Ο Νοέμβρης της… καρδίας μας

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Φυλά­κι­σαν τον Νοέμ­βρη της…καρδιάς μας.

Έκλε­ψαν την χαρά, τα όνει­ρα και τις προσ­δο­κί­ες μας.  Αχρή­στευ­σαν  τις προ­σπά­θειες μας. Μας βύθι­σαν στον πάτο χωρίς ανάσα.

Το Λοκ-Ντά­ουν  είναι μια βάναυ­ση, ασύλ­λη­πτη και πατα­γώ­δη αποτυχία.

Πάγω­σε τον κόσμο. Παγί­δε­ψε τον κόσμο.

Από­γνω­ση, δυσφο­ρία, πανι­κός και απο­γο­ή­τευ­ση, ανα­στά­τω­ση, ανη­συ­χία, κάνο­ντας τα πράγ­μα­τα πολύ χει­ρό­τε­ρα. Πήρα­νε τον ομμα­τιών  τους και όπου φύγει-φύγει, ρίχνο­ντας κατάρες.

Αυτό που συνέ­βη την παρα­μο­νή στην Αθή­να είναι εντε­λώς ακα­τα­νό­η­το. Τέτοιο μπο­τι­λιά­ρι­σμα, τέτοιος πανι­κός δεν έχει ξανα­συμ­βεί ποτέ στην πόλη.

Τα SMS για όποιον έχει κινη­τό ( για όποιον όμως δεν έχει;- συνή­θως οι ηλι­κιω­μέ­νοι. Τι γίνε­ται;- Το έχου­νε εντε­λώς χαμέ­νο) πνί­γο­νται στο χαρ­τί και την αγωνία.

Τα SMS λοι­πόν μπέρ­δε­ψαν και μπουρ­δού­κλω­σαν τα πράγματα.

Και τα πρό­στι­μα- Ω τι ντρο­πή- Τέτοια ντρο­πή- Πέφτα­νε σωρη­δόν σε εργα­ζό­με­νους (κολυ­μπά­νε στο χρή­μα- προ­σο­δο­φό­ρο το επάγγελμα).

Φυλά­κι­σαν τον Νοέμ­βρη της…καρδιάς μας.

Δεν έχει σύνο­ρα, δεν μπαί­νει στο μικρο­σκό­πιο των ανα­λύ­σε­ων και της κρι­τι­κής. Είναι υπε­ρά­νω. Είναι δικός μας και τα δικά μας από χρυ­σά­φι, ορά­μα­τα και ιδανικά.

Ο Νοέμ­βρης της μεγά­λης γένε­σης, της Σοσια­λι­στι­κής, Οκτω­βρια­νής επα­νά­στα­σης. Η εξέ­γερ­ση του λαού για την κατάρ­γη­ση της τυραννίας.

Στε­ρη­θή­κα­με τις αετο­φω­λιές του Γορ­γο­πό­τα­μου, τις πανέ­μορ­φες εκδρο­μές μας.

Ο Νοέμ­βρης της μεγά­λης εθνι­κής μας αντί­στα­σης και ΔΣΕ.

Ο Νοέμ­βρης της επε­τεί­ου της ίδρυ­σης του ΚΚΕ… 102 ολό­κλη­ρα χρό­νια, χιλιά­δες φυλα­κι­σμέ­νοι, εξό­ρι­στοι και νεκροί. Με χιλιά­δες όνει­ρα για ένα κόσμο καλύτερο.

Και τέλος, η άλλη μεγά­λη εκδή­λω­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου. 46 ολό­κλη­ρα χρό­νια και το Πολυ­τε­χνείο ζει και ζώνε­ται, για­τί δεν έχουν δικαιω­θεί τα αιτή­μα­τα τους.

Μην σκιά­ζε­σαι λοι­πόν σύντροφε!

Όπως δεν φοβή­θη­καν αυτοί που βάδι­σαν τον δρό­μο του θανά­του. Τον δρό­μο μπρος στο εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα με το κεφά­λι ψηλά για μία πίστη και ένα ιδανικό.

Μην φοβά­σαι σύντροφε!

Στο­χά­σου τον δυνα­μι­σμό της υψω­μέ­νης σου γρο­θιάς, της ανοι­χτής σου αγκα­λιάς, το σφί­ξι­μο των χεριών και την δυνα­τή φωνή σου.

Μην φοβάσαι…αυτούς που σε φοβούνται!

Είναι το αλά­τι της γης!

Το ψωμί, το κρα­σί, το γάλα, το μέλι!

Εμείς της γης οι κολασμένοι!

Βασίλης Λιόγκαρης

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να από γονείς πρό­σφυ­γες, εργά­τες, πολυ­φα­με­λί­τες. Έζη­σε στα πρώ­τα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κατο­χής και μετα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέα­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αργό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου εργά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογοτεχνών.

«Ο Χικ­μέτ στην Ελλά­δα», του Ηρα­κλή Κακαβάνη