Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά 

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

- Πώς μου κατέ­βη­κε τώρα στο μυα­λό το πασί­γνω­στο αυτό τρα­γού­δι του πολέ­μου με την αξέ­χα­στη Σοφία Βέμπο;

«Παι­διά της Ελλά­δος παι­διά που σκλη­ρά πολε­μά­τε πάνω στα βου­νά. Στα κατσά­βρα­χα της χιο­νι­σμέ­νης Πίν­δου και τα άγρια μέρη της Αλβανίας».

-Τώρα τα παι­διά, της Ελλά­δος τα παι­διά, πολε­μά­νε-όχι με όπλα- αλλά μεταμ­φυ­ε­σμέ­νοι σε φαντά­σμα­τα με μάσκες –γάντια και κου­κού­λες. Πολε­μά­νε στα Νοσο­κο­μεία, στις ΜΕΘ, τις Κλι­νι­κές , Τα Κέντρα Υγεί­ας, τις Δομές!

-Και όχι μόνο πολε­μά­νε, αλλά δίνου­νε σκλη­ρή μάχη και πολε­μούν έναν σχε­δόν αόρα­το, ύπου­λο και πολύ επι­κίν­δυ­νο εχθρό.

-Υπάρ­χει πράγ­μα­τι ένας τέτοιος κόσμος από επι­στή­μο­νες ειδι­κούς για­τρούς, υγειο­νο­μι­κούς, νοση­λευ­τές-τριες που παί­ζουν κορό­να γράμ­μα­τα την ίδια τους τη ζωή.

Και φυσι­κά δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι οι εκα­το­ντά­δες εργα­ζό­με­νοι, οι μετα­φο­ρείς, το ΕΚΑΒ, οι καθα­ρί­στριες και πολ­λοί άλλοι.

- Δεν παύ­ου­με ακό­μη να τιμού­με και όλους αυτούς που από κάθε πόστο δίνουν «το νυν επί πάντων αγών».

-Δυστυ­χώς η καμπύ­λη δεν μας έχει πεί­σει για τη κάμ­ψη της προς τα κάτω. Αλλού μπο­ρεί να είναι ανο­δι­κή κι αλλού μπο­ρεί να είναι στάσιμη.

-Οι αρχές προ­σπα­θούν να ανα­χαι­τί­σουν το κακό αλλά εις μάτιν προς το παρόν.

-Και πολ­λές φορές  την πλη­ρώ­νουν αθώ­οι άνθρω­ποι με πρό­στι­μα, που είναι ανα­γκα­σμέ­νοι να τρέ­χου­νε στις επεί­γου­σες δου­λειές τους. Αυτό είναι απαράδεκτο.

-Κανέ­νας-δεν νομί­ζω- ότι κυκλο­φο­ρεί στον δρό­μο έτσι για πλά­κα ή έτσι για το κέφι του, να απο­λαμ­βά­νει τον πόνο, τις αγω­νί­ες και τις προ­σπά­θειες των άλλων.

-Πολε­μά­με κι εμείς με τον τρό­πο μας που είμα­στε ανα­γκα­σμέ­νοι να μένου­με στα σπί­τια μας εδώ κι έναν μήνα.

-Λένε πως η ελπί­δα είναι αυτή που πεθαί­νει τελευ­ταία. Ας ελπί­σου­με λοι­πόν σ’ αυτήν!!!

Βασίλης Λιόγκαρης

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να από γονείς πρό­σφυ­γες, εργά­τες, πολυ­φα­με­λί­τες. Έζη­σε στα πρώ­τα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κατο­χής και μετα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέα­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αργό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου εργά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογοτεχνών.