Οι «Νόμοι της Νυρεμβέργης»

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Στις 15/9 1935 στη Γερ­μα­νία οι ναζί θεσπί­ζουν τους «νόμους της Νυρεμ­βέρ­γης», στους οποί­ους στη­ρί­χτη­κε το πρό­γραμ­μα θρη­σκευ­τι­κής και ρατσι­στι­κής κατα­δί­ω­ξης. Ολοι οι Εβραί­οι στε­ρή­θη­καν την υπη­κο­ό­τη­τά τους και άρχι­σαν να συγκε­ντρώ­νο­νται σε γκέ­το. Την ίδια μέρα η σβά­στι­κα γίνε­ται η εθνι­κή σημαία της Γερμανίας.

Οι δύο ξεχω­ρι­στοί νόμοι που ψηφί­στη­καν στη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία το Σεπτέμ­βριο του 1935, είναι συλ­λή­βδην γνω­στοί ως Νόμοι της Νυρεμ­βέρ­γης: ο νόμος για τη γερ­μα­νι­κή υπη­κο­ό­τη­τα και ο νόμος για την προ­στα­σία του γερ­μα­νι­κού αίμα­τος και της γερ­μα­νι­κής τιμής. Οι νόμοι αυτοί κατο­χύ­ρω­σαν από νομι­κή πλευ­ρά πολ­λές από τις φυλε­τι­κές θεω­ρί­ες οι οποί­ες απο­τέ­λε­σαν το θεω­ρη­τι­κό υπό­βα­θρο της ιδε­ο­λο­γί­ας των Ναζί. Στο εξής οι νόμοι θα παρεί­χαν το νομι­κό πλαί­σιο για τη συστη­μα­τι­κή δίω­ξη των Εβραί­ων στη Γερμανία.

Ο Αδόλ­φος Χίτλερ ανήγ­γει­λε τους Νόμους της Νυρεμ­βέρ­γης στις 15 Σεπτεμ­βρί­ου 1935. Το γερ­μα­νι­κό κοι­νο­βού­λιο (το Reichstag), το οποίο εκεί­νη την περί­ο­δο απο­τε­λού­ταν εξ ολο­κλή­ρου από εκπρο­σώ­πους των Ναζί, ψήφι­σε τους νόμους. Ο αντι­ση­μι­τι­σμός ήταν τόσο ζωτι­κής σημα­σί­ας για το ναζι­στι­κό κόμ­μα, που ο Χίτλερ είχε συγκα­λέ­σει ειδι­κή συνε­δρί­α­ση του κοι­νο­βου­λί­ου στην ετή­σια συγκέ­ντρω­ση του ναζι­στι­κού κόμ­μα­τος στη Νυρεμ­βέρ­γη της Γερμανίας.

ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ

Οι Ναζί επε­δί­ω­καν από και­ρό να θεσπί­σουν έναν νομι­κό ορι­σμό που θα προσ­διό­ρι­ζε τους Εβραί­ους όχι με βάση τις θρη­σκευ­τι­κές πεποι­θή­σεις, αλλά σύμ­φω­να με τον φυλε­τι­κό αντι­ση­μι­τι­σμό. Δεν ήταν εύκο­λη η εξ όψε­ως ανα­γνώ­ρι­ση των Εβραί­ων στη Γερ­μα­νία. Πολ­λοί είχαν εγκα­τα­λεί­ψει τις θρη­σκευ­τι­κές παρα­δο­σια­κές πρα­κτι­κές και την παρα­δο­σια­κή εμφά­νι­ση και είχαν ενσω­μα­τω­θεί στην κοι­νω­νία. Ορι­σμέ­νοι δεν ασκού­σαν πλέ­ον τον ιου­δαϊ­σμό και είχαν μάλι­στα αρχί­σει να γιορ­τά­ζουν τις χρι­στια­νι­κές γιορ­τές, ειδι­κά τα Χρι­στού­γεν­να, με τους μη Εβραί­ους γεί­το­νές τους. Πολ­λοί περισ­σό­τε­ροι είχαν παντρευ­τεί χρι­στια­νούς ή είχαν ασπα­στεί το χριστιανισμό.

Σύμ­φω­να με το νόμο για τη γερ­μα­νι­κή υπη­κο­ό­τη­τα και πολ­λά διευ­κρι­νι­στι­κά δια­τάγ­μα­τα για την εφαρ­μο­γή του, μόνο άτο­μα «γερ­μα­νι­κού ή συγ­γε­νι­κού αίμα­τος» μπο­ρού­σαν να είναι πολί­τες της Γερ­μα­νί­ας. Ο νόμος καθό­ρι­ζε ποιος ήταν και ποιος δεν ήταν Γερ­μα­νός, καθώς και ποιος ήταν και ποιος δεν ήταν Εβραί­ος. Οι Ναζί απέρ­ρι­πταν την παρα­δο­σια­κή θεώ­ρη­ση των Εβραί­ων ως μελών μιας θρη­σκευ­τι­κής ή πολι­τι­σμι­κής κοι­νό­τη­τας. Αντι­θέ­τως, ισχυ­ρί­ζο­νταν ότι οι Εβραί­οι ήταν μια φυλή που ορι­ζό­ταν με βάση την ιδιαί­τε­ρη γενε­τι­κή τους ταυτότητα.

Παρά τους επί­μο­νους ισχυ­ρι­σμούς της ναζι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας, δεν υπήρ­χε έγκυ­ρη επι­στη­μο­νι­κή βάση για τον ορι­σμό των Εβραί­ων ως φυλή. Οι Ναζί νομο­θέ­τες στρά­φη­καν επο­μέ­νως στη γενε­α­λο­γία για τον ορι­σμό της φυλής. Τα άτο­μα με τρεις ή περισ­σό­τε­ρους παπ­πού­δες που είχαν γεν­νη­θεί στην εβραϊ­κή θρη­σκευ­τι­κή κοι­νό­τη­τα ήταν Εβραί­οι βάσει νόμου. Οι παπ­πού­δες που είχαν γεν­νη­θεί σε εβραϊ­κή θρη­σκευ­τι­κή κοι­νό­τη­τα θεω­ρού­νταν «φυλε­τι­κά» Εβραί­οι. Η «φυλε­τι­κή» τους κατά­στα­ση μετα­βι­βα­ζό­ταν στα παι­διά και τα εγγό­νια τους. Βάσει του νόμου, οι Εβραί­οι στη Γερ­μα­νία δεν ήταν πολί­τες, αλλά «υπο­κεί­με­να του κράτους».

Ο νομι­κός ορι­σμός του Εβραί­ου στη Γερ­μα­νία συμπε­ριε­λάμ­βα­νε δεκά­δες χιλιά­δες άτο­μα που δεν θεω­ρού­σαν τους εαυ­τούς τους Εβραί­ους ή που δεν είχαν ούτε θρη­σκευ­τι­κούς ούτε πολι­τι­σμι­κούς δεσμούς με την εβραϊ­κή κοι­νό­τη­τα. Για παρά­δειγ­μα, η ναζι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία όρι­ζε ως Εβραί­ους άτο­μα που είχαν ασπα­στεί το χρι­στια­νι­σμό εγκα­τα­λεί­πο­ντας τον ιου­δαϊ­σμό. Επί­σης, όρι­ζε ως Εβραί­ους άτο­μα που κατά­γο­νταν από γονείς ή παπ­πού­δες που είχαν ασπα­στεί το χρι­στια­νι­σμό. Ο νόμος αφαι­ρού­σε από όλους τη γερ­μα­νι­κή υπη­κο­ό­τη­τα και τους στε­ρού­σε βασι­κά δικαιώματα.

Οι ορι­σμοί γίνο­νταν ακό­μα πιο περί­πλο­κοι: υπήρ­χαν άτο­μα που ζού­σαν στη Γερ­μα­νία που σύμ­φω­να με τους Νόμους της Νυρεμ­βέρ­γης δεν ήταν ούτε Γερ­μα­νοί ούτε Εβραί­οι, δηλα­δή, άτο­μα που είχαν μόνο έναν ή δύο παπ­πού­δες που είχαν γεν­νη­θεί στην εβραϊ­κή θρη­σκευ­τι­κή κοι­νό­τη­τα. Αυτά τα άτο­μα «μικτής φυλε­τι­κής κατα­γω­γής» ονο­μά­ζο­νταν Mischlinge. Απο­λάμ­βα­ναν τα ίδια δικαιώ­μα­τα με τα άτο­μα γερ­μα­νι­κής «φυλής», αλλά τα δικαιώ­μα­τα αυτά συνε­χώς περιο­ρί­ζο­νταν μέσω μετα­γε­νέ­στε­ρων νομοθετημάτων.

ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΤΙΜΗΣ

Ο δεύ­τε­ρος νόμος της Νυρεμ­βέρ­γης, ο νόμος για την προ­στα­σία του γερ­μα­νι­κού αίμα­τος και της γερ­μα­νι­κής τιμής, απα­γό­ρευε το γάμο μετα­ξύ Εβραί­ων και μη Εβραί­ων Γερ­μα­νών. Επί­σης, ποι­νι­κο­ποιού­σε τις σεξουα­λι­κές σχέ­σεις μετα­ξύ τους. Οι σχέ­σεις αυτές χαρα­κτη­ρί­ζο­νταν ως «φυλε­τι­κή μόλυν­ση» (Rassenschande).

Ο νόμος απα­γό­ρευε επί­σης σε Εβραί­ους να προ­σλαμ­βά­νουν Γερ­μα­νί­δες κάτω των 45 ετών ως οικια­κές βοη­θούς, με βάση την υπό­θε­ση ότι οι Εβραί­οι άντρες θα τις εξα­νά­γκα­ζαν να δια­πρά­ξουν φυλε­τι­κή μόλυν­ση. Χιλιά­δες άτο­μα κατα­δι­κά­στη­καν ή απλώς εξα­φα­νί­στη­καν σε στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης με την κατη­γο­ρία της φυλε­τι­κής μόλυνσης.

Και ακό­μη έχουμε

18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1935: ΘΕΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΝΕΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΓΑΜΟ

Ο «Νόμος για την Προ­στα­σία της Κλη­ρο­νο­μι­κής Υγεί­ας του Γερ­μα­νι­κού Λαού» προ­βλέ­πει ότι όλοι οι μελ­λό­νυμ­φοι θα πρέ­πει να εξα­σφα­λί­ζουν πιστο­ποι­η­τι­κό καταλ­λη­λό­τη­τας για γάμο από τις δημό­σιες υγειο­νο­μι­κές αρχές. Τα εν λόγω πιστο­ποι­η­τι­κά δεν παρέ­χο­νταν σε όσους υπέ­φε­ραν από «κλη­ρο­νο­μι­κές παθή­σεις» και μολυ­σμα­τι­κές ασθέ­νειες, αλλά και σε όσους σκό­πευαν να παντρευ­τούν κατά παρέκ­κλι­ση όσων προ­βλέ­πο­νταν από τους Νόμους της Νυρεμβέργης.

14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1935 :ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Το πρώ­το συμπλη­ρω­μα­τι­κό διά­ταγ­μα στους Νόμους της Νυρεμ­βέρ­γης επέ­κτει­νε την απα­γό­ρευ­ση γάμου και σύνα­ψης σεξουα­λι­κών σχέ­σε­ων σε άτο­μα που θα μπο­ρού­σαν να απο­κτή­σουν «φυλε­τι­κώς ύπο­πτα» τέκνα. Μία εβδο­μά­δα αργό­τε­ρα, ο υπουρ­γός εσω­τε­ρι­κών θεω­ρεί ότι αυτό το διά­ταγ­μα διέ­πει και τις σχέ­σεις μετα­ξύ ατό­μων που δια­θέ­τουν «γερ­μα­νι­κό ή συγ­γε­νι­κό αίμα» και τους Ρομά (Τσιγ­γά­νους), τους μαύ­ρους και τα παι­διά τους

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ

Οι Νόμοι της Νυρεμ­βέρ­γης αντέ­στρε­ψαν τη δια­δι­κα­σία της χει­ρα­φέ­τη­σης, μέσω της οποί­ας οι Εβραί­οι της Γερ­μα­νί­ας θεω­ρού­νταν πλή­ρη μέλη της κοι­νω­νί­ας και ισό­τι­μοι πολί­τες της χώρας. Ακό­μη σημα­ντι­κό­τε­ρο είναι το γεγο­νός ότι έθε­σαν τα θεμέ­λια για τα μελ­λο­ντι­κά αντι­ση­μι­τι­κά μέτρα κάνο­ντας διά­κρι­ση μετα­ξύ Γερ­μα­νών και Εβραί­ων. Για πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία, οι Εβραί­οι διώ­κο­νταν όχι για τις πεποι­θή­σεις τους, αλλά για αυτό που ήταν οι ίδιοι, ή οι γονείς τους, εκ γενε­τής. Στη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία, καμία θρη­σκευ­τι­κή πρα­κτι­κή άσκη­ση πίστης και καμία πρά­ξη ή δήλω­ση δεν μπο­ρού­σε να μετα­τρέ­ψει έναν Εβραίο σε Γερ­μα­νό. Πολ­λοί Γερ­μα­νοί που δεν ήταν ποτέ οπα­δοί του ιου­δαϊ­σμού ή που είχαν χρό­νια να ασκή­σουν τη θρη­σκεία βρέ­θη­καν δέσμιοι του ναζι­στι­κού τρόμου.

Μολο­νό­τι οι Νόμοι της Νυρεμ­βέρ­γης ανέ­φε­ραν συγκε­κρι­μέ­να μόνο τους Εβραί­ους, οι νόμοι ίσχυαν και για τους μαύ­ρους και τους Ρομά (Τσιγ­γά­νους) που ζού­σαν στη Γερ­μα­νία. Ο ορι­σμός των Εβραί­ων, των μαύ­ρων και των Ρομά ως φυλε­τι­κά ξένων διευ­κό­λυ­νε τη δίω­ξή τους στη Γερμανία.

Κατά τη διάρ­κεια του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, πολ­λές χώρες που είχαν συμ­μα­χή­σει ή είχαν σχέ­ση εξάρ­τη­σης με τη Γερ­μα­νία θέσπι­σαν τις δικές τους εκδο­χές των Νόμων της Νυρεμ­βέρ­γης. Έως το 1941, η Ιτα­λία, η Ουγ­γα­ρία, η Ρου­μα­νία, η Σλο­βα­κία, η Βουλ­γα­ρία, το κρά­τος του Βισύ στη Γαλ­λία και η Κρο­α­τία είχαν θεσπί­σει αντιε­βραϊ­κούς νόμους παρεμ­φε­ρείς προς τους Νόμους της Νυρεμ­βέρ­γης στη Γερμανία.

(ΠΗΓΗ: https://encyclopedia.ushmm.org/)