Ποιον «πολιτισμό» εκπροσωπεί άραγε η κυρία Μενδώνη;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Με μια απα­ρά­δε­κτη από­φα­ση, η υπουρ­γός Πολι­τι­σμού Λίνα Μεν­δώ­νη οδη­γεί σε έξω­ση τον Σύλ­λο­γο Ελλή­νων Αρχαιο­λό­γων από το δια­τη­ρη­τέο κτη­ριο της οδού Ερμού 134–136 στο Θησείο.

Το κτή­ριο είχε παρα­χω­ρη­θεί στον Σύλ­λο­γο το 1982 με από­φα­ση της τότε υπουρ­γού Μελί­νας Μερκούρη.

Δεν είμα­στε ασφα­λώς σε θέση γνω­ρί­ζου­με τους ακρι­βείς λόγους που οδή­γη­σαν την υπουρ­γό κ. Μεν­δώ­νη στην συγκε­κρι­μέ­νη από­φα­ση. Θα μπο­ρού­σε να υπο­θέ­σει κανείς ότι, στο πλαί­σιο της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης της περιου­σί­ας του υπουρ­γεί­ου Πολι­τι­σμού, το δια­τη­ρη­τέο της Ερμού απο­τε­λεί κι’ αυτό μια πολύ καλή περί­πτω­ση για εκμετάλλευση.

Για μια κυβέρ­νη­ση άλλω­στε όπου – κυριο­λε­κτι­κά — τα πάντα μετριού­νται στο ζύγι του «κόστους-όφε­λους», κάτι τέτοια ζητή­μα­τα είναι λεπτο­μέ­ρειες. Το κέρ­δος είναι πάνω απ’ όλα. Και στο βωμό αυτού μπο­ρούν να θυσια­στούν από βασι­κά καθη­με­ρι­νά αγα­θά, όπως το νερό, μέχρι τον ίδιο τον πολι­τι­στι­κό θησαυ­ρό της χώρας.

Μιας, όμως, και ανα­φερ­θή­κα­με σε πολι­τι­σμό: Αλή­θεια, τι είδους «πολι­τι­σμό» εκπρο­σω­πεί, ως επι­κε­φα­λής του αρμό­διου υπουρ­γεί­ου, η κ. Μενδώνη;

Είναι ο «πολι­τι­σμός» που επι­τάσ­σει η η προ­στα­σία, συντή­ρη­ση, διά­σω­ση και ανά­δει­ξη της πολι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς να επα­φί­ο­νται στην «καλή προ­αί­ρε­ση» χορη­γών-ευερ­γε­τών, μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών, επεν­δυ­τών, ιδιω­τι­κών ιδρυ­μά­των, κλπ, την ίδια στιγ­μή που μειώ­νε­ται ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο η κρα­τι­κή χρηματοδότηση.…

Είναι ο «πολι­τι­σμός» που δεν σέβε­ται το εμβλη­μα­τι­κό­τε­ρο αρχαίο μνη­μείο της χώρας, την Ακρό­πο­λη, δημιουρ­γώ­ντας δια­δρό­μους από… τσι­μέ­ντο, αλλοιώ­νο­ντας έτσι την φυσιο­γνω­μία του χώρου και ανα­γκά­ζο­ντας το «Economist» να συμπε­ρι­λά­βει τον Ιερό Βρά­χο στα «κατε­στραμ­μέ­να μνη­μεία» (!) της Ευρώπης…

Είναι ο «πολι­τι­σμός» που ανα­δύ­ει δυσο­σμία σκαν­δά­λων, όπως η περί­πτω­ση του γνω­στού ηθο­ποιού και σκη­νο­θέ­τη, ο διο­ρι­σμός του ως καλ­λι­τε­χνι­κού διευ­θυ­ντή του Εθνι­κού Θεά­τρου το 2019 και η βρο­χή καταγ­γε­λιών που ακο­λού­θη­σε οδη­γώ­ντας το ζήτη­μα στις δικα­στι­κές αίθουσες…

Είναι ο «πολι­τι­σμός» που μετα­τρέ­πει μου­σεία της χώρας σε Νομι­κά Πρό­σω­πα Δημο­σί­ου Δικαί­ου (ΝΠΔΔ), ανα­γκά­ζο­ντας τα να λει­τουρ­γούν με ιδιω­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κά κρι­τή­ρια και εκχω­ρώ­ντας τη δια­χεί­ρι­ση των πολι­τι­σμι­κών απο­θε­μά­των τους στις «ορέ­ξεις» του κεφα­λαί­ου και επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομίλων…

Είναι ο «πολι­τι­σμός» που, με Προ­ε­δρι­κό Διά­ταγ­μα, υπο­βαθ­μί­ζει τα πτυ­χία των καλ­λι­τε­χνών, εξι­σώ­νο­ντάς τα με το απο­λυ­τή­ριο λυκεί­ου και παρα­βιά­ζο­ντας τα ίδια τα εργα­σια­κά τους δικαιώματα…

Είναι ο «πολι­τι­σμός» εκεί­νος που δια­ρη­γνύ­ει τα ιμά­τιά του όταν απλώ­νο­νται αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά πανό στο Βρά­χο της Ακρό­πο­λης, κάνο­ντας μάλι­στα λόγο για «οργα­νω­μέ­νη μαζι­κή εισβο­λή μελών και στε­λε­χών του ΚΚΕ» (Ανα­κοί­νω­ση υπουρ­γεί­ου Πολι­τι­σμού, 12/5/2022), αλλά που επι­τρέ­πει την χρή­ση του Παρ­θε­νώ­να και άλλων ελλη­νι­κών μνη­μεί­ων ως φόντο σε δια­φη­μί­σεις πολυ­ε­θνι­κών («Coca Cola») ή φωτο­γρα­φί­σεις ξένων celebrities…

Είναι, εν τέλει, εκεί­νος ο «πολι­τι­σμός» που έχει τόση σχέ­ση με τον πραγ­μα­τι­κό πολι­τι­σμό της χώρας μας «όση σχέ­ση μπο­ρούν να έχουν τα άλο­γα με τον πατριω­τι­σμό επει­δή συμ­με­τέ­χουν στις παρε­λά­σεις», που θα ‘λεγε κι’ ο αεί­μνη­στος Χατζιδάκις.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα