Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο «ασεβής» και οι πραγματικοί φόβοι του…

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας // 

Για μία ακό­μη φορά ο γνω­στός για τις αντι­κομ­μου­νι­στι­κές του «μανί­ες» Τάκης Θεο­δω­ρό­που­λος με άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (5/6) και τίτλο «Το ΚΚΕ ως ψυχο­λο­γι­κό σύμπλεγ­μα»  «βγά­ζει χολή» σε βάρος του ΚΚΕ.

Μάλι­στα η έλλει­ψη επι­χει­ρη­μά­των για τα όσα υπο­στη­ρί­ζει, οδη­γούν την όποια αντι­πα­ρά­θε­ση μ’ αυτά, στο πεδίο της…ψυχολογίας και την ανα­ζή­τη­ση πιθανών…συμπλεγμάτων από μέρους του πια!

Το βασι­κό ζήτη­μα που δεν μπο­ρεί να απο­κρύ­ψει είναι η απέ­χθεια του στο ΚΚΕ, στην ιστο­ρία του, στους αγώ­νες του. Αλλά ταυ­τό­χρο­να και ο φόβος του γι’ αυτό που πραγ­μα­τι­κά πρε­σβεύ­ει και ξεκά­θα­ρα δια­τυ­πώ­νο­νται και στο κατα­στα­τι­κό του…

Στο συγκε­κρι­μέ­νο άρθρο αφού γίνο­νται ανα­φο­ρές (χιλιοει­πω­μέ­νες…) για δήθεν άρνη­ση του ΚΚΕ για φορο­λο­γι­κό έλεγ­χο, για τη δια­δή­λω­ση για το Πολυ­τε­χνείο εν μέσω παν­δη­μί­ας  κ.α κατα­λή­γει στο «ζου­μί» που ουσια­στι­κά είναι και ο μύχιος πόθος του, δηλα­δή η νόμι­μη παρου­σία του (για την οποία δήθεν δεί­χνει ανο­χή το αστι­κό σύστη­μα), που φυσι­κά δεν είναι χάρι­σμα κανε­νός, αλλά κατα­κτή­θη­κε με τους αγώ­νες του λαού μας: «Κακός σύμ­βου­λος οι ενο­χές και η δημο­κρα­τία μας υπήρ­ξε επί μακρόν ενο­χι­κή απέ­να­ντι σε όσους απο­πει­ρά­θη­καν να την καταρ­γή­σουν και απέτυχαν».

Και συμπλη­ρώ­νει δεί­χνο­ντας έμπρα­κτα και τα δικά του «συμπλέγ­μα­τα»: «Το ΚΚΕ δεν είναι πολι­τι­κό κόμ­μα. Είναι ψυχο­λο­γι­κό σύμπλεγ­μα. Ακό­μη και η Εκκλη­σία δέχε­ται ενί­ο­τε να υπο­βά­λει το δόγ­μα της στη βάσα­νο της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Όχι όμως το ΚΚΕ.» Φυσι­κά η προ­σπά­θεια εδώ να θεω­ρεί το ΚΚΕ ως  ένας είδος «ασθέ­νειας» και άρα να χρειά­ζε­ται …θερα­πεία, την ακού­σα­με π.χ και στα χρό­νια της 7χρονης δικτα­το­ρί­ας με τον περί­φη­μο «γύψο» του αρχιδικτάτορα. 

Θα συμ­φω­νή­σου­με όμως με μία δια­πί­στω­ση του ότι «Το ΚΚΕ είναι ιερό κει­μή­λιο της Ιστο­ρί­ας μας». Με την έννοια ότι η υπε­ρε­κα­το­ντά­χρο­νη ιστο­ρία εμπνέ­ει σεβα­σμό ακό­μη και στους εχθρούς του. Για­τί η ιστο­ρία του είναι συνυ­φα­σμέ­νη με τους αγώ­νες του λαού μας, με τις κατα­κτή­σεις του, είναι ιστο­ρία αγώ­νων, θυσιών και προ­σφο­ράς. Και φυσι­κά όπως καλά γνω­ρί­ζει ο συγ­γρα­φέ­ας δεν αφο­ρά η παρου­σία του μόνο το χτες. Δεν είναι δηλα­δή «αβλα­βές εικό­νι­σμα» αλλά ο φωτει­νός φάρος και για το σήμε­ρα, εμπνέ­ει και κυρί­ως δεί­χνει τον δρό­μο που θα πρέ­πει να βαδί­σει ο λαός μας για να κτί­σει τον μέλ­λον του σε αντί­θε­ση με την καπι­τα­λι­στι­κή σκλα­βιά που θια­σώ­της είναι ο συγ­γρα­φέ­ας του άρθρου…

Όσον αφο­ρά την πρό­τα­ση του για να παρα­χω­ρη­θεί στο ΚΚΕ «ένα πάρ­κο για να οργα­νώ­νει τις δια­δη­λώ­σεις του και να εκθέ­τει τα κει­μή­λια της ιστο­ρί­ας του» απλά να πού­με ότι οι σκου­ρια­σμέ­νες πραγ­μα­τι­κά αντι­λή­ψεις του αρθρο­γρά­φου (καθό­λου πρω­τό­τυ­πες μάλι­στα)  θα μπουν και αυτές (όπως και παλιό­τε­ρων του) στο μου­σείο της ιστο­ρί­ας μαζί με το αντι­κεί­με­νο τους, τον κεφα­λαιο­κρα­τι­κό τρό­πο παρα­γω­γής και την υπε­ρά­σπι­ση του…

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο