Πρόοδος των κολαούζων…

Άλλον έναν λόγο — σύμ­φω­να με τον υπουρ­γό Εργα­σί­ας — έχουν οι εργα­ζό­με­νοι για να ευχα­ρι­στή­σουν την κυβέρ­νη­ση που έφε­ρε τον νόμο για τις 13 ώρες δου­λειά τη μέρα, την επέ­κτα­ση της «ευε­λι­ξί­ας» και την παρα­πέ­ρα ποι­νι­κο­ποί­η­ση της απερ­γί­ας. Μπο­ρεί ο εργα­ζό­με­νος να λιώ­νει στη δου­λειά από ήλιο σε ήλιο για να τα βγά­λει πέρα, θα ξεκου­ρα­στεί όμως μια και καλή όταν κατα­φέ­ρει να βγει στη σύντα­ξη, αφού τα ένση­μα από τον δεύ­τε­ρο εργο­δό­τη μπο­ρεί να μη μετρά­νε στη μεί­ω­ση των ορί­ων ηλι­κί­ας συντα­ξιο­δό­τη­σης, θα του εξα­σφα­λί­ζουν όμως μερι­κά ευρώ παρα­πά­νω στη σύνταξη!

Με άλλα λόγια, δου­λειά μέχρι τελι­κής πτώ­σης, ανε­πα­νόρ­θω­τες βλά­βες στην υγεία και σύντα­ξη ένα βήμα πριν από τον τάφο, με την …ικα­νο­ποί­η­ση όμως μιας σύντα­ξης μεγα­λύ­τε­ρης κατά μερι­κά ευρώ από τα ψίχου­λα που το κρά­τος φιλο­δω­ρεί τους συνταξιούχους!

Μιλά­με για κοροϊ­δία στο τετρά­γω­νο και πρό­κλη­ση στον κύβο. Ειδι­κά σήμε­ρα, που υπάρ­χουν όλες οι δυνα­τό­τη­τες για τους εργα­ζό­με­νους να δου­λεύ­ουν λιγό­τε­ρο με αξιο­πρε­πή μισθό, να βγαί­νουν νωρί­τε­ρα στη σύντα­ξη με συντά­ξεις που δεν θα τελειώ­νουν το πρώ­το 15ήμερο του μήνα, ο νόμος της κυβέρ­νη­σης χει­ρο­τε­ρεύ­ει κατα­κό­ρυ­φα τους όρους που δου­λεύ­ει και ζει η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των εργα­ζο­μέ­νων, κυρί­ως η νέα γενιά, δεί­χνο­ντας στην πρά­ξη και τι σημαί­νει «πρό­ο­δος» για το σάπιο σύστη­μα της εκμετάλλευσης.

Είπε και το άλλο αμί­μη­το ο υπουρ­γός. Οτι «οι πολ­λα­πλοί εργο­δό­τες ενι­σχύ­ουν τη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή θέση του εργα­ζό­με­νου» για­τί «όταν εξαρ­τά τη ζωή του και τον μισθό του από έναν εργο­δό­τη, η δια­φο­ρά ισχύ­ος μετα­ξύ τους είναι πάρα πολύ μεγά­λη. Οταν, όμως, ο εργα­ζό­με­νος έχει και εναλ­λα­κτι­κή λύση δεύ­τε­ρου εργο­δό­τη και ο πρώ­τος εργο­δό­της ξέρει ότι αυτός έχει ήδη βρει και δεύ­τε­ρη δου­λειά, τότε η δια­φο­ρά της ισχύ­ος μετα­ξύ των δύο μερών μειώ­νε­ται δρα­στι­κά υπέρ του εργαζόμενου».

«Το ‘καψε» ο Αδ. Γεωρ­γιά­δης, εκστο­μί­ζο­ντας τη μια μπα­ρού­φα μετά την άλλη για να δικαιο­λο­γή­σει το άθλιο νομο­σχέ­διο. Οσο περισ­σό­τε­ρα αφε­ντι­κά έχει πάνω από το κεφά­λι του ο εργα­ζό­με­νος, τόσο μεγα­λύ­τε­ρη γίνε­ται η δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή του ισχύς, σύμ­φω­να με τον υπουρ­γό της εργο­δο­σί­ας! Η πρό­κλη­ση έχει και τα όριά της…

Δυνα­τός εργα­ζό­με­νος είναι αυτός που οργα­νω­μέ­νος στο συν­δι­κά­το του διεκ­δι­κεί ανθρώ­πι­νο μισθό και ωρά­ριο, να γυρί­ζει σώος στο σπί­τι του και όχι μετά από ένα εξα­ντλη­τι­κό 10ωρο να πηγαί­νει στη δεύ­τε­ρη δου­λειά. Δυνα­τός εργα­ζό­με­νος είναι αυτός που σηκώ­νει το ανά­στη­μά του ενά­ντια στο έκτρω­μα της κυβέρ­νη­σης και παλεύ­ει να μην κατα­τε­θεί, να μην ψηφι­στεί, να μην εφαρ­μο­στεί, επει­δή βλέ­πει σ’ αυτό την «ισχύ εν τη ενώ­σει» της εργο­δο­σί­ας με το κρά­τος της, για να βαθαί­νει η εκμε­τάλ­λευ­ση στο όνο­μα της ανά­καμ­ψης των κερ­δών. Την πραγ­μα­τι­κή «δια­φο­ρά ισχύ­ος» την κάνουν η οργά­νω­ση και η αλλη­λεγ­γύη της εργα­τι­κής τάξης, ο αγώ­νας για να πάρει αμπά­ρι­ζα τη μεγα­λο­ερ­γο­δο­σία και τους κάθε λογής κολα­ού­ζους της, που νομο­θε­τούν για τα συμ­φέ­ρο­ντά της.

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από τον «Ριζο­σπά­στη»