Πώς οι μύθοι του Προμηθέα και του Τιτάνα εξηγούν την Τεχνητή Νοημοσύνη

Στη μυθο­λο­γία μας ο Προ­μη­θέ­ας, ένας Τιτά­νας, έκλε­ψε τη φωτιά από τον Όλυ­μπο για να δώσει στους ανθρώ­πους και ο Δίας εξορ­γι­σμέ­νος κατα­δί­κα­σε τον Προ­μη­θέα σε καθη­με­ρι­νό μαρ­τύ­ριο. Για την ανθρω­πό­τη­τα, ο Δίας επι­νό­η­σε μια δια­φο­ρε­τι­κή τιμω­ρία. Δημιούρ­γη­σε την Παν­δώ­ρα και της έδω­σε ένα κου­τί, το οποίο την προει­δο­ποί­η­σε να μην ανοί­ξει. Όταν η περιέρ­γεια της επι­κρά­τη­σε, η Παν­δώ­ρα σήκω­σε το καπά­κι και κάθε είδους κακό απε­λευ­θε­ρώ­θη­κε στον κόσμο. Μόνο η ελπί­δα έμει­νε παγι­δευ­μέ­νη μέσα.

Μια νέα παρα­γω­γή από το Μπα­λέ­το του Σαν Φραν­σί­σκο επα­να­προσ­διο­ρί­ζει τον μύθο για τη σύγ­χρο­νη Καλι­φόρ­νια. Το “Mere Mortals”, το οποίο έκα­νε πρε­μιέ­ρα στις 26 Ιανουα­ρί­ου, είναι στυ­λι­στι­κά και ηχη­τι­κά ξεχω­ρι­στό. Η ιστο­ρία της Παν­δώ­ρας είναι μια αλλη­γο­ρία για την τεχνο­λο­γι­κή πρό­ο­δο, εξη­γεί η Tamara Rojo, καλ­λι­τε­χνι­κή διευ­θύ­ντρια του μπα­λέ­του. Παρήγ­γει­λε το κομ­μά­τι έχο­ντας κατά νου την τεχνη­τή νοη­μο­σύ­νη (ai). «Είναι η τέλεια ιστο­ρία για να πού­με όταν μιλά­με για τα ηθι­κά ερω­τή­μα­τα που πρέ­πει να κάνου­με στον εαυ­τό μας κατά την ανά­πτυ­ξη αυτών των νέων τεχνο­λο­γιών», λέει η κ. Rojo. Είναι η AI μια κατα­στρο­φι­κή δύνα­μη που έχουν εξα­πο­λύ­σει οι άνθρω­ποι, ένα ενδυ­να­μω­τι­κό εργα­λείο που τους προ­σφέ­ρει θεϊ­κή δύνα­μη ή και τα δύο;

Όταν έφτα­σε στο Σαν Φραν­σί­σκο από το Αγγλι­κό Εθνι­κό Μπα­λέ­το το 2022, στό­χος της κ. Rojo ήταν να αφη­γη­θεί ιστο­ρί­ες σχε­τι­κές με την περιο­χή του κόλ­που και την Καλι­φόρ­νια. Ακρι­βώς δυτι­κά της όπε­ρας βρί­σκε­ται η κοι­λά­δα Hayes, μια μικρή γει­το­νιά με το παρα­τσού­κλι «Cerebral Valley» από όλους τους τεχνι­κούς που έχουν μετα­κο­μί­σει εκεί.

Το απο­τέ­λε­σμα είναι μια αρχαία ιστο­ρία βου­τηγ­μέ­νη στον φου­του­ρι­σμό. Η παρα­γω­γή δεν υπο­νο­εί απλώς την πρό­ο­δο και τον κίν­δυ­νο που προ­σφέ­ρει η Τεχνη­τή Νοη­μο­σύ­νη στην ανθρω­πό­τη­τα. Η AI έχει χρη­σι­μο­ποι­η­θεί για να βοη­θή­σει στην προ­βο­λή της παρά­στα­σης. Αρκε­τές μεγά­λες οθό­νες που βρί­σκο­νται πίσω από τους χορευ­τές εμφα­νί­ζουν αφη­ρη­μέ­νες εικόνες—γαλάζιες λάμ­ψεις που τρί­ζουν, κόκ­κι­νος ήλιος, γήι­να τοπία που απει­κο­νί­ζο­νται με ουρά­νια παστέλ—που δίνουν τον τόνο για την παράσταση.

Στο τέλος, μετά από όλη την ανα­τα­ρα­χή, το μπα­λέ­το προ­σφέ­ρει στο κοι­νό λίγη αισιο­δο­ξία. Οι χορευ­τές κατα­κλύ­ζουν τη σκη­νή, έχο­ντας αλλά­ξει από μαύ­ρα σε χρυ­σά κοστού­μια. Είναι η Ελπί­δα. Και δεν είναι πια παγι­δευ­μέ­νη στο Κου­τί της Πανδώρας

Πηγή Economist

• Ο Κώστας Βάρ­να­λης έχει τη δική μας εκδο­χή (χωρίς τεχνη­τή νοη­μο­σύ­νη) στο ανε­πα­νά­λη­πτο Το φως που καίει
• Δεί­τε Ατέ­χνως “Τεχνη­τή Νοη­μο­σύ­νη”