά και το υπε­ρά­σπι­σε μέχρι την τελευ­ταία του πνοή. Και ο ίδιος θεω­ρού­σε πως υπήρ­ξε θύμα συγκυ­ριών και λαν­θα­σμέ­νων –ενδε­χο­μέ­νως και προ­βο­κα­τό­ρι­κα διο­χε­τευ­μέ­νων- παρα­πλα­νη­τι­κών πλη­ρο­φο­ριών: «Δε με χωρί­ζει καμιά δια­φο­ρά με την ηγε­σία του κόμ­μα­τός μου», τόνι­ζε στην εφη­με­ρί­δα «Προ­ο­δευ­τι­κή Αλλα­γή» της 25/7/1954. «Η ανα­κοί­νω­ση του κόμ­μα­τος περί απο­κη­ρύ­ξε­ώς μου είχε σκο­πό να προ­φυ­λά­ξει το κόμ­μα από έναν υπο­τι­θέ­με­νο εχθρό και οφεί­λε­ται σε σφα­λε­ρές ενδεί­ξεις και υπο­βο­λι­μαί­ες πλη­ρο­φο­ρί­ες. Πάντως, πιστεύω ότι το κόμ­μα θα επα­νε­ξε­τά­σει εν και­ρώ το ζήτη­μα». Όπως και έγι­νε 4 χρό­νια μετά, από την 9η Ολο­μέ­λεια του Κόμ­μα­τος το 1958.

Νίκος Πλου­μπί­δης: Φωτει­νό και επί­και­ρο παρά­δειγ­μα αλύ­γι­στου κομμουνιστή

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων