Περί ζωοφιλίας… (Μια ευτράπελη πλην όμως διδακτική ιστορία)

Στην οικο­γέ­νειά μας αγα­πού­σα­με και είχα­με ζώα. Έτσι και στην εξο­ρία ήταν επό­με­νο να έχω υπό την προ­στα­σία μου γάτα ή σκύλο.

Κάποια φορά καθό­μουν κρα­τώ­ντας στα χέρια μου ένα γατά­κι, στά­θη­κε από πάνω μου ο Λευ­τε­ρά­κης. Χωρια­τό­παι­δο του Δημο­τι­κού ο Λευ­τε­ρά­κης, είχε «εντρυ­φή­σει» στον Μαρ­ξι­σμό και δεν έχα­νε ευκαι­ρία να κρί­νει και να φιγου­ρά­ρει, για τα πάντα, τις  «γνώ­σεις» του.

Στά­θη­κε ο Λευ­τε­ρά­κης και με επέ­πλη­ξε λέγοντας:

– Ε, ρε, πώς κατα­ντή­σα­με! Κι όπως πάμε, θα γίνου­με και ζωόφιλοι!

Σκέ­φτη­κα ότι προ­φα­νώς εννο­ού­σε κάποιο αντι­μαρ­ξι­στι­κό παρα­πά­τη­μά μου που δε θα είναι εύκο­λο να αντικρούσεις…

Την επό­με­νη ημέ­ρα του είχα κολ­λή­σει, απλά σαν αντί­λο­γο, στο κρε­βά­τι του μια φωτο­γρα­φία του Λένιν!…

Γιώρ­γος Φαρ­σα­κί­δης «Πολι­τι­στι­κά & Ευτρά­πε­λα Από τα στρα­τό­πε­δα εξορίστων»