Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

Νέος πρόεδρος, προδιαγεγραμμένη πορεία

Ριζο­σπά­στης
Ο Στέ­φα­νος Κασ­σε­λά­κης ανα­δεί­χθη­κε πρό­ε­δρος του ΣΥΡΙΖΑ, λαμ­βά­νο­ντας κατά τις εκλο­γές της Κυρια­κής το 56,69% των ψήφων, ένα­ντι 43,31% της Εφης Αχτσιό­γλου, η οποία δήλω­σε «παρού­σα» στις εσω­κομ­μα­τι­κές εξε­λί­ξεις της επό­με­νης μέρας. Στον β’ γύρο των εκλο­γών, που έγι­νε την Κυρια­κή, ψήφι­σαν κάτω από 134.000 μέλη, 15.000 λιγό­τε­ρα απ’ ό,τι στις πρώ­τες εκλο­γές, με τους 5 υποψηφίους.

Ολο­κλη­ρώ­θη­κε με αυτόν τον τρό­πο άλλη μια φάση της προ­δια­γε­γραμ­μέ­νης πορεί­ας ενσω­μά­τω­σης και πολι­τι­κού εκφυ­λι­σμού αυτού του χώρου, που μόνο απο­στρο­φή μπο­ρεί να προ­κα­λεί σε όποιον αισθά­νε­ται πραγ­μα­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κός και αριστερός.

Ο νέος πρό­ε­δρος συνα­ντή­θη­κε χτες με τον Αλ. Τσί­πρα στο γρα­φείο του δεύ­τε­ρου στη Βου­λή, απ’ όπου δήλω­σε ότι τιμά και θα δια­τη­ρή­σει την παρα­κα­τα­θή­κη του προ­κα­τό­χου του. Στη συνέ­χεια, ο Στ. Κασ­σε­λά­κης είχε σει­ρά επα­φών με στε­λέ­χη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ανα­μέ­νο­νται αλλα­γές στην εσω­κομ­μα­τι­κή διά­τα­ξη, με τον ορι­σμό των νέων του συνεργατών.

ℹ️  Σύμ­φω­να με πλη­ρο­φο­ρί­ες, Σ. Φάμελ­λος και Ολγα Γερο­βα­σί­λη παρα­μέ­νουν στα καθή­κο­ντά τους στη Βου­λή. Νέα εκπρό­σω­πος Τύπου του κόμ­μα­τος θα είναι η Δώρα Αυγέ­ρη, διευ­θυ­ντής του γρα­φεί­ου του νέου προ­έ­δρου ο Μ. Καπνι­σά­κης και διευ­θυ­ντής της ΚΟ κατά πλη­ρο­φο­ρί­ες ο Γ. Τσίπρας.

Το απο­τέ­λε­σμα προ­κά­λε­σε ποι­κί­λες αντι­δρά­σεις στο εσω­τε­ρι­κό του κόμ­μα­τος, με πιο ενδει­κτι­κές αυτές των Ευ. Τσα­κα­λώ­του, Στ. Τζου­μά­κα, Γ. Στα­θά­κη και του ευρω­βου­λευ­τή Στ. Κού­λο­γλου. Στις δηλώ­σεις τους απά­ντη­σαν στε­λέ­χη που στή­ρι­ξαν τον Στ. Κασ­σε­λά­κη, με τον Π. Πολά­κη να επι­τί­θε­ται από τα Μέσα Κοι­νω­νι­κής Δικτύ­ω­σης στον Γ. Στα­θά­κη και τον Ε. Απο­στο­λά­κη να δεί­χνει την πόρ­τα της εξό­δου σε δια­φω­νού­ντες. «Καλό θα είναι να δεχθούν όλοι ότι ο κ. Κασ­σε­λά­κης είναι ο αρχη­γός του κόμ­μα­τος. Αν δεν το κάνουν υπάρ­χουν κι άλλοι δρό­μοι», ανέ­φε­ρε σε συνέ­ντευ­ξή του στον «ΣΚΑΪ».

ℹ️ Τηλε­φω­νι­κή επι­κοι­νω­νία με τον νέο πρό­ε­δρο του ΣΥΡΙΖΑ είχε χτες ο Κυρ. Μητσο­τά­κης. Τον συνε­χά­ρη για τη νίκη του στις εσω­κομ­μα­τι­κές εκλο­γές και τον κάλε­σε να συνα­ντη­θούν τις επό­με­νες μέρες.

Φανε­ρώ­νο­ντας τις προσ­δο­κί­ες για ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη ομο­γε­νο­ποί­η­ση του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, ο κυβερ­νη­τι­κός εκπρό­σω­πος Π. Μαρι­νά­κης ευχή­θη­κε χτες «η χώρα μας να απο­κτή­σει μια σοβα­ρή και αξιό­πι­στη αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση και ο ΣΥΡΙΖΑ να εισέλ­θει στον δρό­μο της αλή­θειας και του ρεα­λι­σμού», ενώ χαρα­κτή­ρι­σε «θεσμι­κό μειο­νέ­κτη­μα» την απου­σία του νέου προ­έ­δρου από τη Βου­λή. Τον Στ. Κασ­σε­λά­κη συνε­χά­ρη και ο πρό­ε­δρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρου­λά­κης.

Οι σινε­φίλ θα θυμού­νται βέβαια το Who’s Afraid of Virginia Woolf? (ποιος φοβά­ται τη Βιρ­τζί­νια Γουλφ;), την  αμε­ρι­κα­νι­κή πολυ­βρα­βευ­μέ­νη ται­νία δρα­μα­τι­κή “μαύ­ρη κωμω­δία” (5 Oscars, 22 δια­κρί­σεις & 24 υπο­ψη­φιό­τη­τες) —  του 1966, σε σκη­νο­θε­σία Μάικ Νίκολς _σενάριο  παρα­γω­γή Έρνεστ Λέμαν, βασι­σμέ­νο στο ομώ­νυ­μο _κορυφαίο θεα­τρι­κό έργο του Έντουαρντ Άλμπι. Πρωταγωνιστές_για την ιστο­ρία Ελί­ζα­μπεθ Τέι­λορ, Ρίτσαρντ Μπάρ­τον, Σάντι Ντέ­νις και Τζορτζ Σίγκαλ.

Άλλοι και­ροί, άλλες επο­χές στο διε­θνι­κό φαντα­σια­κό της γενιάς του ’60 δημιουρ­γώ­ντας πολι­τι­σμι­κές φόρ­μες, ακού­σμα­τα και εικό­νες μέσα από τις οποί­ες εκφρά­στη­καν και κάποια κινή­μα­τα της νεο­λαί­ας σε πολ­λές χώρες _σε μας οι Λαμπρά­κη­δες, με παρά­νο­μο το ΚΚΕ. Το φάσμα της πολι­τι­κής δρά­σης στις ΗΠΑ εκεί­νης της περιό­δου, έχει να κάνει με μια ανα­δια­μόρ­φω­ση στο διε­θνές πλαί­σιο με τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στο Βιετ­νάμ να μεσου­ρα­νεί και το αμε­ρι­κα­νι­κό όνει­ρο (American Dream)  να καταρ­ρέ­ει στην ανα­ζή­τη­ση νέων αντι­κομ­φορ­μι­στι­κών τρό­πων ζωής.

σσ.
Το American Dream είναι _υποτίθεται ethos – εθνι­κό θέσφα­το των ΗΠΑ, ένα σύνο­λο ιδα­νι­κών, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων της αντι­προ­σω­πευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας, των δικαιω­μά­των, της ελευ­θε­ρί­ας και της ισό­τη­τας, στα οποία η ελευ­θε­ρία ερμη­νεύ­ε­ται ως ευκαι­ρία για ατο­μι­κή ευη­με­ρία και επι­τυ­χία, καθώς και ως ανο­δι­κή κοι­νω­νι­κή κινη­τι­κό­τη­τα για το άτο­μο, που επι­τυγ­χά­νε­ται ανε­μπό­δι­στα _αλλά με σκλη­ρή δου­λειά σε μια καπι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νία _ζούγκλα της αγο­ράς, όπου ακό­μη κι ο εργά­της μπο­ρεί να γίνει Ford.

Το συγκε­κρι­μέ­νο έργο του Έντουαρντ Άλμπι, είναι σκη­νο­γρα­φι­κά και ως προς την πολυ­πλο­κό­τη­τα της δρά­σης αρκε­τά περιο­ρι­σμέ­νο, άλλα πολύ πλού­σιο σε ανα­φο­ρές, κρυμ­μέ­να νοή­μα­τα και συμ­βο­λι­σμούς που καλύ­πτουν όλο το φάσμα της κοι­νω­νι­κής ζωής _αναπαριστώντας την “κόλα­ση του οικια­κού βίου”.

Αυτά τρέ­χουν στο μυα­λό μας παρα­κο­λου­θώ­ντας τις τελευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις στον θλι­βε­ρό Συρι­ζα. “Από πίτα που δεν τρως τί σε νοιά­ζει κι αν καεί” _λέει ο λαός, αλλά όπως και να είναι απο­τε­λεί τον οπορ­του­νι­στι­κό πόλο στη χώρα μας και επο­μέ­νως μας ενδια­φέ­ρει: και μας ενδια­φέ­ρει η ουσία και όχι το αν η κυρία Αχτσιό­γλου είναι ΠΑΟ­Κτζού (ναι!! αυτό απά­ντη­σε όταν την ρώτη­σαν τι σκέ­φτε­ται να πρά­ξει αν επι­κρα­τή­σει ο Κασ­σε­λά­κης…) ή ο γόης του πλή­θους, που μοι­ρά­ζει «βιο­μη­χα­νι­κά» χαμό­γε­λα και παστί­λιες καμω­μέ­νες από το σιρό­πι των κοι­νο­το­πιών του, με τους θαυ­μα­στές του να περι­μέ­νουν με ανοι­χτό στό­μα (προ­σο­χή στις μύγες…) ότι την επό­με­νη στιγ­μή θα κοι­τά­ξει κατά­μα­τα την κάμε­ρα και θα πει «το ξέρε­τε, ε; δεν είμαι αυτός που είμαι!!».

Ο νέος (που δεν είναι τόσο νέος) προ­σπα­θεί να ξεγε­λά­σει εμάς τους παλιούς (που είμα­στε αλλιώς _εεε… ΟΧΙ!!). Μπο­ρεί να αιφ­νι­δί­α­σε κάποιους, έτσι όπως απέ­δρα­σε ξαφ­νι­κά από την αφά­νειά του, αλλά όσα κομί­ζει δεν είναι νέα. Δεν είναι νέος ο ψηφια­κός λόγος που καταγ­γέλ­λει αορί­στως το σύστη­μα (αστι­κή επα­νά­στα­ση του 21^ου αιώ­να) ούτε νέοι το δίδυ­μο Πολά­κη-Παπ­πά, (που στοι­χί­στη­καν πίσω από τον «ερχό­με­νο» ως επί­δο­ξοι μαριο­νε­τί­στες). Δεν είναι νέο το θρά­σος της δρα­μα­τι­κής κίνη­σης, που πραγ­μα­το­ποιεί­ται μέσω γρή­γο­ρων, λεπτο­με­ρεια­κών λεκτι­κών ανταλ­λα­γών, μια μπουρ­δο­λο­γί­ας, που αν την ανα­λύ­σεις κατα­λή­γεις αβί­α­στα σε ένα “καλά τι μας είπε; τίπο­τα”.

Ποιος φοβάται
τη Βιρτζίνια Γουλφ; _ 
Έντουαρντ Άλμπι

Το έργο χρο­νι­κά, εκτυ­λίσ­σε­ται ένα –κοί­τα σύμ­πτω­ση, ξημέ­ρω­μα Κυρια­κής, μετά από μία σαβ­βα­τιά­τι­κη έξο­δο του ζευ­γα­ριού που απο­τε­λεί­ται από τον Τζωρτζ και τη Μάρ­θα. Ο χώρος, είναι το καθι­στι­κό του σπι­τιού τους, που δια­τη­ρούν σε μία πανε­πι­στη­μιού­πο­λη της Νέας Αγγλί­ας. Η Μάρ­θα είναι το μονα­δι­κό παι­δί του προ­έ­δρου του κολε­γί­ου και ο Τζωρτζ, είναι υφη­γη­τής στο τμή­μα ιστο­ρί­ας. Αυτή είναι μια μεγα­λό­σω­μη γυναί­κα, πενή­ντα δύο ετών που ξεχει­λί­ζει από ζωντά­νια και μοιά­ζει κάπως νεό­τε­ρη. Εκεί­νος, είναι ένας λεπτός δια­νο­ού­με­νος περί­που σαρά­ντα έξι ετών, που έχει αρχί­σει να γκρι­ζά­ρει. Είναι και οι δύο άτεκνοι.
Είναι δύο η ώρα το πρωί, αλλά χωρίς να το γνω­ρί­ζει ο Τζωρτζ, η Μάρ­θα έχει προ­σκα­λέ­σει ένα ζευ­γά­ρι που γνώ­ρι­σαν στο πάρ­τι, για να συνε­χί­σουν τη βρα­διά. Οι επι­σκέ­πτες είναι ο Νικ, περί­που τριά­ντα χρο­νών, ξαν­θός και ευπα­ρου­σί­α­στος, και η σύζυ­γός του η Χάνι, είκο­σι έξι χρο­νών, μικρο­κα­μω­μέ­νη, ανό­η­τη, άτολ­μη ξαν­θιά. Όπως απο­κα­λύ­πτε­ται αργό­τε­ρα, ο Νικ παντρεύ­τη­κε τη Χάνι, επει­δή πίστευε ότι ήταν έγκυος, αλλά απο­δεί­χτη­κε ότι η κατά­στα­σή της ήταν μία υστε­ρι­κή εγκυ­μο­σύ­νη, η οποία βεβαί­ως εξα­φα­νί­στη­κε μόλις παντρεύ­τη­καν-και ίσως επι­πλέ­ον να υπο­κι­νή­θη­κε σκε­πτό­με­νος την περιου­σία του πατέ­ρα της.

Το γεγο­νός αυτό απο­κα­λύ­πτει και την επι­κοι­νω­νια­κή πολυ­πλο­κό­τη­τα της αλλη­λε­πί­δρα­σης των τεσ­σά­ρων ρόλων-ηθο­ποιών, η οποία ταυ­τό­χρο­να απο­κα­λύ­πτει και λαν­θά­νου­σες σχέ­σεις εξου­σί­ας, ιεραρ­χι­κούς ρόλους και συμ­βο­λι­κά μοτί­βα, που σε αντί­θε­τη περί­πτω­ση δεν θα ήταν δυνα­τόν να ανα­γνω­σθούν εάν ο συγ­γρα­φές είχε προ­τι­μή­σει μία πιο «συμ­βα­τι­κή» θεα­τρι­κά φόρ­μα ανά­λυ­σης των συμ­βά­ντων, όπου τα γεγο­νό­τα θα έμοια­ζαν περισ­σό­τε­ρα «πραγ­μα­τι­κά».

Τα ερω­τή­μα­τα είναι βαθιά πολι­τι­κά, στον πυρή­να του επι­στη­μο­νι­κού προ­βλη­μα­τι­σμού και της έρευ­νας γύρω από ζητή­μα­τα του μετα­πο­λε­μι­κού κόσμου _με συσχε­τί­σεις ανά­με­σα στο πολι­τι­κό ‑πολι­τι­σμι­κό πλαί­σιο της επο­χής, και στον τρό­πο με τον οποίο ο Άλμπι κατα­φέρ­νει να μετα­φέ­ρει την ατμό­σφαι­ρα αυτής της επο­χής μέσα στο έργο του.
Ο Τζωρτζ και η Μάρ­θα έχουν μία ιδιό­τυ­πη σχέ­ση, η οποία στη­ρί­ζε­ται σε μυστι­κά. Στη σχέ­ση τους υπάρ­χει ο μύθος ενός ενή­λι­κου γιού (που φυσι­κά δεν υπάρ­χει), ο οποί­ος μύθος είναι κατα­σκευα­σμέ­νος και υπο­στη­ρί­ζε­ται και από τους δύο. Αυτός ο φαντα­στι­κός γιος, περι­βάλ­λε­ται από ενός είδους κανό­να, ότι δηλα­δή η ύπαρ­ξή του δεν πρέ­πει να φανε­ρω­θεί σε κανέ­ναν. Επι­πλέ­ον, ο ίδιος ο Τζωρτζ φαί­νε­ται να φέρει ένα αρκε­τά ύπο­πτο και σκο­τει­νό παρελ­θόν, ότι δηλα­δή από ατύ­χη­μα πυρο­βό­λη­σε τη μητέ­ρα του θανά­σι­μα και έναν χρό­νο αργό­τε­ρα, καθώς ο πατέ­ρας του μάθαι­νε να οδη­γεί, έχα­σε τον έλεγ­χο του αυτο­κι­νή­του και ο πατέ­ρας του σκο­τώ­θη­κε. Ωστό­σο, μέσα στο έργο ο συγ­γρα­φέ­ας μας αφή­νει να ανα­ρω­τιό­μα­στε αν αυτό δεν είναι παρά άλλο ένα απο­κύ­η­μα της φαντασίας.

Η πρώ­τη πρά­ξη έχει τον τίτλο «Κέφι και Παι­χνί­δια» και παρέ­χει μια εισα­γω­γή στο ύφος των λεκτι­κών δια­πλη­κτι­σμών του μεγα­λύ­τε­ρου σε ηλι­κία ζευ­γα­ριού, η δεύ­τε­ρη πρά­ξη, «η βαλ­πουρ­γία νύχτα» (το Σάβ­βα­το των μαγισ­σών), αρχί­ζει με τον Τζωρτζ και τον Νικ μόνους στο δωμά­τιο, να συνα­γω­νί­ζο­νται σχε­δόν σε εμπι­στευ­τι­κές απο­κα­λύ­ψεις- ο Τζωρτζ μιλά­ει για το θάνα­το των γονιών του, τον οποί­ον όμως παρου­σιά­ζει ως μία θλι­βε­ρή ιστο­ρία ζωής ενός τρί­του προ­σώ­που, ενώ ο Νικ εξη­γεί για­τί παντρεύ­τη­κε. Όταν οι γυναί­κες επι­στρέ­φουν, η Μάρ­θα αρχί­ζει να χορεύ­ει αδιά­ντρο­πα με τον Νικ για να προ­κα­λέ­σει τον Τζωρτζ.  Έτσι παί­ζε­ται το πρώ­το παι­χνί­δι, το οποίο ονο­μά­ζε­ται απρο­κά­λυ­πτα «ταπει­νώ­στε τον οικο­δε­σπό­τη». Στη συνέ­χεια ο Τζωρτζ εγκαι­νιά­ζει το επό­με­νο παι­χνί­δι, το «τσα­κί­στε τους φιλο­ξε­νού­με­νους» και στην πικρή ανα­κω­χή που ακο­λου­θεί, η Μάρ­θα και ο Τζωρτζ ανταλ­λάσ­σουν προ­κλή­σεις και υπό­σχο­νται περαι­τέ­ρω αψι­μα­χί­ες. Το επό­με­νο παι­χνί­δι είναι το «πάρ­τε την οικο­δέ­σποι­να» και οδη­γεί στην απρο­κά­λυ­πτη προ­σπά­θεια της Μαρί­ας να σαγη­νεύ­σει τον Νικ, του οποί­ου όμως η ικα­νό­τη­τα συνερ­γα­σί­ας απο­δει­κνύ­ε­ται ότι έχει εξα­σθε­νί­σει από το μεθύ­σι που έχει ξεκι­νή­σει από νωρίς το προη­γού­με­νο βράδυ.
Η τρί­τη πρά­ξη, ο «εξορ­κι­σμός», ανοί­γει με τη Μάρ­θα μόνη, εν τω μετα­ξύ ο Τζωρτζ έχει προ­ε­τοι­μά­σει το τελευ­ταίο παι­χνί­δι _«μεγαλώνοντας ένα μωρό») και συγκε­ντρώ­νει τους άλλους τρεις για αυτόν τον τελι­κό γύρο …ο Νικ και η Χάνι φεύ­γουν και το έργο τελειώ­νει με ένα εξα­ντλη­μέ­νο, διφο­ρού­με­νο σχό­λιο, που αφή­νει ασα­φές για το αν ο Τζωρτζ και η Μάρ­θα θα συνε­χί­σουν να παί­ζουν το παι­χνί­δι ή αν μία ολο­κλη­ρω­τι­κή αλλα­γή αυτού του μοτί­βου σχέ­σης θα αρχί­ζει να διαφαίνεται.

Θα μοιά­ζει με Τσί­πρα
__αλλά δεν θα είναι…

Ο μαθη­τευό­με­νος μάγος δεν έχει λαγό στο καπέ­λο του. Δεν δια­θέ­τει τη δημα­γω­γι­κή γοη­τεία του Αλέ­ξη. Αν δοκι­μά­σει κανείς να τον παρα­κο­λου­θή­σει, δύσκο­λα θα βρει δεύ­τε­ρη πρό­τα­ση σε ειρ­μό με την προη­γού­με­νη. Η απή­χη­σή του οφεί­λε­ται μάλ­λον σε μια σκαν­δα­λι­στι­κή ακτι­νο­βο­λία, προ­ϊ­όν της “εξο­μο­λο­γη­τι­κής” αυτο­βιο­γρα­φί­ας του. Ό,τι ξεκί­νη­σε σαν αυτο­πα­ρου­σί­α­ση στο Instagram, το ανα­τό­κι­σαν στην αγο­ρά τα παρα­δο­σια­κά μίντια, υφαί­νο­ντας με σαπου­νο­πε­ρα­τι­κή μανία ένα 24ωρο σόου – «Stefanos Live», χωρίς μοντάζ, στις πίτσες, στα γυμνα­στή­ρια και τα κομμωτήρια.

Ο αστι­κός τους εκδη­μο­κρα­τι­σμός του κρά­τους, θα είναι κατ εικό­να και καθ΄ομοίωσιν των εσω­κομ­μα­τι­κών δια­δι­κα­σιών τους (που οι ίδιοι οι άσπον­δοι σύντρο­φοι του Κασ­σε­λά­κη καθιέ­ρω­σαν και εμβρό­ντη­τοι, ξύπνη­σαν με τρό­μο ανα­κα­λύ­πτο­ντας _όψιμα σοκα­ρι­σμέ­νοι ότι η κάλ­πη δεν είναι πανά­κεια), ότι το κόμ­μα είναι θολό κατα­κλυ­σμέ­νο από φερ­τά υλι­κά χρό­νων – Καμέ­νους και παλαιο­πα­σό­κους (του βαθέ­ως και μη πρά­σι­νου ήλιου), νεο­κα­ρα­μαν­λι­κούς και κάθε είδους οπορ­του­νι­στές, χωρίς αρχές και αξί­ες με πολ­λούς περα­στι­κούς και με ρηχό λαϊ­κι­σμός και μυα­λά στα κάγκελα.

Ο Αλέ­ξης πρωί Κυρια­κής για άλλη μια φορά στην Και­σα­ρια­νή: το πλοία μπα­τά­ρη­σε αλλά προ­έ­χει ο μεγα­λό­πνο­ος στό­χος ενά­ντια στο ΚΚΕ και τη Λαϊ­κή Συσπεί­ρω­ση! Όλοι ενω­μέ­νοι κατά του “κόκ­κι­νου” Ηλία Στα­μέ­λου … “Όλοι_Μαζί_Μπορούμε!”

ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ:
“Πάρε-δώσε” που πατά στη δια­χρο­νι­κή τους σύμπλευση
σε δήμους και Περιφέρειες 

Λιγό­τε­ρο από δύο βδο­μά­δες πλέ­ον πριν από τις τοπι­κές εκλο­γές της 8ης Οκτώ­βρη και ο χάρ­της των υπο­ψη­φιο­τή­των σε Περι­φέ­ρειες και δήμους έχει δια­μορ­φω­θεί. Μέχρι να φτά­σου­με εδώ βέβαια, προη­γή­θη­κε ένα ατέ­λειω­το κομπρε­μί ανά­με­σα στα επι­τε­λεία των αστι­κών κομ­μά­των που κατέ­λη­ξαν σε συμπρά­ξεις στε­λε­χών από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο με τέτοιον τρό­πο που «χάνει η μάνα το παι­δί και το παι­δί τη μάνα»…

Οι συμπρά­ξεις αυτές δεν αφο­ρούν μόνο τις «κορυ­φές», τους επι­κε­φα­λής δηλα­δή των συν­δυα­σμών, αλλά και την κινη­τι­κό­τη­τα υπο­ψή­φιων περι­φε­ρεια­κών και δημο­τι­κών συμ­βού­λων. Τι είναι αυτό όμως που επι­βε­βαιώ­νε­ται από αυτές τις εξε­λί­ξεις; Οτι και με αυτόν τον τρό­πο, συγκολ­λη­τι­κή τους ουσία είναι η υπε­ρά­σπι­ση της κοι­νής αντι­λαϊ­κής στρα­τη­γι­κής, που κάνει …αόρα­τα τα «σύνο­ρα» ανά­με­σα στα αστι­κά κόμ­μα­τα, με απο­τέ­λε­σμα ακό­μα και υπο­ψή­φιοι του ενός στις πρό­σφα­τες εθνι­κές εκλο­γές να εμφα­νί­ζο­νται τώρα στο ψηφο­δέλ­τιο του άλλου, ή να στη­ρί­ζουν από κοι­νού τους ίδιους επι­κε­φα­λής σε δήμο ή Περι­φέ­ρεια! Τόσο …χαο­τι­κές είναι οι μετα­ξύ τους διαφορές.

Ενδει­κτι­κά:

• Από τα 16 ψηφο­δέλ­τια των Περι­φε­ρειών με επι­κε­φα­λής υπο­ψή­φιο της ΝΔ,τα 4 τα στη­ρί­ζει και το ΠΑΣΟΚ, ενώ 1 το στη­ρί­ζει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
• Από τα 11 ψηφο­δέλ­τια των Περι­φε­ρειών με επι­κε­φα­λής υπο­ψή­φιο του ΣΥΡΙΖΑ,το 1 το στη­ρί­ζει και το ΠΑΣΟΚ.
• Από τα 9 ψηφο­δέλ­τια των Περι­φε­ρειών με επι­κε­φα­λής υπο­ψή­φιο του ΠΑΣΟΚ,τα 2 τα στη­ρί­ζει και ο ΣΥΡΙΖΑ, 1 το στη­ρί­ζει η ΝΔ, ενώ 1 το στη­ρί­ζουν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ…
• Από τα 207 ψηφο­δέλ­τια σε δήμους με επι­κε­φα­λής υπο­ψή­φιο της ΝΔ,τα 70 τα στη­ρί­ζουν και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ 55 τα στη­ρί­ζει το ΠΑΣΟΚ και 12 ο ΣΥΡΙΖΑ!
• Από τα 39 ψηφο­δέλ­τια σε δήμους με επι­κε­φα­λής υπο­ψή­φιο του ΣΥΡΙΖΑ,τα 28 τα στη­ρί­ζει το ΠΑΣΟΚ, τα 7 η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μαζί, ενώ 2 η ΝΔ.
• Από τα 61 ψηφο­δέλ­τια σε δήμους με επι­κε­φα­λής υπο­ψή­φιο του ΠΑΣΟΚ,τα 48 τα στη­ρί­ζει ο ΣΥΡΙΖΑ, τα 39 ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μαζί και 37 τα στη­ρί­ζει μόνη της η ΝΔ.

Δεν προ­έ­κυ­ψε ξαφνικά…
Αυτό όμως δεν προ­έ­κυ­ψε μέσα σε μερι­κές μέρες ή βδομάδες.
Αντί­θε­τα, είναι το απο­τέ­λε­σμα της πολι­τι­κής συμπό­ρευ­σης των αστι­κών κομ­μά­των μέσα στους φορείς και τα όργα­να της Τοπι­κής Διοί­κη­σης, μέσα στα Περι­φε­ρεια­κά και Δημο­τι­κά Συμ­βού­λια εδώ και χρόνια.

Είναι το απο­τέ­λε­σμα της κοι­νής πορεί­ας των παρα­τά­ξε­ων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ σε Περι­φέ­ρειες και δήμους, που είτε από τα ίδια έδρα­να των τοπι­κών αρχών είτε από τη θέση της αντι­πο­λί­τευ­σης ψήφι­ζαν και ενέ­κρι­ναν από κοι­νού αντι­λαϊ­κές και αντερ­γα­τι­κές ρυθ­μί­σεις που ήταν η συνέ­χεια των επι­λο­γών των εκά­στο­τε κυβερνήσεων.

Κι επει­δή δεν ζού­με στη χώρα των λωτο­φά­γων, δεν ξεχνά­με ότι όλοι αυτοί από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ που τότε εμφα­νί­ζο­νταν ως …«αντί­πα­λοι» και σήμε­ρα βρί­σκο­νται στα ίδια ψηφο­δέλ­τια, τα προη­γού­με­να χρόνια:

• Ψήφι­ζαν από κοι­νού τους αντι­λαϊ­κούς προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς, που καταρ­τί­ζο­νταν σύμ­φω­να με τις κατευ­θύν­σεις της κυβέρ­νη­σης. Δηλα­δή, ψήφι­ζαν από κοι­νού την αύξη­ση της φορο­λό­γη­σης των λαϊ­κών στρω­μά­των, τους δημο­σιο­νο­μι­κούς περιο­ρι­σμούς που οδη­γού­σαν σε μεί­ω­ση των δαπα­νών για υπη­ρε­σί­ες προς τους δημό­τες, σε περι­κο­πές προ­σω­πι­κού και υπο­δο­μών Περι­φε­ρειών και δήμων, την υλο­ποί­η­ση των μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων που προ­έ­βλε­παν μειώ­σεις μισθών και απο­λύ­σεις για τους εργαζόμενους.
• Ψήφι­ζαν από κοι­νού τα Τεχνι­κά Προ­γράμ­μα­τα που ουσια­στι­κά έδι­ναν προ­τε­ραιό­τη­τα σε έργα που έχουν ανά­γκη οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι και άφη­ναν στην άκρη κρί­σι­μα έργα ζωτι­κής σημα­σί­ας για την προ­στα­σία του λαού, όπως αντι­πλημ­μυ­ρι­κά, απο­χε­τευ­τι­κά, αντι­πυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας, αντι­σει­σμι­κής θωρά­κι­σης των σχο­λεί­ων και των δημό­σιων κτι­ρί­ων. Ηταν Τεχνι­κά Προ­γράμ­μα­τα προ­σαρ­μο­σμέ­να στο να στη­ρί­ξουν με διά­φο­ρες τοπι­κές παρεμ­βά­σεις τα «Ανα­πτυ­ξια­κά Προ­γράμ­μα­τα» των κυβερ­νή­σε­ων που «άνοι­γαν» τον δρό­μο για νέα πεδία κερ­δο­φο­ρί­ας των ομί­λων, όπως τα έργα ΑΠΕ ή οι επεν­δύ­σεις στον Τουρισμό.
• Ψήφι­ζαν από κοι­νού και υλο­ποιού­σαν τους ηλε­κτρο­νι­κούς πλει­στη­ρια­σμούς για χρέη νοι­κο­κυ­ριών προς τους δήμους, κάτι που θεσπί­στη­κε επί ΣΥΡΙΖΑ και ισχύ­ει μέχρι και σήμε­ρα. Και χαρα­κτή­ρι­ζαν ευκαι­ρία αυτήν την εξέ­λι­ξη μιας και θα έμπαι­ναν χρή­μα­τα στα ταμεία τους από ανθρώ­πους που δεν είχαν στον ήλιο μοί­ρα. Οπως χαρα­κτή­ρι­ζαν ευκαι­ρία το να εισπράτ­τε­ται το χαρά­τσι του ΕΝΦΙΑ από τους δήμους, αφού και πάλι θα έβρι­σκαν πόρους εξαι­τί­ας των τερά­στιων περι­κο­πών της κρα­τι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης. Κάτι για το οποίο κανείς από αυτούς δεν αντέ­δρα­σε και δεν έχει αντι­δρά­σει παρά μόνο στα λόγια…
• Ψήφι­ζαν — και μάλι­στα ήταν πρω­το­πό­ροι — την υλο­ποί­η­ση της μερι­κής απα­σχό­λη­σης και των «ευέ­λι­κτων» εργα­σια­κών σχέ­σε­ων, μετα­τρέ­πο­ντας τους εργα­ζό­με­νους σε πει­ρα­μα­τό­ζωα πάνω στους οποί­ους δοκι­μά­ζο­νταν μοντέ­λα εργα­σια­κών σχέ­σε­ων. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι στην Τοπι­κή Διοί­κη­ση δεν υπάρ­χει σχέ­ση εργα­σί­ας που να μην έχει βρει εφαρ­μο­γή, με απο­τέ­λε­σμα σήμε­ρα, δίπλα στους 70.000 μόνι­μους υπαλ­λή­λους που έχουν απο­μεί­νει να υπάρ­χουν άλλοι 70.000 με «ευέ­λι­κτες» εργα­σια­κές σχέ­σεις. Μία εργα­σια­κή επι­σφά­λεια που έχει φέρει εργα­σια­κή αβε­βαιό­τη­τα, φόβο, εντα­τι­κο­ποί­η­ση, ατυ­χή­μα­τα και θανάτους.
• Ψήφι­σαν και συμ­φώ­νη­σαν με τα νέα «ανα­πτυ­ξια­κά» εργα­λεία με τη μορ­φή των Ανω­νύ­μων Εται­ρειών (Ανα­πτυ­ξια­κοί Οργα­νι­σμοί). Με αυτές τις εται­ρεί­ες δημιουρ­γεί­ται ένα νέο επι­χει­ρη­μα­τι­κό εργα­λείο με μπρο­στά­ρη­δες δήμους και Περι­φέ­ρειες, παίρ­νουν μέρος περισ­σό­τε­ροι «θεσμι­κοί παί­χτες» και παρά­γο­ντες «στο τρα­πέ­ζι που στρώ­νε­ται», ενσω­μα­τώ­νο­νται πιο εύκο­λα σε μεγά­λα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα τοπι­κές πολι­τι­κές — οικο­νο­μι­κές επι­διώ­ξεις, μπο­ρούν να αξιο­ποιού­νται συγκε­ντρω­μέ­να τοπι­κοί πόροι, γη, υπο­δο­μές που βολι­δο­σκο­πεί το κεφά­λαιο και συγκε­ντρώ­νο­νται δια­θέ­σι­μα κον­δύ­λια στις επι­διώ­ξεις του. Ετσι, διευ­κο­λύ­νο­νται η επι­χει­ρη­μα­τι­κή δρά­ση γύρω από τοπι­κούς πόρους, η δια­χεί­ρι­ση των απορ­ριμ­μά­των με βάση τις επι­λο­γές των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, η προ­ώ­θη­ση των ΑΠΕ με βάση τις νέες χρή­σεις γης, η επι­χει­ρη­μα­τι­κή αξιο­ποί­η­ση δημό­σιων και δημο­τι­κών εκτά­σε­ων, δασών, ακτών, άλλων υπο­δο­μών κ.λπ.
• Ψήφι­σαν και υλο­ποί­η­σαν το θεσμι­κό πλαί­σιο για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση υπη­ρε­σιών στους δήμους με αιχ­μή τις αντα­πο­δο­τι­κές υπη­ρε­σί­ες — καθα­ριό­τη­τα, ηλε­κτρο­φω­τι­σμός, πρά­σι­νο κ.λπ. — που προ­ϋ­πο­θέ­τει τη φτη­νή εργα­τι­κή δύνα­μη και την έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης των εργα­ζο­μέ­νων, την επι­δεί­νω­ση των όρων υγεί­ας και ασφά­λειας και την αύξη­ση των εργα­τι­κών «ατυ­χη­μά­των», που και σήμε­ρα χαρα­κτη­ρί­ζουν τις υπη­ρε­σί­ες καθα­ριό­τη­τας. Και βέβαια, στο τέλος αυτής της δια­δρο­μής έρχε­ται ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη αύξη­ση των αντα­πο­δο­τι­κών τελών, όταν πια οι ιδιώ­τες θα εδραιώ­νο­νται στις αντί­στοι­χες υπηρεσίες.
• Απέ­να­ντι σε μια Τοπι­κή Διοί­κη­ση που ως μηχα­νι­σμός του αντι­λαϊ­κού αστι­κού κρά­τους προ­ω­θεί την πολι­τι­κή σε βάρος του, ο εργα­ζό­με­νος λαός έχει ανά­γκη από εκλεγ­μέ­νους που αμφι­σβη­τούν τη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου, των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων.

Γιατί αυτό που κρίνεται στις 8 Οκτώβρη είναι εάν ο λαός θα έχει εκλεγμένους που συμφωνούν με την αντιλαϊκή πολιτική και την εφαρμόζουν, οπότε θα παραμένει εκτεθειμένος σε όλο και μεγαλύτερους κινδύνους, ή εάν θα έχει περισσότερους εκλεγμένους κομμουνιστές και αγωνιστές με τη “Λαϊκή Συσπείρωση”, για να μεγιστοποιεί την πίεση, για να πραγματοποιούνται τέτοια αναγκαία έργα και ταυτόχρονα μέσα από αυτόν τον αγώνα να αποκτά και περισσότερη δύναμη για να οργανώσει την αντεπίθεση παντού.

Η επόμενη μέρα…

Το βρά­δυ των εκλο­γών θα δού­με πάλι στους τηλε­ο­πτι­κούς δέκτες τον χάρ­τη της χώρας βαμ­μέ­νο με διά­φο­ρα χρώ­μα­τα. Η αλή­θεια είναι ότι κάτω από το μπλε, το ροζ ή το πρά­σι­νο χρώ­μα που θα δού­με, αυτό που θα υπάρ­χει την επό­με­νη μέρα, είναι η συνέ­χι­ση της σύμπλευ­σης των παρα­τά­ξε­ων της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Για­τί σε όλα αυτά, σε Περι­φε­ρεια­κή και Τοπι­κή Διοί­κη­ση, δηλα­δή, στα κρί­σι­μα ζητή­μα­τα, υπάρ­χουν εμβλη­μα­τι­κές ταυ­τί­σεις των δημο­τι­κών και περι­φε­ρεια­κών αρχών που ανή­κουν στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ ή σε δήθεν «ανε­ξάρ­τη­τους». Αυτές οι δυνά­μεις είναι εξαρ­τη­μέ­νες από τα «θέλω» των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, από τις δεσμεύ­σεις τους απέ­να­ντι στις «δημο­σιο­νο­μι­κές αντοχές».

Κόμματα κι αποκόμματα

Ακό­μη και χωρίς τον Τσί­πρα, οι τίτλοι τέλους είναι τσι­προ­γε­νείς. Ό,τι συντε­λεί­ται τώρα, το είχε ετοι­μά­σει εκεί­νος, τόσο με την σκιώ­δη ανά­μει­ξή του στα βου­βά βυρ­σο­δε­ψεία που στή­θη­καν για τη δια­δο­χή του, αλλά και με τους όρους “άλω­σης” που είχε δια­μορ­φώ­σει ο ίδιος ως πρώ­το βιο­λί της δια­δι­κτυα­κής αγο­ράς, το «άσπι­λο παι­δί» που ευαγ­γε­λι­ζό­ταν μια εύκο­λη και τζά­μπα “ανα­τρο­πή”, θα μπο­ρού­σε τώρα και να καγ­χά­ζει δικαιω­μέ­νος. Άβυσ­σος η ψυχή

Η μιντια­κή δίαι­τα των τελευ­ταί­ων ημε­ρών –πίτσα, γυμνα­στή­ριο, σκύ­λος, Τάι­λερ, ψευ­το­για­γιά, ξανά σκύ­λος, ξανά γυμνα­στή­ριο– δεί­χνει πόσο ανά­γκη έχει αυτή η κυβέρ­νη­ση μια τέτοια “αντι­πο­λί­τευ­ση” και παρά την ελα­φρό­τη­τα και την απει­ρία του, οι αντί­πα­λοι του Στέ­φα­νου Κασ­σε­λά­κη, για το δικό τους καλό, τον παίρ­νουν στα σοβαρά.
Συνά­ντη­ση με τον Αλέ­ξη Τσί­πρα στη Βου­λή είχε ο νέος πρό­ε­δρος του ΣΥΡΙΖΑ–οι δύο άνδρες συνα­ντή­θη­καν στο γρα­φείο του τέως πρω­θυ­πουρ­γού στη Βου­λή, προ­τού ο Κασ­σε­λά­κης ανα­λά­βει τα νέα καθή­κο­ντά του στην Κουμουνδούρου.
Μετά την ολο­κλή­ρω­ση της συνά­ντη­σης των δύο δήλω­σε: «Ο Αλέ­ξης Τσί­πρας απο­τε­λεί κοι­νή συνι­στα­μέ­νη των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, τον τιμώ, είμαι εδώ για να δια­τη­ρή­σω την παρα­κα­τα­θή­κη του ζωντα­νή, ελπί­ζω να στα­θώ αντά­ξιος της κλη­ρο­νο­μιάς. Προ­χω­ρά­με».

             American style…
Μια ωραία ατμό­σφαι­ρα εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ…
Η Αχτσιό­γλου δια­μαρ­τύ­ρε­ται ότι δεν γίνε­ται αντιπαράθεση
πάνω σε πολι­τι­κά σχέδια.

Πώς όμως να γίνει αντι­πα­ρά­θε­ση όταν το πολι­τι­κό σχέ­διο όλων στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το …εξής ένα;
Ο Κασ­σε­λά­κης πάλι τα ‘χει βάλει με τα συστη­μι­κά ΜΜΕ.
Σαν να λέμε ότι ο Πινό­κιο τα έβα­λε με τον …Τζε­πέ­το!
(ο οποί­ος πάντως έβρι­σκε μόνος του το ξύλο, ενώ στην περί­πτω­ση του Κασ­σε­λά­κηη «πρώ­τη ύλη» είναι συν­θε­τι­κή και εισαγωγής…).

Καλύ­τε­ρη όλων εκεί­νη η κυρία του Επι­κρα­τεί­ας που εκπρο­σω­πεί ό,τι πιο …σύγ­χρο­νο κι ό,τι πιο προ­ο­δευ­τι­κό στον χώρο της «κυβερ­νώ­σας αριστεράς».
Τις προ­άλ­λες τη ρώτη­σαν αν θα δεχτεί να παραι­τη­θεί για να γίνει βου­λευ­τής ο Κασ­σε­λά­κης (αν εκλε­γεί πρόεδρος).
Το (ανα­με­νό­με­νο) «όχι» μικρή σημα­σία έχει (δεν μας πέφτει και λογα­ρια­σμός). Το «ζου­μί» βρί­σκε­ται στη δικαιο­λο­γία… Είπε λοι­πόν ότι δεν παραι­τεί­ται επει­δή ήρθε στον ΣΥΡΙΖΑ με …ειδι­κό συμ­φω­νη­τι­κό να γίνει υπουργός!

Το υπέ­γρα­ψε μάλι­στα με τον Τσί­πρα, που η υπο­γρα­φή του συνε­χί­ζει να ισχύ­ει και μετά την απο­μά­κρυν­ση από το ταμείο. Οπό­τε, η …εργο­λα­βία συνε­χί­ζε­ται και με τον νέο αρχηγό.
Για τέτοιον κυνι­σμό, για τέτοια συν­διαλ­λα­γή μιλά­με στον «όμορ­φο κόσμο» του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν όσοι αισθά­νο­νται πραγ­μα­τι­κά αρι­στε­ροί δεν τους πιά­νει ναυ­τία μάλ­λον θα πρέ­πει να ψαχτούν… Στη λασπου­ριά της πολι­τι­κής τους, στη δυσω­δία, στην ίντρι­γκα και την καμα­ρί­λα, το …κόκ­κι­νο «αντί­δο­το» είναι αυτό που φωτο­βό­λη­σε αυτές τις μέρες στον από­η­χο του Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή» στο Πάρ­κο Τρίτση.
Εκεί μέσα έχουν θέση μόνο οι αξί­ες της αλλη­λεγ­γύ­ης, του αγώ­να, της συντρο­φι­κό­τη­τας…
Εκεί συνα­ντιέ­ται η πρω­το­πό­ρα θεω­ρία και δρά­ση για ένα καλύ­τε­ρο αύριο με τον ανθό της λαϊ­κής πολι­τι­κής _πολιτιστικής δημιουργίας.

Εκεί λοιπόν δίνουμε και θα δίνουμε ραντεβού!

Αντώ­νης Κατσάς_FaceBook

Υπάρ­χουν και αυτά τα νιάτα…
Στις πλά­τες αυτών των κορι­τσιών και αγοριών
πατά­ει η ελπι­δα για να ατε­νί­σει το μελλον.
Με φόντο τα ανα­ψο­κοκ­κι­νι­σμε­να μάγου­λα τους
ζωγρα­φί­ζει η ιστο­ρία την πορεία της στο αύριο.
Στη φλό­γα της αδά­μα­στης ψυχής τους
εξαϋ­λώ­νε­ται η ηττο­πά­θεια και η υποταγή.

Από τις κόρες των ματιών τους ξεχειλίζει
η ζωή , το πάθος , ο έρω­τας, το δικιο.
Οι υψω­μέ­νες γρο­θιές τους στο ακου­σμα της
Τρί­της Διε­θνούς , γίνο­νται σπα­θιά στα σωθικά
μιας σάπιας κοι­νω­νί­ας , που ψυχορραγεί.

Στα αυτιά τους ακού­γε­ται το ποδο­βο­λη­τό της
ιστο­ρί­ας που ορμη­τι­κά επε­λαύ­νει , για να δια­λύ­σει τα σκοτάδια.
Κρα­τούν σφι­χτά τη χαί­τη του αλό­γου με τα
δάχτυ­λα τους, και χορεύ­ουν στο ρυθ­μό του
καλ­πα­σμού του , το χορό του φωτός, μεθυ­σμέ­να από το άρωμα
της νέας κοι­νω­νί­ας που εισβάλει
στα ρου­θού­νια τους.

Με αυτά τα νιάτα είμαι. 
Με τα νιάτα αυτά είμαστε.

Καιρός να φεύγουμε κι εμείς σιγά σιγά…

(εξ ιδί­ων τα βέλη)
“Κύμ­βα­λο αλα­λά­ζον” τον απο­κα­λεί ο Χάρης Αθα­να­σιά­δης, καθη­γη­τής Δημό­σιας Ιστο­ρί­ας στο Πάντειο Πανε­πι­στή­μιο που επι­τί­θε­ται στον Στέ­φα­νο Κασ­σε­λά­κη, ταυ­τί­ζο­ντάς τον με την “αμε­ρι­κα­νι­κή alt right” _αποκαλώντας τον “άδειο κέλυ­φος”.
__          Γρά­φει μετα­ξύ άλλων:
«Και αν ο παλιός ήταν του­λά­χι­στον αυθε­ντι­κός, ο νέος δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυ­φος, ένα κύμ­βα­λο αλα­λά­ζον που φλερ­τά­ρει με τη γελοιό­τη­τα, ένα κενό σημαί­νον όπου ο κάθε απελ­πι­σμέ­νος ακου­μπά τις ανε­δα­φι­κές προσ­δο­κί­ες του. Και όσα δεν ελέγ­χουν οι σύμ­βου­λοι επι­κοι­νω­νί­ας που τον πλαι­σιώ­νουν, όσα δεν υπο­δύ­ε­ται άτε­χνα σαν πρω­τα­γω­νι­στής σαπου­νό­πε­ρας, όσα δηλα­δή ξεστο­μί­ζει αυθόρ­μη­τα ο ίδιος, θυμί­ζουν επι­κίν­δυ­να την αμε­ρι­κα­νι­κή alt right: το φως απέ­να­ντι στο σκο­τά­δι, ο επι­δει­κτι­κός πατριω­τι­σμός, η αδια­με­σο­λά­βη­τη σχέ­ση με το λαό, η χρή­ση της οικο­γέ­νειας με τρό­πο που εκβάλ­λει στο βασί­λειο της Αννί­τας Πάνια και άλλα συνα­φή. Η ιστο­ρία επα­να­λαμ­βά­νε­ται, μα επα­να­λαμ­βά­νε­ται κατα­φα­νώς ως φάρσα».

Πηγή_περισσότερα …