Ο Σιώρας, ο χρόνος και τα προβλήματα

 Γρά­φει ο Χρή­στος Α. Τού­μπου­ρος //

Δεν έχου­με άλλο χρόνο…

Μόνι­μη έκφρα­ση τηλε­πα­ρου­σια­στών, όταν θέλουν να δια­κό­ψουν κάποιον ομι­λη­τή και ιδιαί­τε­ρα, όταν δεν τους αρέ­σουν τα λόγια τους ή δεν εξυ­πη­ρε­τούν την τακτι­κή τους.  Ο χρό­νος κυλά, φεύ­γει, δεν στα­μα­τά και δεν γυρί­ζει πίσω. Γι’ αυτό το λόγο «του τρα­βούν ένα κόψι­μο» ‑όλο νοστι­μιά και πάνε παρα­κά­τω για να αφή­σουν τους υπό­λοι­πους να ολο­κλη­ρώ­σουν. Και αρχί­ζει το τζέρ­τζε­λο. «Μη με δια­κό­πτε­τε κύριε. Αφή­στε με να ολο­κλη­ρώ­σω». «Η ανα­τρο­φή μου και η παι­δεία μου δεν μού επι­τρέ­πει να σας απα­ντή­σω κατάλ­λη­λα, αλλά θα σας αφή­σω να ολο­κλη­ρώ­σε­τε». Και  έτσι ή αλλιώς «ολο­κλη­ρώ­νουν»  και τελειώ­νει το πρό­γραμ­μα και τους τηλε­θε­α­τές τους παίρ­νει και τους σηκώ­νει, αφού κόντε­ψαν να πνι­γού­νε από τα ζου­μιά της ολο­κλή­ρω­σης  και του πνευ­μα­τι­κού τους ευνουχισμού.

Και συνε­χί­ζε­ται ο αχταρ­μάς… «Να πάρου­με ένα μπρέικ δύο λεπτών». Έτσι ακρι­βώς ανα­κοί­νω­σαν το  δια­φη­μι­στι­κό διά­λειμ­μα. Κι αυτοί «πήραν το μπρέικ τους», τους τηλε­θε­α­τές πήρε ο ύπνος και τη γλώσ­σα «την πήρε και τη σήκω­σε ο όξω από ‘δω». Παντε­λής παρ­μά­ρα… που μετα­φρά­ζε­ται στο γεγο­νός πως  γλώσ­σα, ρήμα­τα, επί­θε­τα και ουσια­στι­κά, αντω­νυ­μί­ες και επιρ­ρή­μα­τα «τα πήρε το ποτά­μι, τα πήρε ο ποτα­μός» και τα μετέ­τρε­ψε σε γλωσ­σι­κά βοθρο­λύ­μα­τα που δεν τα ξεπλέ­νει ούτε ο Άρα­χθος κατε­βα­σμέ­νος.  Ένας μπα­ξές γεμά­τος άνθη. .. Δε μιλά­με πλέ­ον για φτω­χό λεξι­λό­γιο. Μιλά­με για ανε­πα­νά­λη­πτες γλωσ­σι­κές ατα­σθα­λί­ες που παρα­το­ρί­ζουν όλους, όσοι τις ακούνε.

Έτσι δεν χωρά κανείς να μιλή­σει ούτε για την υγεία ούτε για την παι­δεία, αλλά ούτε και για την δημο­κρα­τία. Όλα προ­κα­θο­ρί­ζο­νται… Μού αρέ­σεις, με εξυ­πη­ρε­τείς; Θα μιλή­σεις… Δια­φο­ρε­τι­κά δεν περισ­σεύ­ει ο χρό­νος, πρέ­πει να «ολο­κλη­ρώ­σου­με», έστω κι αν μιλά­ει ο Ηλί­ας Σιώ­ρας, διευ­θυ­ντής Καρ­διο­λο­γί­ας, γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας της ΕΙΝΑΠ και πρό­ε­δρος ΔΣ του Σωμα­τεί­ου Εργα­ζο­μέ­νων Νοσο­κο­μεί­ου «Ευαγ­γε­λι­σμού». Ανα­φε­ρό­μα­στε στους ήρω­ες,  τώρα βέβαια, αργό­τε­ρα θα δού­με, που δίνουν τη μάχη ενά­ντια  στον κορω­νο­ϊό με χίλια δυο προ­βλή­μα­τα και πλεί­στες αντιξοότητες.

Δεν που­λά­ει. Εμείς θέλου­με θανά­τους, αίμα, αλλά περισ­σό­τε­ρο σπέρμα.

Δεν που­λά­ει, για­τί μιλά­ει για προ­βλή­μα­τα.  Δεν προ­ω­θού­με την επί­λυ­σή τους. Εμείς θέα­μα-βιτρί­να- θέλουμε!

Δεν που­λά­ει για­τί ο λόγος του προ­βλη­μα­τί­ζει. Εμείς θέλου­με ευνού­χους της σκέψης.

Δεν που­λά­ει για­τί μιλά­ει για συλ­λο­γι­κή ευθύ­νη και κοι­νω­νι­κή συνεί­δη­ση. Εμείς θέλου­με «ιδιώ­τες» με την κυριο­λε­κτι­κή και μετα­φο­ρι­κή του όρου σημασία.

Δεν που­λά­ει….

«Κύριε, όχι μ’ αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλη­μά σου». Γιώρ­γος Σεφέρης

Χρήστος Α. Τούμπουρος

Ο Χρήστος Α.Τούμπουρος γεννήθηκε στην Άγναντα Άρτας (Τζουμέρκα). Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο και ακολούθως σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έγραψε τέσσερα βιβλία: «Αγναντίτικα Λιχνίσματα», «Το Γυμνάσιο Αγνάντων ο Πνευματικός Φάρος των Τζουμέρκων», «Με την Ηπειρώτικη λαλιά» και «Τραγουδώντας την ξενιτιά», καθώς και εννέα θεατρικά έργα με περιεχόμενο που αφορά τη ζωή στην Ήπειρο.