Ο Πάπας Ιωάννης — Παύλος ο Β (κατά κόσμον Κάρολος Ιωσήφ Βοϊτίλα), η συμβολή του στην ανατροπή του σοσιαλισμού και οι αυταπάτες…

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Στις 16/10/1978 με προ­φα­νείς πολι­τι­κές σκο­πι­μό­τη­τες στα πλαί­σια της δια­πά­λης ιμπε­ρια­λι­σμού-σοσια­λι­σμού, ο καρ­δι­νά­λιος της Πολω­νί­ας Κάρο­λος Βοϊ­τί­λα εκλέ­γε­ται Πάπας και παίρ­νει το όνο­μα Ιωάν­νης — Παύ­λος ο 2ος. Είναι ο πρώ­τος μη Ιτα­λός Πάπας σε διά­στη­μα 456 χρόνων.

Ο ρόλος του στην ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού στην Α. Ευρώ­πη εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κός. Άλλω­στε το Βατι­κα­νό στη επο­χή του ανα­δεί­χτη­κε «αλλη­λέγ­γυος» καθο­δη­γη­τής των δυνά­με­ων που έδρα­σαν κατά του σοσια­λι­σμού (πρώ­τι­στα Πολω­νία που ήταν τότε ο αδύ­να­τος κρί­κος) και μέγας χρη­μα­το­δό­της τους, γι’αυτό και τα δάκρυα του Γκορ­μπα­τσόφ και του Βαλέ­σα, που δήλω­σαν στη κηδεία τους ότι «χωρίς αυτόν δε θα είχε υπάρ­ξει το τέλος του κομμουνισμού.

Όμως παρά το γεγο­νός ότι από την πρώ­τη στιγ­μή για όσους έβλε­παν την ουσία του γεγο­νό­τος που ήταν (ή θα γινό­ταν) ένας “νόμι­μος” και σημα­ντι­κός μοχλός παρέμ­βα­σης από το εξω­τε­ρι­κό στις εσω­τε­ρι­κές εξε­λί­ξεις της Πολω­νί­ας αλλά και ευρύ­τε­ρα , υπήρ­ξαν αυτα­πά­τες. Δηλα­δή πολύ απλά ο ιμπε­ρια­λι­σμός εκτι­μώ­ντας σωστά για τα συμ­φέ­ρο­ντά του τις κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κές δυσκο­λί­ες της Πολω­νί­ας φρό­ντι­σε το φθι­νό­πω­ρο του 1978 να εκλε­γεί Πολω­νός πάπας, ανα­βιώ­νο­ντας πιο πολύ τις εθνι­κι­στι­κές τάσεις μέσα στην Πολω­νία, δυνα­μώ­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να το ρόλο της Εκκλη­σί­ας και των καθο­λι­κών δια­νο­ού­με­νων στο εσω­τε­ρι­κό της κοι­νω­νί­ας της.

Όμως οι αυτα­πά­τες από την πλευ­ρά της κυβέρ­νη­σης της Λ.Δ της Πολω­νί­ας υπαρ­κτές και εκφρά­ζο­νται από την πρώ­τη της ανα­κοί­νω­ση (που υπάρ­χει στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ 18/10): «ΒΑΡΣΟΒΙΑ 17. Η πολω­νι­κή κυβέρ­νη­ση με την εκλο­γή του νέου πάπα που όπως είναι γνω­στό είναι Πολω­νός τονί­ζει ότι η εκλο­γή αυτή έχει ιδιαί­τε­ρη σημα­σία. Για πρώ­τη φορά εκλέ­γε­ται πάπας ένας Πολω­νός πολί­της ενός έθνους που πέρα­σε από την κόλα­ση ενός πολέ­μου, πραγ­μα­το­ποί­η­σε αξιο­ση­μεί­ω­τες αλλα­γές στη χώρα και συνε­χί­ζει την ανο­δι­κή πορεία μας πολύ­πλευ­ρης ανά­πτυ­ξης πράγ­μα που είναι γενι­κά παρα­δε­κτό. Οι Πολω­νοί τονί­ζε­ται στην ανα­κοί­νω­ση, δίνουν ιδιαί­τε­ρη βαρύ­τη­τα σε κάθε τι που εξυ­πη­ρε­τεί την παγκό­σμια ειρή­νη, για το καλό όλης της ανθρω­πό­τη­τας και κάτω από το πρί­σμα αυτό κρί­νουν σαν ιδιαί­τε­ρα σημα­ντι­κό γεγο­νός την εκλο­γή του πάπα Ιωάν­νη Παύ­λου Β’».

Φυσι­κά ο πάπας «αντα­πο­δί­δει» (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 21/10/1978): «ΒΑΡΣΟΒΙΑ 20. Ο πολω­νι­κός Τύπος δημο­σιεύ­ει σήμε­ρα τηλε­γρά­φη­μα του νέου πάπα Ιωάν­νη- Παύ­λου Β’ στην ηγε­σία της Λ.Δ στο οποίο τονί­ζο­νται οι θερ­μές ευχα­ρι­στί­ες για τις ευχές και τα συγ­χα­ρη­τή­ρια που του έστει­λε η ηγε­σία της Λ.Δ Πολω­νία για την εκλο­γής του…ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ (Ιδ. Υπη­ρε­σία). Ο νέος πάπας Ιωάν­νης- Πάυ­λος β’ μίλη­σε σήμε­ρα για πρώ­τη φορά στο διπλω­μα­τι­κό σώμα εκφρά­ζο­ντας, ανά­με­σα στ’ άλλα την πρό­θε­σή του να συνά­ψει το Βατι­κα­νό διπλω­μα­τι­κές σχέ­σεις ακό­μα και με τα καθε­στώ­τα εκεί­να που δεν εγκρί­νει η Αγία Έδρα».

Δυστυ­χώς οι υπάρ­χου­σες αυτα­πά­τες πλη­ρώ­θη­καν ακρι­βά λίγους μήνες αργό­τε­ρα, αλλά ήταν πλέ­ον αργά…

Ακό­μα και μετά το 1990, όταν οι εξε­λί­ξεις με την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού μεί­ω­σαν το ειδι­κό πολι­τι­κό του βάρος στη συνέ­χεια ότι ήταν από τους πρώ­τους που έθε­σε το θέμα της «Μεγά­λης Αλβα­νί­ας» το 1990 όταν ο πάπας στη δοξο­λο­γία του προς τιμήν της Πανα­γί­ας του Σκου­τά­ρι (προ­στά­τι­δας της Αλβα­νί­ας), παρου­σία των Αλβα­νών επι­σή­μων, προ­σευ­χή­θη­κε λέγο­ντας: «Μητέ­ρα της ελπί­δας δώρι­σέ μας την ημέ­ρα που αυτός ο γεν­ναιό­δω­ρος λαός θα είναι ενω­μέ­νος». Λίγο αργό­τε­ρα εγκαι­νιά­ζει κατά την επί­ση­μη επί­σκε­ψή του στα Τίρα­να το μνη­μείο που αφιε­ρώ­νε­ται στη «Μεγά­λη Αλβα­νία» και τάσ­σε­ται υπέρ της «υπό­θε­σης των αλβα­νο­φώ­νων του Κοσσόβου»…Ή το 1991 το Βατι­κα­νό και ο πάπας Ιωάν­νης — Παύ­λος ο Β΄ θέτουν το …Θεό στην υπη­ρε­σία της διά­λυ­σης της Γιου­γκο­σλα­βί­ας. Οι απο­σχι­στι­κές τάσεις της Κρο­α­τί­ας ανα­φέ­ρο­νται από τον πάπα σαν «νόμι­μες επι­θυ­μί­ες του λαού της Κρο­α­τί­ας» .Το Βατι­κα­νό είναι το πρώ­το κρά­τος που ανα­γνω­ρί­ζει διπλω­μα­τι­κά την Κρο­α­τία, στις 13 του Γενά­ρη 1992. Ο πάπας δεν έμει­νε «αδιά­φο­ρος» ούτε στην επέ­κτα­ση του πολέ­μου στη Βοσ­νία. Παρα­μο­νές της προ­βο­κά­τσιας του Σαρά­γε­βο, ο πάπας έχει φρο­ντί­σει να ευλο­γή­σει προ­κα­τα­βο­λι­κά τη ΝΑΤΟι­κή επι­δρο­μή του 1995, ζητώ­ντας από τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα να πρά­ξει το «ανα­γκαίο» (σ.σ.: βομ­βαρ­δι­σμούς) για να τιμω­ρη­θούν οι «επι­τι­θέ­με­νοι» (σ.σ.: Σέρ­βοι…). Και φυσι­κά πολ­λά άλλα…

Αλέκος Χατζηκώστας

Δημο­σιο­γρά­φος και εκδό­της της εφη­με­ρί­δας «Η Άλλη Άπο­ψη της Ημα­θί­ας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημο­σιευ­τεί σε εφη­με­ρί­δες, περιο­δι­κά και site εδώ και δεκα­ε­τί­ες, ενώ έχει συμ­με­τά­σχει με ειση­γή­σεις σε μια σει­ρά ιστο­ρι­κά συνέ­δρια και ημε­ρί­δες. Έχει εκδώ­σει 9 βιβλία και συμ­με­τέ­χει σε συλ­λο­γι­κούς τόμους.