Ο άλλος πόλεμος…

Ξεχει­λί­ζουν η οργή και η αγα­νά­κτη­ση για τον «πόλε­μο» στους χώρους δου­λειάς, με 10 νεκρούς τις τελευ­ταί­ες 12 μέρες. Κοι­νός παρο­νο­μα­στής είναι η έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης και η έλλει­ψη μέτρων ασφα­λεί­ας, που κάνουν το μερο­κά­μα­το θανα­τη­φό­ρα παγί­δα για τους εργαζόμενους.

Εργο­δο­σία, κρά­τος και ΕΕ είναι συνέ­νο­χοι. Με Οδη­γί­ες και Κατευ­θύν­σεις που ψηφί­ζο­νται στο Ευρω­κοι­νο­βού­λιο και ενσω­μα­τώ­νο­νται στους νόμους των κρα­τών καταρ­γεί­ται ο στα­θε­ρός ημε­ρή­σιος χρό­νος εργα­σί­ας, δια­λύ­ο­νται οι εργα­σια­κές σχέ­σεις, εντα­τι­κο­ποιεί­ται η δουλειά.

Με τις ευρω­παϊ­κές κατευ­θύν­σεις για δου­λειά μέχρι τον τάφο, αυξά­νο­νται τα όρια ηλι­κί­ας συντα­ξιο­δό­τη­σης και μειώ­νο­νται οι συντά­ξεις απ’ όλες δια­χρο­νι­κά τις κυβερ­νή­σεις. Υπε­ρή­λι­κες ανα­γκά­ζο­νται να κρέ­μο­νται από σκα­λω­σιές και άρρω­στοι να δου­λεύ­ουν σε άθλιες συν­θή­κες, ενώ θα έπρε­πε όλοι οι εργα­ζό­με­νοι να βγαί­νουν νωρί­τε­ρα στη σύντα­ξη και να απο­λαμ­βά­νουν δημιουρ­γι­κά τον ελεύ­θε­ρο χρό­νο τους.

Όσο για τους ελέγ­χους, η εργο­δο­σία έχει και εδώ λυμέ­να τα χέρια. Το ελά­χι­στο προ­σω­πι­κό στις κρα­τι­κές υπη­ρε­σί­ες και η αντερ­γα­τι­κή νομο­θε­σία, που επι­τρέ­πει στις επι­χει­ρή­σεις να «ελέγ­χουν» …τον εαυ­τό τους, φορ­τώ­νουν την ευθύ­νη της ασφά­λειας στην πλά­τη κάθε εργα­ζό­με­νου. Και αν πάθει κάτι, του φορ­τώ­νουν και το φταίξιμο!

Αυτές τις Οδη­γί­ες και τους νόμους, που είναι στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου και της ΕΕ για την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα των επι­χει­ρή­σε­ων, ψηφί­ζουν όλοι μαζί (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Βελό­που­λος και άλλοι) στο Ευρω­κοι­νο­βού­λιο και στη Βου­λή. Κι ύστε­ρα συνα­γω­νί­ζο­νται ξεδιά­ντρο­πα σε λόγια συμπά­θειας για τους νεκρούς και σακα­τε­μέ­νους στο μεροκάματο!

Η ΕΕ αντι­με­τω­πί­ζει με όρους «κόστους — οφέ­λους» την ασφά­λεια, ακό­μα και τη ζωή των εργα­ζο­μέ­νων. Υπο­λο­γί­ζει το «κόστος» των μέτρων ασφα­λεί­ας σε συνάρ­τη­ση με τις χαμέ­νες εργα­το­ώ­ρες σε περί­πτω­ση ατυ­χή­μα­τος, τις επι­πτώ­σεις στην παρα­γω­γι­κό­τη­τα και το κόστος της περί­θαλ­ψης ή της απο­ζη­μί­ω­σης για τις επι­χει­ρή­σεις και το κρά­τος. Αυτός ο …αλγό­ριθ­μος καθο­ρί­ζει τελι­κά με πόση (αν)ασφάλεια θα δου­λεύ­ει ο εργαζόμενος!

Να τι γρά­φει το «Στρα­τη­γι­κό πλαί­σιο» της ΕΕ για την υγεία και την ασφά­λεια στην εργα­σία την περί­ο­δο 2021 — 2027: «Το κόστος των ατυ­χη­μά­των και των ασθε­νειών που σχε­τί­ζο­νται με την εργα­σία υπερ­βαί­νει το 3,3% του ΑΕΠ της ΕΕ ετη­σί­ως, περί­που 460 δισ. ευρώ το 2019 (…) η ορθή πρα­κτι­κή συμ­βάλ­λει στο να κατα­στούν οι επι­χει­ρή­σεις πιο παρα­γω­γι­κές, αντα­γω­νι­στι­κές και βιώ­σι­μες (…) μειώ­νει τις δαπά­νες υγειο­νο­μι­κής περί­θαλ­ψης και άλλες κοι­νω­νι­κές επι­βα­ρύν­σεις».

Γενι­κο­λο­γί­ες και ευχο­λό­για δηλα­δή για …«ορθές πρα­κτι­κές», πίσω από τα οποία κρύ­βε­ται η απο­θέ­ω­ση του «κόστους — οφέ­λους», που δίνει στην εργο­δο­σία το «ελεύ­θε­ρο» να απο­φα­σί­ζει μέχρι πού «την παίρ­νει» να ξοδέ­ψει για μέτρα ασφάλειας.

Δεν φταί­ει λοι­πόν «η κακιά η ώρα» κάθε που ένας εργα­ζό­με­νος δεν γυρ­νά­ει σώος από το μερο­κά­μα­το. Φταί­ει η πολι­τι­κή της ΕΕ και όλων των κυβερ­νή­σε­ων, που μετα­τρέ­πει σε ναρ­κο­πέ­διο τους τόπους δου­λειάς, στο όνο­μα του κέρ­δους. Φταί­νε οι αντερ­γα­τι­κοί νόμοι τους οποί­ους όλοι μαζί ψηφί­ζουν για να θωρα­κί­σουν την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα των επιχειρήσεων.

Χωρίς σύγκρου­ση με αυτήν την πολι­τι­κή, οι κίν­δυ­νοι για την υγεία και τη ζωή των εργα­ζο­μέ­νων θα μεγα­λώ­νουν. Το «ως εδώ» που ακού­στη­κε στη χτε­σι­νή πανερ­γα­τι­κή απερ­γία δίνει το σύν­θη­μα για έντα­ση των διεκ­δι­κή­σε­ων στους χώρους δουλειάς.

Για τους 180 νεκρούς στην Ελλά­δα το 2023 και τους 3.500 σε όλη την ΕΕ — σύμ­φω­να με τις πιο υπο­τι­μη­μέ­νες στα­τι­στι­κές τους — για τους εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες σακα­τε­μέ­νους και όσους υπο­φέ­ρουν από επαγ­γελ­μα­τι­κές ασθέ­νειες, η ΕΕ, οι κυβερ­νή­σεις και τα κόμ­μα­τά της πρέ­πει να πλη­ρώ­σουν και στην κάλ­πη των ευρω­ε­κλο­γών γι’ αυτήν την εγκλη­μα­τι­κή πολι­τι­κή τους:

Με ψήφο στο ΚΚΕ, που πρωτοστατεί
στον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή ΕΕ
και την πολιτική του κέρδους!
Για πραγματική προστασία των εργαζομένων
και σύγχρονους όρους δουλειάς,
με κριτήριο τις δικές τους ανάγκες
και τις δυνατότητες της εποχής,
όχι τα κέρδη μιας χούφτας ομίλων.

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση
από τη στή­λη η ΑΠΟΨΗ μας
του σημε­ρι­νού Ριζο­σπά­στη