Πέθανε ο σκηνοθέτης Λεωνίδας Τριβιζάς

Έφυ­γε από τη ζωή σε ηλι­κία 93 ετών ο σπου­δαί­ος σκη­νο­θέ­της του θεά­τρου Λεω­νί­δας Τριβιζάς.

Ο Λεω­νί­δας Τρι­βι­ζάς ήταν σκη­νο­θέ­της του θεά­τρου και καθη­γη­τής σε δρα­μα­τι­κές σχο­λές. Σκη­νο­θέ­τη­σε έργα κλα­σι­κού αλλά κυρί­ως σύγ­χρο­νου, ξένου δρα­μα­το­λο­γί­ου και σε μικρό­τε­ρη κλί­μα­κα νεο­ελ­λη­νι­κά έργα. Συμ­με­τεί­χε στην ίδρυ­ση και λει­τουρ­γία εναλ­λα­κτι­κών, πει­ρα­μα­τι­κών θεα­τρι­κών σχη­μά­των που παρου­σί­α­σαν ένα δρα­μα­το­λό­γιο στη­ριγ­μέ­νο σε καλ­λι­τε­χνι­κά και κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κά κρι­τή­ρια (Κυκλι­κό Θέα­τρο, Λαϊ­κή Πει­ρα­μα­τι­κή Σκη­νή). Επι­πλέ­ον, ασχο­λή­θη­κε με την ανα­βί­ω­ση του αρχαί­ου δρά­μα­τος, προ­σεγ­γί­ζο­ντάς το μέσω μιας ανα­νε­ω­τι­κής και μοντέρ­νας αισθητικής.

Γεν­νή­θη­κε στην Κέρ­κυ­ρα το 1929. Φοί­τη­σε στη Νομι­κή Σχο­λή του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών και στη Δρα­μα­τι­κή Σχο­λή του Θεά­τρου Τέχνης, από όπου απο­φοί­τη­σε το 1956. Οι πρώ­τες σκη­νο­θε­τι­κές του από­πει­ρες πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν το 1958 με τον βρα­χύ­βιο θία­σο Ελεύ­θε­ρο Θέα­τρο και το 1960 με τη Νέα Σκη­νή του Κωστή Λει­βα­δέα. Στη συνέ­χεια ίδρυ­σε το δικό του θεα­τρι­κό σχή­μα, το Κυκλι­κό Θέα­τρο (1961–1963). Ακο­λού­θη­σαν οι συνερ­γα­σί­ες του με το Εθνι­κό Θέα­τρο (1965–1967) και στο ελεύ­θε­ρο θέα­τρο με τον θία­σο του Αλέ­κου Αλε­ξαν­δρά­κη και τον θία­σο του Δημή­τρη Χορν. Την περί­ο­δο της Δικτα­το­ρί­ας των Συνταγ­μα­ταρ­χών (1967–1974) αυτο­ε­ξο­ρί­στη­κε στο Παρί­σι, όπου μετα­ξύ άλλων παρα­κο­λού­θη­σε τα μαθή­μα­τα του Ρολάν Μπαρτ στην École pratique des hautes études.

Επι­στρέ­φο­ντας στην Ελλά­δα πρω­το­στά­τη­σε στην ίδρυ­ση και λει­τουρ­γία του Λαϊ­κού Πει­ρα­μα­τι­κού Θεά­τρου (1975–1984) και της ομώ­νυ­μης Δρα­μα­τι­κής Σχο­λής. Ο θία­σος στε­γά­στη­κε αρχι­κά στο θέα­τρο Αθη­νά και έπει­τα στο Θέα­τρο Πορεία. Ανέ­βα­σε είκο­σι οκτώ θεα­τρι­κά έργα μιας ευρεί­ας γκά­μας ρεπερ­το­ρί­ου. Με το Λαϊ­κό Πει­ρα­μα­τι­κό Θέα­τρο ο Λ. Τρι­βι­ζάς ασχο­λή­θη­κε συστη­μα­τι­κά και με την ανα­βί­ω­ση του αρχαί­ου δρά­μα­τος. Παρου­σί­α­σε την κωμω­δία του Αρι­στο­φά­νη «Θεσμο­φο­ριά­ζου­σες» (1978), τις τρα­γω­δί­ες του Ευρι­πί­δη «Ορέ­στης» (1979) και «Φοί­νισ­σες» (1983), καθώς και την τρα­γω­δία του Αισχύ­λου «Επτά επί Θήβας» (1980). Την ίδια περί­ο­δο σκη­νο­θέ­τη­σε και για λογα­ρια­σμό του Κρα­τι­κού Θεά­τρου Βορεί­ου Ελλά­δος την τρα­γω­δία του Ευρι­πί­δη «Εκά­βη» (1981). Στις σκη­νο­θε­τι­κές αυτές προ­σπά­θειες εισή­γα­γε διά­φο­ρους πει­ρα­μα­τι­σμούς και ακο­λού­θη­σε σκη­νο­θε­τι­κές τακτι­κές ανα­νέ­ω­σης σε σχέ­ση με την παρά­δο­ση που είχε παγιω­θεί στην Ελλά­δα στην ανα­βί­ω­ση του αρχαί­ου δράματος.

Στα­δια­κά, το Λαϊ­κό Πει­ρα­μα­τι­κό Θέα­τρο άρχι­σε να αντι­με­τω­πί­ζει σοβα­ρά οικο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα και το 1984 υπό το βάρος τους στα­μά­τη­σε τη λει­τουρ­γία του. Όλη την περί­ο­δο που είχε προη­γη­θεί ο Τύπος της επο­χής είχε συνε­χή δημο­σιεύ­μα­τα και αντε­γκλή­σεις ανα­φο­ρι­κά με τη μη έντα­ξη του Λαϊ­κού Πει­ρα­μα­τι­κού Θεά­τρου στις κρα­τι­κές επι­χο­ρη­γή­σεις. Για την επό­με­νη δεκα­ε­τία ο Λ. Τρι­βι­ζάς θα απέ­χει από κάθε επαγ­γελ­μα­τι­κή σκη­νο­θε­τι­κή δρά­ση. Επα­νήλ­θε ως σκη­νο­θέ­της το καλο­καί­ρι του 1996 σκη­νο­θε­τώ­ντας την τρα­γω­δία του Σαίξ­πηρ «Βασι­λιάς Ληρ» (θία­σος Κ. Καζά­κου). Τελευ­ταία κατα­γε­γραμ­μέ­νη σκη­νο­θε­τι­κή του δου­λειά υπήρ­ξε η παρά­στα­ση «Ο Φάλ­σταφ», μια ελεύ­θε­ρη από­δο­ση της σαιξ­πη­ρι­κής κωμω­δί­ας «Οι πρό­σχα­ρες κυρί­ες του Ουίνδ­σορ» (θία­σος Κ. Καζά­κου, 1998). Ο Λ. Τρι­βι­ζάς παράλ­λη­λα με τη σκη­νο­θε­τι­κή του πορεία στο θέα­τρο, ασχο­λή­θη­κε και με τη σκη­νο­θε­σία θεα­τρι­κών έργων στο ραδιό­φω­νο. Ενδει­κτι­κά ανα­φέ­ρο­νται τα έργα: Βόυ­τσεκ του Γκ. Μπύ­χνερ (1964), Τα πατα­τά­κια για όλες τις ώρες του Α. Γου­έ­σκερ (1964), Σινι­κό τεί­χος του Μαξ Φρις (1964), Δόνα Ροζί­τα του Φ. Λόρ­κα (1967), Μπλοκ C του Η. Βενέ­ζη κ.ά.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα