Ο καπιταλισμός θρηνεί τον ηγέτη της αντεπανάστασης!

Γρά­φει ο Λου­κάς ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Με διθυ­ραμ­βι­κές δηλώ­σεις τοπο­θε­τή­θη­καν οι ηγέ­τες αλλά και μεγά­λα ιδρύ­μα­τα του καπι­τα­λι­σμού για τον θάνα­το του Μιχα­ήλ Γκορμπατσόφ.

Ο Πρό­ε­δρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάι­ντεν, τον χαρα­κτή­ρι­σε «σπά­νιο» ηγέ­τη με ένα «εξαι­ρε­τι­κό όρα­μα». Η πρό­ε­δρος της Κομι­σιόν είπε ότι αφή­νει «μια κλη­ρο­νο­μιά που δεν θα ξεχά­σου­με». Ο γγ του ΟΗΕ δήλω­σε ότι «ο κόσμος έχα­σε έναν τερά­στιο παγκό­σμιο ηγέ­τη» που «άλλα­ξε τον ρου της Ιστο­ρί­ας». Και φυσι­κά σε παρό­μοιο ύφος τοπο­θε­τή­θη­καν όλοι οι ηγέ­τες των καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών στην Ευρώπη.

Ακό­μη και το ίδρυ­μα Ρέι­γκαν, του Προ­έ­δρου των ΗΠΑ δηλα­δή που η θητεία του συνέ­πε­σε με την περί­ο­δο που ΓΓ του ΚΚΣΕ ήταν ο Γκορ­μπα­τσόφ, ανα­κοί­νω­σε ότι «θρη­νεί την απώ­λεια» του ηγέ­τη που «ήταν κάπο­τε πολι­τι­κός αντί­πα­λος του Ρόναλντ Ρέι­γκαν και κατέ­λη­ξε να γίνει φίλος του».

Την ίδια ώρα και ο Πού­τιν δήλω­σε ότι ο Γκορ­μπα­τσόφ ήταν «μια πολι­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα που είχε μεγά­λη επί­δρα­ση στον ρου της παγκό­σμιας Ιστο­ρί­ας» και ότι «αντι­λή­φθη­κε βαθιά πως οι μεταρ­ρυθ­μί­σεις ήταν απα­ραί­τη­τες και προ­σπά­θη­σε να προ­σφέ­ρει τις δικές του λύσεις σε οξυ­μέ­να προ­βλή­μα­τα».

Αυτή η εικό­να του καπι­τα­λι­στι­κού κόσμου να θρη­νεί για τον θάνα­το του πρώ­ην ΓΓ του ΚΚΣΕ και τελευ­ταί­ου Προ­έ­δρου της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, που σε κάποια άλλη επο­χή θα έμοια­ζε τελεί­ως παρά­δο­ξη, είναι στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες προ­σω­ρι­νής νίκης της αντε­πα­νά­στα­σης απο­λύ­τως λογι­κή, για­τί ο Μ. Γκορ­μπα­τσόφ ήταν εκεί­νος που ηγή­θη­κε των δυνά­με­ων που ανέ­τρε­ψαν τον σοσια­λι­σμό, που έδω­σαν σάρ­κα και οστά στην αντε­πα­να­στα­τι­κή θύελ­λα των αρχών της δεκα­ε­τί­ας 1990.

Η έναρξη της αντεπανάστασης και ο ρόλος του Γκορμπατσόφ

Ο Μ. Γκορ­μπα­τσόφ ανα­λαμ­βά­νει τη θέση του ΓΓ του ΚΚΣΕ το 1985 και η περί­ο­δος που ακο­λου­θεί απο­τε­λεί ουσια­στι­κά την τυπι­κή έναρ­ξη της τελευ­ταί­ας πρά­ξης της αντε­πα­νά­στα­σης. Είναι μια περί­ο­δος που ο οπορ­του­νι­σμός, που ως ρεύ­μα έχει κυριαρ­χή­σει πλή­ρως στις γραμ­μές του ΚΚΣΕ, μετα­τρέ­πε­ται πλέ­ον σε ανοι­χτή αντε­πα­να­στα­τι­κή δύνα­μη ανα­τρο­πής του σοσιαλισμού.

Στα χρό­νια που ακο­λου­θούν, υιο­θε­τού­νται μια σει­ρά μέτρα στο πλαί­σιο της περί­φη­μης πολι­τι­κής της «περε­στρόι­κα» (ανα­διάρ­θρω­ση) και της «γκλάσ­νοστ» (άνοιγ­μα — δια­φά­νεια) που αφο­ρούν την οικο­νο­μία και τα όργα­να της εργα­τι­κής εξου­σί­ας. Στην ουσία, με αυτές τις μεταρ­ρυθ­μί­σεις προ­ω­θή­θη­καν οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις, οι οποί­ες με νόμο του 1987 κατο­χυ­ρώ­θη­καν και θεσμι­κά ως πολυ­μορ­φία των σχέ­σε­ων ιδιο­κτη­σί­ας και παράλ­λη­λα τα όργα­να της εργα­τι­κής εξου­σί­ας εκφυ­λί­στη­καν σε αστι­κά κοι­νο­βου­λευ­τι­κά σώματα.

Προ­ω­θή­θη­κε επί­σης το «άνοιγ­μα προς τη Δύση» και έτσι η οπορ­του­νι­στι­κή γραμ­μή για την «ειρη­νι­κή συνύ­παρ­ξη» μετα­τρά­πη­κε στη θέση για συνερ­γα­σία καπι­τα­λι­σμού και σοσια­λι­σμού για την υπε­ρά­σπι­ση των λεγό­με­νων «οικου­με­νι­κών αξιών», μιλώ­ντας στην ουσία για κοι­νά «προ­βλή­μα­τα» ανε­ξαρ­τή­τως συστήματος.

Παράλ­λη­λα, οι δυνά­μεις της αντε­πα­νά­στα­σης εξα­πέ­λυ­σαν μια μεγά­λη ιδε­ο­λο­γι­κή επί­θε­ση, μέσα από θεω­ρη­τι­κά περιο­δι­κά, εκδό­σεις, μέσα ενη­μέ­ρω­σης αλλά και τον πολι­τι­σμό. Αφε­τη­ρία φυσι­κά ήταν η παρα­χά­ρα­ξη της Ιστο­ρί­ας, ρίχνο­ντας «τόνους λάσπης» στην ηρω­ι­κή ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή των μπολ­σε­βί­κων, ενώ στη συνέ­χεια πέρα­σαν στην αμαύ­ρω­ση κάθε πτυ­χής της σοβιε­τι­κής κοινωνίας.

Τελι­κή πρά­ξη απο­τέ­λε­σαν μέτρα που προ­ώ­θη­σαν την αυτο­νό­μη­ση των Σοσια­λι­στι­κών Δημο­κρα­τιών και έτσι ενι­σχύ­θη­καν διερ­γα­σί­ες που διέ­λυ­σαν αρχι­κά το σοσια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο και εν τέλει την ίδια την ΕΣΣΔ.

Χρειά­ζε­ται να σημειώ­σου­με ότι όλες αυτές οι αντε­πα­να­στα­τι­κές μεταρ­ρυθ­μί­σεις προ­ω­θού­νταν στο όνο­μα της υπε­ρά­σπι­σης του σοσια­λι­σμού με ύπου­λα συν­θή­μα­τα, όπως «επα­νά­στα­ση μέσα στην επα­νά­στα­ση», «περισ­σό­τε­ρη δημο­κρα­τία», «περισ­σό­τε­ρος σοσια­λι­σμός», για­τί ένα μεγά­λο μέρος του λαού, που έβλε­πε υπαρ­κτές αδυ­να­μί­ες στη σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση, ήθε­λε αλλα­γές μέσα στον σοσιαλισμό.

Όλα αυτά φυσι­κά δεν ήταν απο­κλει­στι­κό έργο του Γκορ­μπα­τσόφ, αλλά ενός ολό­κλη­ρου αντε­πα­να­στα­τι­κού ρεύ­μα­τος μέσα στο ίδιο το ΚΚΣΕ. Όμως ο Γκορ­μπα­τσόφ ηγή­θη­κε αυτής της αντε­πα­να­στα­τι­κής επί­θε­σης τόσο στην εσω­κομ­μα­τι­κή δια­πά­λη, στη σύγκρου­ση μέσα στο εργα­τι­κό κρά­τος, στην ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη, αλλά και στο άνοιγ­μα προς τον καπι­τα­λι­σμό. Οι μετέ­πει­τα δια­φη­μί­σεις της «Pizza Hut» και της «Luis Vuitton» είναι απλά το φυσι­κό επα­κό­λου­θο της πλή­ρους παρά­δο­σης στον ταξι­κό αντί­πα­λο, που οδη­γεί αντι­κει­με­νι­κά και στον εξευτελισμό.

Η βαθύτερη αιτία των ανατροπών

Φυσι­κά τα γεγο­νό­τα αυτά δεν ήταν κεραυ­νός εν αιθρία, ούτε ήταν απο­τέ­λε­σμα απλά κάποιου μυστι­κού σχε­δί­ου ανα­τρο­πής του σοσια­λι­σμού, παρό­τι οι χώρες του ιμπε­ρια­λι­σμού, το ΝΑΤΟ και ειδι­κά οι ΗΠΑ ανέ­πτυσ­σαν και με πρα­κτι­κό τρό­πο την υπο­νό­μευ­ση του σοσια­λι­σμού. Ενώ ο ίδιος ο Γκορ­μπα­τσόφ είχε δηλώ­σει: «Ο στό­χος ολό­κλη­ρης της ζωής μου ήταν η εξο­λό­θρευ­ση του κομ­μου­νι­σμού. Ακρι­βώς για να πετύ­χω αυτόν το σκο­πό, χρη­σι­μο­ποί­η­σα τη θέση μου στο κόμ­μα και στη χώρα».

Όμως για να ανα­τρα­πεί η εργα­τι­κή εξου­σία δεν αρκού­σαν όλα αυτά από μόνα τους. Η αιτία ήταν βαθύ­τε­ρη και αφο­ρού­σε — όπως έχει ανα­δεί­ξει το ΚΚΕ στις επε­ξερ­γα­σί­ες του — στη δημιουρ­γία κοι­νω­νι­κών δυνά­με­ων που είχαν συμ­φέ­ρον από την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού. Για­τί έγι­νε αυτό;

Η πορεία της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην ΕΣΣΔ δεν προ­χώ­ρη­σε ευθύ­γραμ­μα, ανο­δι­κά και ομα­λά. Τα πρώ­τα χρό­νια έγι­νε κατορ­θω­τό να μπουν οι βάσεις της νέας κοι­νω­νί­ας, δηλα­δή να δοθεί γενι­κά με επι­τυ­χία η πάλη για την ανά­πτυ­ξη των κομ­μου­νι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής, την κατάρ­γη­ση της μισθω­τής εργα­σί­ας και την κυριαρ­χία του κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νου τομέα της παρα­γω­γής με βάση τον Κεντρι­κό Σχε­δια­σμό. Παράλ­λη­λα, εκεί­νη την περί­ο­δο ανα­πτύ­χθη­καν οι νέοι θεσμοί της εργα­τι­κής εξου­σί­ας και προ­χώ­ρη­σε με επι­τυ­χία η προ­σπά­θεια της ανοι­κο­δό­μη­σης της ΕΣΣΔ μετά τον Β’ Παγκό­σμιο Πόλεμο.

Παρά αυτές τις επι­τυ­χί­ες μετά το πρώ­το μετα­πο­λε­μι­κό οικο­νο­μι­κό πλά­νο, εμφα­νί­στη­κε καθυ­στέ­ρη­ση στην αγρο­τι­κή παρα­γω­γή και ορι­σμέ­να προ­βλή­μα­τα στα απο­τε­λέ­σμα­τα του κεντρι­κού σχε­δια­σμού, μετα­ξύ άλλων στις ανα­λο­γί­ες μετα­ξύ παρα­γω­γι­κών κλά­δων. Επρό­κει­το για νέες προ­κλή­σεις που έθε­τε το νέο επί­πε­δο ανά­πτυ­ξης της κοι­νω­νι­κής παρα­γω­γής που είχε κατα­κτή­σει η ΕΣΣΔ. Ήταν προ­κλή­σεις που, όπως η ζωή έδει­ξε, δεν υπήρ­χε συλ­λο­γι­κά κατα­κτη­μέ­νη θεω­ρη­τι­κή δυνα­μι­κή που θα μπο­ρού­σε να προ­σαρ­μό­σει την κομ­μου­νι­στι­κή στρα­τη­γι­κή σε αυτές.

Έτσι τα προ­βλή­μα­τα που παρου­σιά­στη­καν δεν ερμη­νεύ­τη­καν σωστά και δεν αντι­με­τω­πί­στη­καν με άξο­να την ενί­σχυ­ση και επέ­κτα­ση των κομ­μου­νι­στι­κών σχέ­σε­ων. Ερμη­νεύ­τη­καν ως ανα­πό­φευ­κτες αδυ­να­μί­ες που έχει από τη φύση του ο κεντρι­κός σχε­δια­σμός και όχι ως απο­τέ­λε­σμα των αντι­θέ­σε­ων από τις επι­βιώ­σεις του παλιού, ως απο­τέ­λε­σμα των λαθών τού μη επι­στη­μο­νι­κά επε­ξερ­γα­σμέ­νου σχε­δί­ου. Ετσι, αντί η λύση να ανα­ζη­τη­θεί προς τα εμπρός, προς την επέ­κτα­ση και ισχυ­ρο­ποί­η­ση των κομ­μου­νι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής και κατα­νο­μής, ανα­ζη­τή­θη­κε προς τα πίσω, στην αξιο­ποί­η­ση εργα­λεί­ων και σχέ­σε­ων παρα­γω­γής του καπι­τα­λι­σμού. Η λύση ανα­ζη­τή­θη­κε στη διεύ­ρυν­ση της αγο­ράς, στον «σοσια­λι­σμό με αγορά».

Σε μια πορεία, με τις απο­φά­σεις που πάρ­θη­καν ιδιαί­τε­ρα μετά το 20ό Συνέ­δριο του ΚΚΣΕ, ενι­σχύ­θη­κε το ατο­μι­κό συμ­φέ­ρον σε βάρος του κοι­νω­νι­κού συμ­φέ­ρο­ντος, διευ­ρύν­θη­κε η δια­φο­ρά εισο­δή­μα­τος μετα­ξύ εργα­ζο­μέ­νων και διευ­θυ­ντι­κών στε­λε­χών και δέχτη­κε πλήγ­μα η κομ­μου­νι­στι­κή συνεί­δη­ση, η στά­ση υπε­ρά­σπι­σης και προ­ώ­θη­σης της κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας. Εμφα­νί­στη­κε το λεγό­με­νο «σκιώ­δες κεφά­λαιο» ως απο­τέ­λε­σμα όχι μόνο πλου­τι­σμού από το επι­χει­ρη­σια­κό κέρ­δος, αλλά και της «μαύ­ρης» αγο­ράς, εγκλη­μα­τι­κών πρά­ξε­ων σφε­τε­ρι­σμού του κοι­νω­νι­κού προ­ϊ­ό­ντος, που επι­δί­ω­κε τη νόμι­μη λει­τουρ­γία του ως κεφά­λαιο στην παρα­γω­γή, δηλα­δή την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των μέσων παρα­γω­γής και μίσθω­σης ξένης εργα­σί­ας, την παλι­νόρ­θω­ση του καπιταλισμού.

Πάνω σε αυτό το έδα­φος λοι­πόν η οπορ­του­νι­στι­κή στρο­φή που υπήρ­ξε στο ΚΚΣΕ με κομ­βι­κό σημείο το 20ό Συνέ­δριο το 1956 μετα­τρά­πη­κε σε ανοι­χτή αντε­πα­να­στα­τι­κή δύνα­μη τη δεκα­ε­τία του 1980.

Οι απατηλές διακηρύξεις για έναν «ειρηνικό» και «ασφαλή» καπιταλισμό

«Ένας σπά­νιος ηγέ­της που είχε την ικα­νό­τη­τα να δει ότι ένα δια­φο­ρε­τι­κό μέλ­λον ήταν δυνα­τό και είχε το θάρ­ρος να ρισκά­ρει όλη του την καριέ­ρα για να το πετύ­χει. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν ένας ασφα­λέ­στε­ρος κόσμος και μεγα­λύ­τε­ρη ελευ­θε­ρία για εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους».

Αυτή η δήλω­ση του Προ­έ­δρου των ΗΠΑ για τον Γκορ­μπα­τσόφ συμπυ­κνώ­νει όλη την προ­πα­γάν­δα των αστι­κών επι­τε­λεί­ων για την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού το 1991. Δηλα­δή την προ­πα­γάν­δα ότι ένας κόσμος που κυριαρ­χεί χωρίς καμία απει­λή για την ανα­τρο­πή της η αστι­κή εξου­σία, είναι ένας κόσμος «ασφα­λής και ειρη­νι­κός». Είναι η ίδια προ­πα­γάν­δα που επα­νέ­λα­βαν όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα και στην Ελλά­δα αυτές τις μέρες (από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ έως το ΚΙΝΑΛ και το ΜέΡΑ25), απο­τε­λώ­ντας ακό­μη μια από­δει­ξη για τη στρα­τη­γι­κή τους σύγκλι­ση ως «υπη­ρέ­τες» της αστι­κής εξου­σί­ας και στρατηγικής.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απο­δεί­χθη­κε φυσι­κά δια­φο­ρε­τι­κή. Μετά την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού, η μόνη ασφά­λεια που υπάρ­χει είναι για το κεφά­λαιο. Η «ασφά­λεια» δηλα­δή να συνε­χί­ζε­ται ανε­νό­χλη­τη η εκμε­τάλ­λευ­ση των εργα­ζο­μέ­νων, και η μεγά­λη από­δει­ξη για αυτό είναι η έντα­ση της επί­θε­σης που υπήρ­ξε μετά τις ανα­τρο­πές στα δικαιώ­μα­τα και τις κατα­κτή­σεις της εργα­τι­κής τάξης και του λαού σε παγκό­σμιο επί­πε­δο. Ενώ την ίδια στιγ­μή τα αντε­πα­να­στα­τι­κά γεγο­νό­τα του 1991 επέ­φε­ραν και ένα σοβα­ρό πλήγ­μα στην ίδια την ανά­πτυ­ξη του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, σπέρ­νο­ντας την απο­γο­ή­τευ­ση σε πολ­λούς εργα­ζό­με­νους ότι δεν υπάρ­χει άλλος δρό­μος, άλλη διέ­ξο­δος από τον καπιταλισμό.

Όσον αφο­ρά δε την «ειρή­νη», που θα υπήρ­χε δήθεν για τους λαούς μετά τις ανα­τρο­πές, η ζωή έδει­ξε ότι μετα­φρά­στη­κε στο αιμα­το­κύ­λι­σμα του λαού της Γιου­γκο­σλα­βί­ας από το ΝΑΤΟ, στους πολέ­μους των ΗΠΑ και των συμ­μά­χων τους σε Ιράκ, Αφγα­νι­στάν, Συρία κ.α. καθώς και στις δεκά­δες πολε­μι­κές συγκρού­σεις στα εδά­φη της πρώ­ην ΕΣΣΔ ανά­με­σα σε λαούς που για τα 70 χρό­νια οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού έζη­σαν ειρηνικά.

Όμως, 30 χρό­νια μετά τις ανα­τρο­πές δεν έχου­με μόνο χιλιά­δες απο­δεί­ξεις για το απο­κρου­στι­κό πρό­σω­πο του καπι­τα­λι­σμού, αλλά και για διαρ­κώς εντει­νό­με­νες αντι­θέ­σεις του. Ο καπι­τα­λι­σμός, που στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του 1990 έμοια­ζε σε πολ­λούς εργα­ζό­με­νους ως παντο­δύ­να­μος και αδια­φι­λο­νί­κη­τος κερ­δι­σμέ­νος της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης, φέρει πλέ­ον εμφα­νή τα σημά­δια των εσω­τε­ρι­κών του αντι­φά­σε­ων. Δεί­χνει πια το πραγ­μα­τι­κό του πρό­σω­πο, εκεί­νο ενός γερα­σμέ­νου κόσμου, της ακρί­βειας, των οικο­νο­μι­κών κρί­σε­ων, των πολέ­μων και των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, που οι λαοί έχουν τη δύνα­μη να ανατρέψουν.

Το ΚΚΕ κόντρα στο ρεύμα των ανατροπών!

Το πρω­το­σέ­λι­δο του «Ριζο­σπά­στη» στις 28 Δεκέμ­βρη 1991 με τη μεγά­λη κόκ­κι­νη σημαία και τον τίτλο «Ελπί­δα η πάλη των λαών» ήταν το σάλ­πι­σμα εκεί­νο με το οποίο χιλιά­δες μέλη του ΚΚΕ στά­θη­καν ακλό­νη­τα μπρο­στά στη θύελ­λα των ανα­τρο­πών εκεί­νης της περιό­δου και είναι πηγή έμπνευ­σης για τους κομ­μου­νι­στές σήμε­ρα, που δρουν στη βαριά σκιά της αντεπανάστασης.

Όπως ανέ­φε­ρε το κεί­με­νο εκεί­νου του φύλ­λου: «Η Κόκ­κι­νη σημαία με το Σφυ­ρο­δρέ­πα­νο κατέ­βη­κε απ’ το Κρεμ­λί­νο. Εμείς την κρα­τά­με ψηλά. Εκα­τομ­μύ­ρια Κομ­μου­νι­στές στον πλα­νή­τη την κρα­τά­νε ψηλά. Αύριο θα υψω­θεί από ακό­μα περισ­σό­τε­ρους. Σύντρο­φοι, ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ».

Το ΚΚΕ τα επό­με­να χρό­νια έδω­σε και δίνει μέχρι σήμε­ρα όλες του τις δυνά­μεις για να κάνει πρά­ξη αυτό το καθή­κον: Να κρα­τη­θεί ψηλά η κόκ­κι­νη σημαία της επανάστασης!

Όταν όλοι πανη­γύ­ρι­ζαν για τον «θάνα­το» του σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού, το ΚΚΕ δια­κή­ρυσ­σε ότι παρα­μέ­νει επί­και­ρος και ανα­γκαί­ος. Όταν υψώ­νο­νταν οι κραυ­γές του αντι­κομ­μου­νι­σμού και της παρα­χά­ρα­ξης της Ιστο­ρί­ας, το ΚΚΕ έδι­νε τη μάχη της υπε­ρά­σπι­σης του σοσια­λι­σμού που οικο­δο­μή­θη­κε και προ­βο­λής της ανω­τε­ρό­τη­τάς του συγκρι­τι­κά με τη βαρ­βα­ρό­τη­τα της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης. Απέ­να­ντι στις θεω­ρί­ες ότι ο σοσια­λι­σμός είναι ένα σύστη­μα κατα­δι­κα­σμέ­νο να απο­τύ­χει, το ΚΚΕ αντι­πα­ρά­θε­σε την επι­στη­μο­νι­κή μελέ­τη για την πορεία οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού και τις αιτί­ες των ανα­τρο­πών. Κόντρα στις θεω­ρί­ες για το τέλος της ταξι­κής πάλης, το ΚΚΕ πρω­τα­γω­νι­στεί μέσα από χιλιά­δες καθη­με­ρι­νούς αγώ­νες στην οργά­νω­ση της πάλης, στην οργά­νω­ση της αντε­πί­θε­σης της εργα­τι­κής τάξης και του λαού, για να γίνει η σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία ξανά πραγματικότητα.

Αυτή η στά­ση του ΚΚΕ απο­τέ­λε­σε μεγά­λη παρα­κα­τα­θή­κη για να μην υπο­στα­λεί η σημαία του αγώ­να στη χώρα μας, έχο­ντας μεγά­λη συμ­βο­λή σε αυτό το καθή­κον και σε διε­θνές επί­πε­δο. Είναι μια μεγά­λη από­δει­ξη ότι ακό­μη και στις πιο δύσκο­λες συν­θή­κες της ταξι­κής πάλης, ακό­μα και τότε που ο αρνη­τι­κός συσχε­τι­σμός ορθώ­νε­ται επι­βλη­τι­κά ενά­ντια στην εργα­τι­κή τάξη, ακό­μα και όταν η υπό­θε­ση της επα­νά­στα­σης έχει δεχθεί ένα προ­σω­ρι­νό πλήγ­μα, η ακλό­νη­τη στά­ση των κομ­μου­νι­στών, η χωρίς υπο­χώ­ρη­ση μάχη για τον μεγά­λο σκο­πό αλλα­γής της κοι­νω­νί­ας είναι πιο πολύ­τι­μη από ποτέ, είναι αυτή που δια­σφα­λί­ζει τη νέα νίκη ενά­ντια στο σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστημα.

Ο Λ. Ανα­στα­σό­που­λος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ,
υπεύ­θυ­νος της Ιδε­ο­λο­γι­κής Επι­τρο­πής της ΚΕ.

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από τον «Ριζο­σπά­στη του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου» 3 — 4 Σεπτέμβρη