Ο Λένιν μετά τον Οκτώβρη!

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Τα χει­με­ρι­νά ανά­κτο­ρα βρί­σκο­νται επι­τέ­λους στα χέρια των Μπολσεβίκων.

Το ερμι­τάζ αστρά­φτει και λαμπο­κο­πά, αλλά­ζει φυσιο­γνω­μία και ιδιο­κτη­σία. Είναι πλέ­ον κτή­μα του βασα­νι­σμέ­νου και σκλα­βω­μέ­νου Ρωσι­κού λαού, απαλ­λαγ­μέ­νο μια για πάντα από την τσα­ρι­κή τυραν­νία. Από το χαρο­κό­πι της μεγά­λης αρι­στο­κρα­τι­κής τάξης που κατέ­χει αιώ­νες την εξου­σία και κατα­δυ­να­στεύ­ει τους λαούς.

Η κυβέρ­νη­ση Κερέν­σκι, αμπα­ρω­μέ­νη και μαντρω­μέ­νη σε μία άκρη του ανα­κτό­ρου, ανα­μέ­νει την κατα­δί­κη της.

Έξω, στη μεγά­λη κι αρχο­ντι­κή πλα­τεία, ο λαός, χιλιά­δες λαού, θριαμ­βο­λο­γούν, ζητω­κραυ­γά­ζουν, χει­ρο­κρο­τούν. Χαρές και αλα­λαγ­μοί. Ζητούν τον μεγά­λο ηγέ­τη τους να τον σηκώ­σουν ψηλά στα χέρια τους.

Νύχτω­σε στην παγω­μέ­νη Πετρού­πο­λη. Αργά το βρά­δυ της 26ης Οκτω­βρί­ου 1917 ο Λένιν ετοι­μά­ζε­ται να μιλή­σει στο 2ο συνέ­δριο των Σοβιέτ. Έχει αφή­σει το ακρο­α­τή­ριο του που αδη­μο­νεί να περι­μέ­νει. Η ώρα είναι λίγο περα­σμέ­νη από τις 9. Περι­μέ­νει και ο ίδιος σιω­πη­λός καθώς τον τυλί­γουν τα χει­ρο­κρο­τή­μα­τα. Επι­τέ­λους: Γέρ­νει μπρο­στά και με βρα­χνή και κου­ρα­σμέ­νη φωνή γεμά­τη έντα­ση και πάθος ξεστο­μί­ζει τις πρώ­τες ξακου­στές φρά­σεις: «Και τώρα θα οικο­δο­μή­σου­με την σοσια­λι­στι­κή τάξη πραγμάτων».

Και αυτό και μόνο προ­κα­λεί μεγά­λο ενθου­σια­σμό και ευφο­ρία. Χειροκροτήματα.

Ο Λένιν ακο­λου­θεί τους αρι­στε­ρούς Εσέ­ρους και προ­τεί­νει μαζί τους την κατάρ­γη­ση της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στη Γη.

Ως προς τον πόλε­μο το συνέ­δριο εκδί­δει μία δια­κή­ρυ­ξη προς τον λαό. Αλλά και τους ηγέ­τες όλων των εμπό­λε­μων κρα­τών. Άμε­σες και επεί­γου­σες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με σκο­πό την ειρή­νη και την δημοκρατία.

Η επι­δο­κι­μα­σία και η συμ­φω­νία είναι ομόφωνη.

«Ο πόλε­μος για μας τελεί­ω­σε» ακού­γε­ται να λέει μία βρα­χνή φωνή!»

«Ο πόλε­μος τελεί­ω­σε. Αρχί­ζει η ανοικοδόμηση!»

Οι αντι­πρό­σω­ποι από την συγκί­νη­ση τους κλαί­νε με λυγ­μούς. Πιά­νουν να σιγο­τρα­γου­δή­σουν ένα τρα­γού­δι, όχι εορ­τα­στι­κό αλλά πέν­θι­μο. Ανά­λο­γο με το πέσα­τε θύμα­τα, αδέρ­φια. Τιμά­νε εκεί­νους που έδω­σαν την ζωή τους στον αγώ­να για να έρθει ετού­τη η στιγμή.

Ήταν ακό­μα η αρχή!!!!