Οι εξελίξεις στη Γάζα και η στάση των κομμουνιστών — Γράφει ο Νίκος Μόττας

Το μακε­λειό στη Μέση Ανα­το­λή δεν ξεκί­νη­σε στις 7 Οκτώ­βρη. Τα γεγο­νό­τα των τελευ­ταί­ων εβδο­μά­δων «κυο­φο­ρού­νταν» επί δεκα­ε­τί­ες στη μήτρα της κολοσ­σιαί­ας αδι­κί­ας που βιώ­νει ένας ολό­κλη­ρος λαός. Ο Παλαι­στι­νια­κός λαός.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι μια και αδιαμ­φι­σβή­τη­τη: Η κατο­χή εδα­φών από το κρά­τος του Ισρα­ήλ και η έλλει­ψη ενός ανε­ξάρ­τη­του, κυρί­αρ­χου παλαι­στι­νια­κού κρά­τους, απο­τε­λούν την πηγή του κακού, το οποίο διαιω­νί­ζε­ται από το 1948 οδη­γώ­ντας σε εκα­τόμ­βες θυμά­των και εκα­τομ­μύ­ρια εκτοπισμένων.

Είναι, επο­μέ­νως, ξεκά­θα­ρο ότι προ­ο­πτι­κή ειρή­νης στην περιο­χή είναι αδύ­να­το να υπάρ­ξει όσο δεν υπάρ­χει ανε­ξάρ­τη­το, διε­θνώς ανα­γνω­ρι­σμέ­νο, παλαι­στι­νια­κό κρά­τος στα σύνο­ρα του 1967.

Ωστό­σο, το μεσα­να­το­λι­κό ζήτη­μα δεν εξα­ντλεί­ται στο δίκαιο αίτη­μα για δημιουρ­γία παλαι­στι­νια­κού κρά­τους. Έχει προ­ε­κτά­σεις οι οποί­ες σήμε­ρα πρέ­πει να εξε­τα­στούν μέσα από το πρί­σμα των σφρο­δρών ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών που κλι­μα­κώ­νο­νται με επί­κε­ντρο τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρανία.

Και εξη­γού­μα­στε:

1 ) Η πρό­σφα­τη κλι­μά­κω­ση των εχθρο­πρα­ξιών στη Μέση Ανα­το­λή, που οδη­γεί στην ισο­πέ­δω­ση της Γάζας από τον ισραη­λι­νό στρα­τό, δεν είναι ασύν­δε­τη με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή σύγκρου­ση, σε διε­θνές επί­πε­δο, του ευρω­α­τλα­ντι­κού μπλοκ (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) και του ανερ­χό­με­νου ευρα­σια­τι­κού (Ρωσία, Κίνα, Ιράν).

2 ) Η ασφά­λεια και στα­θε­ρό­τη­τα του αστι­κού κρά­τους του Ισρα­ήλ είναι ζωτι­κής σημα­σί­ας για την προ­ώ­θη­ση και επέ­κτα­ση των συμ­φε­ρό­ντων ΗΠΑ και ΕΕ στην περιο­χή. Εξ’ ου και η «πρε­μού­ρα» της αμε­ρι­κά­νι­κης κυβέρ­νη­σης και των κρα­τών-μελών της ΕΕ, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης φυσι­κά της ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης, να στη­ρί­ξουν με κάθε δυνα­τό τρό­πο το «δικαί­ω­μα του Ισρα­ήλ στην αυτοάμυνα».

3 ) Ιδιαί­τε­ρη σημα­σία έχει ο ρόλος του Ιράν, μιας ανερ­χό­με­νης περι­φε­ρεια­κής καπι­τα­λι­στι­κής δύνα­μης που δια­τη­ρεί ισχυ­ρούς οικο­νο­μι­κούς και πολι­τι­κούς δεσμούς με την Κίνα και τη Ρωσία. Στο πλαί­σιο αυτό, οι κυβερ­νή­σεις του Ιράν (όπως και του Κατάρ) χρη­μα­το­δο­τούν και εξο­πλί­ζουν την Χαμάς, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ουσια­στι­κά τον παλαι­στι­νια­κό αγώ­να ως «όχη­μα» για την προ­ώ­θη­ση των δικών τους, γεω­πο­λι­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων στην περιοχή.

4 ) Το ακρο­δε­ξιό, ρατσι­στι­κό καθε­στώς του ισραη­λι­νού βαθέ­ως κρά­τους, το οποίο βρί­σκε­ται πίσω από την κυβέρ­νη­ση του σφα­γέα Μπ. Νετα­νιά­χου, απο­τε­λεί εχθρό όχι μόνο του παλαι­στι­νια­κού λαού, αλλά και του ίδιου του λαού του Ισρα­ήλ. Ενώ με το ένα χέρι μακε­λεύ­ει γυναι­κό­παι­δα στη Γάζα, με το άλλο τσα­κί­ζει δικαιώ­μα­τα και εργα­σια­κές κατα­κτή­σεις στο εσω­τε­ρι­κό, επι­χει­ρώ­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να να φιμώ­σει τις «ενο­χλη­τι­κές» φωνές (βλέ­πε ΚΚ Ισρα­ήλ) που μιλούν για ειρη­νι­κή συμ­βί­ω­ση Εβραί­ων και Αράβων.

5 ) Η Χαμάς δεν εκφρά­ζει – δεν μπο­ρεί να εκφρά­σει – τους γνή­σιους πόθους και τις προσ­δο­κί­ες του παλαι­στι­νια­κού λαού για ελευ­θε­ρία και ανε­ξαρ­τη­σία. Οργά­νω­ση βαθιά αντι­δρα­στι­κή, με ρίζες στο φανα­τι­κό Ισλάμ, είναι εξαρ­τη­μέ­νη, οικο­νο­μι­κά και πολι­τι­κά, από τμή­μα­τα των αστι­κών τάξε­ων σε Ιράν, Τουρ­κία και άλλες μου­σουλ­μα­νι­κές χώρες. Να υπεν­θυ­μί­σου­με ότι ενώ η Γάζα πεθαί­νει από τον πόλε­μο, τον απο­κλει­σμό και την φτώ­χεια, ηγε­τι­κά στε­λέ­χη της ισλα­μι­στι­κής οργά­νω­σης διά­γουν πολυ­τε­λή βίο στη Βηρυ­τό και την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη. Πρέ­πει, επο­μέ­νως, να είναι ξεκά­θα­ρο: Άλλο ο παλαι­στι­νια­κός λαός και άλλο οι ξενο­κί­νη­τοι τζι­χα­ντι­στές της Χαμάς.

6 ) Είναι πέρα για πέρα κατά­πτυ­στη και ντρο­πια­στι­κή η στά­ση της ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης, η οποία δια στό­μα­τος του πρω­θυ­πουρ­γού Κυρ. Μητσο­τά­κη και υπουρ­γών της, έσπευ­σε να προ­σφέ­ρει την στή­ρι­ξή της στο κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη του Ισρα­ήλ. Ακό­μη και στην περί­πτω­ση του βομ­βαρ­δι­σμού της Μονής του Αγ. Πορ­φυ­ρί­ου στη Γάζα, ο πρω­θυ­πουρ­γός δεν μπή­κε καν στον κόπο να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί για την βαρ­βα­ρό­τη­τα του ισραη­λι­νού στρα­τού. Καμία εντύ­πω­ση δεν πρέ­πει να μας προ­κα­λεί. Η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση έχει εδώ και πολύ και­ρό δώσει τα δια­πι­στευ­τή­ριά της ως δεδο­μέ­νος σύμ­μα­χος και «σημαιο­φό­ρος» των αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κών συμ­φε­ρό­ντων στην Ανα­το­λι­κή Μεσόγειο.

7 ) Το πέρα για πέρα δίκαιο αίτη­μα για την δημιουρ­γία ενός ανε­ξάρ­τη­του παλαι­στι­νια­κού κρά­τους στα σύνο­ρα του 1967 δεν πρέ­πει να τίθε­ται απο­κομ­μέ­νο από την πάλη για την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας και την προ­ο­πτι­κή του σοσια­λι­σμού. Το ζήτη­μα, άλλω­στε, της «εθνι­κής αυτο­διά­θε­σης», αντι­με­τω­πί­ζο­νταν από τον ίδιο τον Β. Ι. Λένιν ως αίτη­μα συν­δε­δε­μέ­νο με την σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση. Είναι, ως εκ τού­του, ανα­γκαία η στή­ρι­ξη στις προ­ο­δευ­τι­κές εκεί­νες δυνά­μεις του παλαι­στι­νια­κού λαού που κινού­νται σε τρο­χιά ρήξης όχι μόνο με την ισραη­λι­νή κατο­χή, αλλά και με το εγχώ­ριο κατε­στη­μέ­νο που τρέ­φε­ται και ανα­πα­ρά­γε­ται από την διαιώ­νι­ση του πολέμου.

8 ) Κατά και­ρούς, στο πλαί­σιο ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, διά­φο­ρες δυνά­μεις επι­χει­ρούν να προ­σε­ται­ρι­στούν το δρά­μα του παλαι­στι­νια­κού λαού, παρι­στά­νο­ντας τον προ­στά­τη και υπο­στη­ρι­κτή των δικαί­ων του, με στό­χο να απο­κο­μί­σουν γεω­πο­λι­τι­κά οφέ­λη. Σήμε­ρα, τέτοιες δυνά­μεις είναι το Ιράν του Χαμε­νεί και η Τουρ­κία του Ερντο­γάν, δύο πλή­ρως αντι­δρα­στι­κά καθε­στώ­τα που στο εσω­τε­ρι­κό τους διώ­κουν, φυλα­κί­ζουν και ενί­ο­τε δολο­φο­νούν τους πολι­τι­κούς τους αντιπάλους.

9 ) Από την άλλη πλευ­ρά, δεν είναι διό­λου τυχαίο ότι στο πλευ­ρό του Ισρα­ήλ έσπευ­σε να ταχθεί το ακρο­δε­ξιό καθε­στώς της Ουκρα­νί­ας. Με αυτόν τον τρό­πο, η κυβέρ­νη­ση Ζελέν­σκι κατα­θέ­τει επι­πλέ­ον δια­πι­στευ­τή­ρια τόσο στο πανί­σχυ­ρο ισραη­λι­νό λόμπι των ΗΠΑ, όσο και στο τμή­μα εκεί­νο της Γερου­σί­ας και της Βου­λής των Αντι­προ­σώ­πων που βλέ­πει με σκε­πτι­κι­σμό την συνε­χι­ζό­με­νη στρα­τιω­τι­κή ενί­σχυ­ση της Ουκρανίας.

Στη βάση των παρα­πά­νω, ας μας επι­τρα­πεί να υπο­γραμ­μί­σου­με τα εξής:

Προ­α­παι­τού­με­νο για την ειρή­νη στη Μέση Ανα­το­λή είναι η δημιουρ­γία ενός ανε­ξάρ­τη­του και κυρί­αρ­χου Παλαι­στι­νια­κού κρά­τους στα σύνο­ρα του 1967, απο­χώ­ρη­ση των ισραη­λι­νών στρα­τευ­μά­των από τις κατε­χό­με­νες περιο­χές και επι­στρο­φή των προ­σφύ­γων στις πατρο­γο­νι­κές τους εστίες.

Το αίτη­μα αυτό είναι ανα­γκαίο να συνο­δεύ­ε­ται από την πάλη για την ανα­τρο­πή του σάπιου καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, τόσο στο Ισρα­ήλ, όσο και στα παλαι­στι­νια­κά εδά­φη. Η παλαι­στι­νια­κή και ισραη­λι­νή εργα­τι­κή τάξη έχουν έναν κοι­νό εχθρό: Το σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης, το οποίο γεν­νά και ανα­πα­ρά­γει την κατο­χή, τη βία, το ρατσι­σμό και το εθνο­θρη­σκευ­τι­κό μίσος.

Αυτό το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα υπη­ρε­τούν και προ­α­σπί­ζουν η πολι­τι­κή ελίτ του Ισρα­ήλ, καθώς και τα ηγε­τι­κά κλι­μά­κια της παλαι­στι­νια­κής πολι­τι­κής ηγε­σί­ας, πρω­τί­στως της Χαμάς και δευ­τε­ρευό­ντως της Φατάχ.

Το δίκαιο αίτη­μα της αυτο­διά­θε­σης του παλαι­στι­νια­κού έθνους απο­κτά νόη­μα και αξία όταν συνο­δεύ­ε­ται από τον αγώ­να για την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση του πολύ­πα­θου λαού της παλαιστίνης.

Για πολ­λο­στή φορά είναι επί­και­ρα τα λόγια του Λένιν, απο­τυ­πω­μέ­να στο έργο «Κρι­τι­κά σημειώ­μα­τα πάνω στο Εθνι­κό ζήτημα»:

«Όποιος θέλει να υπη­ρε­τεί το προ­λε­τα­ριά­το, έχει χρέ­ος να συνε­νώ­νει τους εργά­τες όλων των εθνών, παλεύ­ο­ντας ακλό­νη­τα ενά­ντια στον αστι­κό εθνι­κι­σμό, και το «δικό του» και τον ξένο. Όποιος υπε­ρα­σπί­ζει το σύν­θη­μα του εθνι­κού πολι­τι­σμού δεν έχει θέση μέσα στους μαρ­ξι­στές, αλλά μέσα στους εθνι­κι­στές μικροαστούς».