Πακιστάν: 8χρονο αγόρι κατηγορείται για βλασφημία!

Παρά­λο­γο;
Οι πακι­στα­νι­κές αρχές εξέ­τα­σαν κατη­γο­ρία για βλα­σφη­μία, που έγι­νε στις 9 Αυγού­στου σε ένα οκτά­χρο­νο αγό­ρι, το οποίο, σύμ­φω­να με δύο αστυ­νο­μι­κούς, «είχε ουρή­σει επί­τη­δες ενώ βρι­σκό­ταν μέσα σε έναν μεντρε­σέ πάνω σε χαλί βιβλιο­θή­κης που περιεί­χε ιερά κείμενα.
(σσ. madrasah = ιερο­σπου­δα­στή­ριο ‑αρα­βι­κή λέξη που χρη­σι­μο­ποιεί­ται για οποιο­δή­πο­τε ίδρυ­μα μόρ­φω­σης, κοσμι­κό ή θρη­σκευ­τι­κό πιθα­νά από το ντερς=μάθημα, υπάρ­χει και ο εβραϊ­κός όρος midrash, είδος ραβ­βι­νι­κής γραμ­μα­τεί­ας που περιέ­χει βιβλι­κή ερμη­νεία και κήρυγ­μα, με ρίζα drsh η οποία στη Βίβλο έχει την έννοια της έρευνας-αναζήτησης).

Η ιστο­ρία δια­δρα­μα­τί­στη­κε σε ένα χωριό στην πολι­τεία Πουν­τζάμπ. Όταν το δικα­στή­ριο ανέ­τρε­ψε την κατη­γο­ρία, ένα πλή­θος «οργι­σμέ­νων» εισέ­βα­λε σε έναν ινδουι­στι­κό ναό και πολ­λά μέλη της μειο­νό­τη­τας, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της οικο­γέ­νειας του παι­διού, ανα­γκά­στη­καν να εγκα­τα­λεί­ψουν την περιο­χή και μετα­φέρ­θη­καν, υπό τον έλεγ­χο της αστυ­νο­μί­ας, καθώς δεν είναι εύκο­λο να δια­σφα­λι­στεί η ασφα­λής επι­στρο­φή στο χωριό τους.

Η θρησκεία όπιο του λαού

Ο Μαρξ ισχυ­ρί­ζε­ται –αν και πολ­λοί δια­φω­νούν ακό­μη και για το προ­φα­νές, ότι η ανθρώ­πι­νη κοι­νω­νία έχει συγκρο­τη­θεί με τέτοιο τρό­πο ώστε οι περισ­σό­τε­ροι άνθρω­ποι να ζουν στην από­λυ­τη ανέ­χεια: εφό­σον δεν μπο­ρούν να ικα­νο­ποι­ή­σουν τα όνει­ρα, αλλά και την καθη­με­ρι­νό­τη­τα –του­λά­χι­στον τον «επιού­σιο άρτο» στην υπάρ­χου­σα κοι­νω­νία, την ”κοι­λά­δα των δακρύ­ων”, όπως την χαρα­κτη­ρί­ζει, φαντά­ζο­νται έναν άλλο κόσμο.
Κάποιοι πρω­το­πό­ροι τη νέα έφο­δο στους ουρα­νούς -παλεύ­ο­ντας κιό­λας γι αυτήν, οι περισ­σό­τε­ροι –έρμαια του κατε­στη­μέ­νου (αστι­κό κρά­τος το λέμε εμείς) τα βάζουν παντοιο­τρό­πως –ορι­σμέ­νοι σαν λυσ­σα­σμέ­να σκυ­λιά, με τους ανθρώ­πους της διπλα­νής πόρ­τας ξεχνώ­ντας ότι δε φταί­ει το μέγε­θος της γαβά­θας με τη σού­πα, αλλά τα μικρά κου­τά­λια …(κι αυτό το είπε ο σοφός Μαρξ)

Ξανα­γυρ­νώ­ντας στο Πακι­στάν (και όχι μόνο) «όπου φτω­χός κι η μοί­ρα του, που λέει ο λαός μας: πολ­λοί που κατη­γο­ρού­νται για βλα­σφη­μία έχουν δολο­φο­νη­θεί πριν τελειώ­σουν οι δίκες τους, ενώ και μόνο με την κατη­γο­ρία εμφα­νί­ζε­ται από το που­θε­νά το «αγριε­μέ­νο πλή­θος» με απει­λές, επι­θέ­σεις κλπ. ενά­ντια σε κατη­γο­ρού­με­νους, δικη­γό­ρους δικα­στές –ακό­μη και στην αστυ­νο­μία, ενώ τα «ισλα­μι­κά» κόμ­μα­τα – βλ. σχο­λή Barelvi αντι­στέ­κο­νται με νύχια και δόντια στις εκκλή­σεις για αλλα­γή των νόμων.

Τα δικα­στή­ρια ασχο­λού­νται κατά κόρον –χωρίς απο­τέ­λε­σμα (η δικαιο­σύ­νη κάθε άλλο παρά τυφλή είναι…) κυρί­ως με υπο­θέ­σεις ενα­ντί­ον Μου­σουλ­μά­νων που έχουν «παρε­νο­χλή­σει» αλλό­θρη­σκους Μουσουλμάνους.
Όσο για τους άθε­ους, αυτοί έχουν λιν­τσα­ρι­στεί και φυλα­κι­στεί με αβά­σι­μους ισχυ­ρι­σμούς περί βλα­σφη­μί­ας, ενώ από το 2017 ‑όταν το κρά­τος ξεκί­νη­σε πλή­ρη κατα­στο­λή της αθε­ΐ­ας έχου­με απα­γω­γή κοσμι­κών, με την κυβέρ­νη­ση να προ­τρέ­πει στον εντο­πι­σμό των «βλά­σφη­μων» ανά­με­σά τους και με ανώ­τε­ρους δικα­στές να δηλώ­νουν πως πρό­κει­ται για τρομοκράτες.

Το 2020, το «ίδρυ­μα νοτιο­α­σια­τι­κών σπου­δών (EFSAS)» σε μια έκθε­ση με τίτλο Guilty until proven innocent (…Ένο­χος μέχρις απο­δεί­ξε­ως του ενα­ντί­ου!), ανα­φέ­ρε­ται στις σχε­τι­κές «ευρεί­ες αλλα­γές νόμων» περί «βλα­σφη­μί­ας» του Πακι­στάν του οποί­ου ο ποι­νι­κός κώδι­κας προ­βλέ­πει ποι­νές από πρό­στι­μο έως θάνατο.
Σύμ­φω­να με την αμε­ρι­κα­νι­κή Επι­τρο­πή US Commission on International Religious Freedom για τις θρη­σκευ­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, ~80 άνθρω­ποι είναι φυλα­κι­σμέ­νοι στο Πακι­στάν με σχε­τι­κές κατη­γο­ρί­ες και οι μισοί από αυτούς αντι­με­τω­πί­ζουν ισό­βια κάθειρ­ξη ή θανα­τι­κή ποινή.
Μέχρι το 2014, πάνω από 1.300 άτο­μα κατη­γο­ρή­θη­καν και σύμ­φω­να με ομά­δες ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των, οι νόμοι περί βλα­σφη­μί­ας αξιο­ποιού­νται κατά κόρο για τη δίω­ξη μειο­νο­τή­των και πολ­λοί από τους κατη­γο­ρού­με­νους, τους δικη­γό­ρους τους και πρό­σω­πα «που αντι­τί­θε­νται» έχουν λιν­τσα­ρι­στεί  ή απει­λη­θεί και πολ­λοί δολοφονήθηκαν.

Εκτός από τις μη μου­σουλ­μα­νι­κές και τις μειο­νό­τη­τες Αχμα­ντί­για, οι μειο­νο­τι­κοί σιί­τες του Πακι­στάν κατη­γο­ρού­νται επί­σης ως βλά­σφη­μοι για τις πεποι­θή­σεις τους: από το 2001 ως το 2017, περισ­σό­τε­ροι από 2.600 σιί­τες Μου­σουλ­μά­νοι σκο­τώ­θη­καν σε βίαιες επι­θέ­σεις στο Πακι­στάν και το νεκρο­τα­φείο Wadi-e-Hussain, είναι γεμά­το από αυτούς –σε ξεχω­ρι­στό σιι­τι­κό τμήμα.

(σημείο γρα­φής)
Τον Δεκέμ­βρη του 2017, ένας 58χρονος που κατη­γο­ρεί­το για βλα­σφη­μία αφέ­θη­κε ελεύ­θε­ρος αφού πέρα­σε πάνω από εννέα χρό­νια στη φυλα­κή, για­τί το περι­φε­ρεια­κό δικα­στή­ριο Bahawalnagar και το Ανώ­τα­το Δικα­στή­ριο της Λαχό­ρης τον κατα­δί­κα­σαν σε ισό­βια κάθειρ­ξη, η οποία ακυ­ρώ­θη­κε από το Ανώ­τα­το Δικα­στή­ριο του Πακι­στάν καθώς «τα απο­δει­κτι­κά στοι­χεία που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν δεν ήταν σύμ­φω­να με τον νόμο περί αποδείξεων».

Ισλαμικός φονταμενταλισμός
Σύγκρουση πολιτισμών ή ταξικών συμφερόντων;

Σήμε­ρα, ο αριθ­μός των μου­σουλ­μά­νων σε όλο τον κόσμο ξεπερ­νά το δισε­κα­τομ­μύ­ριο, ενώ υπάρ­χουν πολ­λές χώρες που είναι κατ’ εξο­χήν ή τελεί­ως μου­σουλ­μα­νι­κές, ενώ είναι και οι κοι­νω­νί­ες που παρου­σιά­ζουν και την εντο­νό­τε­ρη δημο­γρα­φι­κή κίνηση.

Κάποια φαι­νό­με­να ενός ιδιό­μορ­φου ισλα­μι­κού integrismo-integralismo (σσ. θα το λέγα­με ολι­στι­κή αντί­λη­ψη που απαι­τεί οργά­νω­ση της κοι­νω­νι­κής ζωής σε όλες της τις πλευ­ρές, με βάση την πλή­ρη εφαρ­μο­γή των θρη­σκευ­τι­κών κανό­νων, επι­τα­γών και προ­σταγ­μά­των) παρου­σιά­στη­καν στο παρελ­θόν περ­νώ­ντας μάλ­λον απα­ρα­τή­ρη­τες, του­λά­χι­στον από το πλα­τύ κοι­νό: πχ. η «αθώα» δρα­στη­ριό­τη­τα του Μάλ­κολμ Λιτλ (πιο γνω­στού σαν «Μάλ­κολμ Χ») στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’60, όταν ο γνω­στός αυτός ηγέ­της των νέγρων των ΗΠΑ στρά­φη­κε προς το Ισλάμ και πήγε και στη Μέκ­κα, όπου και προ­σκύ­νη­σε και δημιούρ­γη­σε την οργά­νω­ση «Μαύ­ροι Μου­σουλ­μά­νοι», με την εφη­με­ρί­δα «Muhammad speaks» (Ο Μωά­μεθ μιλά).
Εκτός από τον «ιντε­γκρι­σμό» σαν ολο­κλη­ρω­τι­κή επι­στρο­φή στην «παρά­δο­ση» (;;) και η άρνη­ση κάθε αλλα­γής ακού­με –πρώ­τα και κύρια για φοντα­με­ντα­λι­σμό και ισλα­μι­κή αφύ­πνι­ση, ριζο­σπα­στι­κό Ισλάμ, φανα­τι­κό Ισλάμ κά., ανά­λο­γα με το βάθος και την έκτα­ση του αιτή­μα­τος επι­στρο­φής στις ρίζες της θρη­σκεί­ας δηλ στο Κορά­νι και στη σαρία (έτσι το λένε).

H φύση του ισλα­μι­σμού είναι φαι­νό­με­νο πολυ­σχι­δές και πολύ­πλευ­ρο, με μεγά­λη πολι­τι­κοϊ­δε­ο­λο­γι­κή επιρ­ροή, εκδή­λω­ση με δια­φό­ρους βαθ­μούς συνει­δη­τής έκφρα­σης, των «ιστο­ρι­κών αντα­να­κλα­στι­κών» δια­φό­ρων δυνά­με­ων και με την αρχι­κά γνή­σια μαζι­κή αντί­δρα­ση ενά­ντια στα δει­νά της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέ­κτα­σης, να γίνε­ται αντι­κεί­με­νο εκμε­τάλ­λευ­σης και ευρεί­ας χει­ρα­γώ­γη­σης.

Η επί­θε­ση της 11-Σεπ στη Νέα Υόρ­κη απο­τε­λεί την κορύ­φω­ση της πολυ­ε­τούς αντί­δρα­σης της «βάσης» (Αλ-Κάι­ντα) που η CIA, η βρε­τα­νι­κή M 16, και οι Μυστι­κές Υπη­ρε­σί­ες της Σαου­δι­κής Αρα­βί­ας και του Πακι­στάν είχαν χρη­μα­το­δο­τή­σει, οργα­νώ­σει και εξο­πλί­σει από τα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του ’80 για τον «ιερό πόλε­μο» (Τζι­χάντ) κατά της ΕΣΣΔ στο Αφγα­νι­στάν και στις Σοβιε­τι­κές Δημο­κρα­τί­ες της Κεντρι­κής Ασίας.
Το 1996 ο Χάντινγ­κτον (Samuel P. Huntington) καθη­γη­τής στο Πανε­πι­στή­μιο Χάρ­βαρντ έγραφε:
«Οι ΗΠΑ αντέ­δρα­σαν έντο­να και οργά­νω­σαν, χρη­μα­το­δό­τη­σαν και εξό­πλι­σαν τους Αφγα­νούς στα­σια­στές που πολε­μού­σαν κατά των σοβιε­τι­κών δυνά­με­ων. Αυτό που η Δύση βλέ­πει ως νίκη του Ελεύ­θε­ρου Κόσμου, οι μου­σουλ­μά­νοι το βλέ­πουν ως νίκη του ισλάμ».

Η «σύγκρου­ση των πολι­τι­σμών» απο­τε­λεί προ­ϋ­πάρ­χον ιδε­ο­λό­γη­μα, που έγι­νε πολύ της μόδας από τότε που κυκλο­φό­ρη­σε το βιβλίο του Χάντινγ­κτον, «Η σύγκρου­ση των πολι­τι­σμών και ο ανα­σχη­μα­τι­σμός της παγκό­σμιας τάξης», με άκρως αντι­δρα­στι­κές απόψεις.
Έχει επη­ρε­ά­σει πολύ τη δυτι­κή σκέ­ψη και ο αφυ­δα­τω­μέ­νος από­η­χός του παρα­μέ­νει στις συζη­τή­σεις και στα δημο­σιεύ­μα­τα (…χιλιά­δες) ξένων ντό­πιων ΜΜΕ, που απο­φεύ­γουν να κατο­νο­μά­σουν το πραγ­μα­τι­κό πεδίο της σύγκρου­σης (κάτι που παρα­δέ­χε­ται  ακό­μη και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ο φιλε­λεύ­θε­ρος αστός καθη­γη­τής Θάνος Βερέ­μης κά).
Ο Χέν­ρι Κίσιν­γκερ το επαι­νεί ως ένα από τα σημα­ντι­κό­τε­ρα βιβλία που γρά­φτη­καν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου

Στη μετα­ψυ­χρο­πο­λε­μι­κή επο­χή ‑λέει, οι δια­φο­ρές ανά­με­σα στους λαούς δεν είναι πλέ­ον ιδε­ο­λο­γι­κές | οικο­νο­μι­κές, αλλά πολι­τι­σμι­κές και ο αντα­γω­νι­σμός των μεγά­λων δυνά­με­ων αντι­κα­τα­στά­θη­κε από τη σύγκρου­ση πολι­τι­σμών και οι σημα­ντι­κό­τε­ρες συγκρού­σεις θα είναι ανά­με­σα σε δια­φο­ρε­τι­κές πολι­τι­στι­κές οντό­τη­τες και όχι ανά­με­σα σε κοι­νω­νι­κές τάξεις, όχι ανά­με­σα σε πλού­σιους και φτω­χούς.
Μόνο στον «διπο­λι­κό» κόσμο (μετά το …1500 περί­που, λέει), κυριαρ­χού­σαν οι οικο­νο­μι­κές, ιδε­ο­λο­γι­κές, πολι­τι­κές δια­φο­ρές, κατά Χάντινγ­κτον, ενώ η δια­μά­χη των αστών (της φιλε­λεύ­θε­ρης δημο­κρα­τί­ας λέει) με το μαρ­ξι­σμό — λενι­νι­σμό ήταν μόνο εφή­με­ρο και επι­φα­νεια­κό ιστο­ρι­κό φαι­νό­με­νο.
Μετά από τον Ψυχρό Πόλε­μο η οικου­μέ­νη έγι­νε πολυ­πο­λι­τι­σμι­κή — πολυ­πο­λι­κή συνε­χί­ζει, σε ένα μπά­χα­λο παντε­λώς ατα­ξι­κών ιδε­ο­λο­γη­μά­των — ιστο­ρι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή λαθρο­χει­ρία ολκής, που βολεύ­ει το αντι­δρα­στι­κό κατε­στη­μέ­νο της Δύσης αφή­νο­ντας βαθιά ίχνη στη συνεί­δη­ση των ανθρώπων.
Αν ζού­σε σήμε­ρα (μας «απάλ­λα­ξε το 2008), σίγου­ρα θα εύρι­σκε κάτι «πολι­τι­σμι­κό» και στην «απο­χώ­ρη­ση» των αμε­ρι­κα­νών  από τα Αφγα­νι­στάν, με την ΕΕ να παί­ζει σεγκό­ντο με τα περί «νεκρο­τα­φεί­ου των αυτο­κρα­το­ριών».

Εν κατα­κλεί­δι όταν η αλη­θι­νή σύγκρου­ση –και το πρό­βλη­μα, συγκα­λύ­πτε­ται και στο προ­σκή­νιο τοπο­θε­τεί­ται μια δια­πά­λη σε ακίν­δυ­νο για την ταξι­κή κοι­νω­νία ώστε να χει­ρα­γω­γη­θεί η οργή των λαών και  να διο­χε­τευ­τεί σε ανώ­δυ­νες κατευ­θύν­σεις είναι ανά­γκη να προ­τά­ξου­με τη δική μας επι­λο­γή, απα­ντώ­ντας σοσια­λι­σμός ή βαρ­βα­ρό­τη­τα.

Περισ­σό­τε­ρα — πηγή