Περπάτησες έναν δύσκολο δρόμο·
περπατήσαμε μαζί σου κι εμείς.
Μ’ ανηφοριές κι αγκάθια,
με λιθάρια σκληρά και κοφτερά,
μα πάντα — πάντα στο βάθος του το φως.
Ξοπίσω μας η εργατιά κι ο λαός,
ολάκερη η ρωμιοσύνη σ’ ακολουθεί.
Δείχνεις το μέλλον, κατακόκκινο, φωτεινό.
Δεν χαϊδεύεις ευήκοα ώτα, δεν σκορπάς υποσχέσεις·
μόνο θυσίες υπόσχεσαι κι αγώνα.
Η εκατόχρονη περπατησιά σου,
γιομάτη από χιλιάδες ανώνυμους κι επώνυμους
Ναπολέοντες, Μπελογιάννηδες, Τατάκηδες κι Ηλέκτρες,
σημάδεψε γενιές και γενιές,
έβαψε κόκκινες πολλές Πρωτομαγιές.
Αντιπάλεψες ιδιώνυμα και διχτατορίες
ξεσήκωσες ένα λαό με το λουρί στο σβέρκο του·
στις διαδηλώσεις ανέμισαν τα κόκκινα λάβαρα
οι σκλάβοι ένιωσαν λέφτεροι και βάδισαν
μ’ ανοιχτά τα στήθια κόντρα στις άπονες σφαίρες.
Απ’ τα σπλάχνα σου γεννήθηκαν ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ.
Βρόντησαν και μούγκρισαν βουνά
κι αχολόγησαν οι ρεματιές απ’ τ’ αντάρτικο τουφέκι.
Τον Δεκέμβρη οι μαχητές του λαϊκού στρατού αντιπάλεψαν
με λιανοτούφεκα τα τανκς του νέου κατακτητή.
Ξαναβρόντηξε ο Όλυμπος στο έπος του ΔΣΕ — ηττήθηκες.
Γιόμισαν πάλι οι φυλακές και τα ξερονήσια·
πότισαν με τ’ άλικο τους αίμα τους τόπους των εκτελέσεων
οι αγωνιστές που τους είπαν απάτριδες,
σ’ έστηναν στις γωνιές με τριχιά στο λαιμό και σ’ εκτελούσαν.
Έβαλες τη «Δημοκρατία» στα χείλη των απλών ανθρώπων,
έγραψε ο λαός μας νέες σελίδες αγώνων και θυσιών.
Κι όταν ακόμα ο φασισμός των συνταγματαρχών
προσπάθησε να σε αφανίσει, εσύ σαν τον αναγενώμενο Φοίνικα
στάθηκες ορθό και δυνατό, όπως σου αρμόζει, Κ‑Κ-Ε.
Εκατό χρόνια αγώνες, εκατό χρόνια θυσίες
περπατάμε μαζί ξανά τον δύσκολο δρόμο.
Με σιγουριά για το μέλλον που θα ‘ρθει·
θα το φέρουμε εμείς χωρίς τυμπανοκρουσίες,
φτιάχνοντας οι ίδιοι τη μοίρα μας, στο μπόι των ανθρώπων.
Κάππα – Κάππα – Έψιλον.
Παναγιώτης Μελάς
Συνταξιούχος ναυτεργάτης (μηχανικός)