Ισραηλινοί σκοτώθηκαν, ενώ οι Παλαιστίνιοι απλώς «πέθαναν».
Αυτός είναι ο κύριος τίτλος στο BBC μετά το σφυροκόπημα του Ισραήλ στη Γάζα, τη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον κόσμο, με βόμβες που προμήθευσε η Δύση μετά την αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς και ρουκέτες που έπληξαν το Ισραήλ.
Ορισμένα μέσα ενημέρωσης καθοδηγούν με εικόνες τραυματισμένων παιδιών Παλαιστινίων, ενώ αναφέρουν μη επαληθευμένα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τη Χαμάς.
Σαν να τους δίνεται το ίδιο σενάριο, οι παρουσιαστές των εταιρικών μέσων ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι επαναλαμβάνουν τη γραμμή ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του καθώς βομβαρδίζει τον πληθυσμό των 2 εκατομμυρίων Παλαιστινίων της Γάζας, στοχεύοντας αμάχους που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο.
Εν τω μεταξύ, οι ίδιοι παρουσιαστές και δημοσιογράφοι απαιτούν από τους Παλαιστίνιους να καταγγείλουν τη βία και τη Χαμάς και να τρέξουν με ανεπιβεβαίωτες ιστορίες που τους έδωσε η ισραηλινή κυβέρνηση.
Η κάλυψη αυτής της εβδομάδας από τα δυτικά εταιρικά μέσα ενημέρωσης υπογράμμισε την ανικανότητά της να καταστήσει τον 4ο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο υπόλογο για εγκλήματα πολέμου και αντ’ αυτού να δώσει χρόνο εκπομπής σε ισραηλινούς στρατιωτικούς αξιωματούχους για να υποκινήσουν γενοκτονία εναντίον των Παλαιστινίων, οι οποίοι βρίσκονται σε κλουβιά σαν ζώα στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στον κόσμο.
Οι δυτικοί εταιρικοί δημοσιογράφοι δεν μπορούν να αναφέρουν ουδέτερα το Ισραήλ / Παλαιστίνη. Και εδώ είναι μερικά μόνο παραδείγματα ως προς το γιατί:
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους New York Times. Όχι μόνο η εφημερίδα υποστηρίζει συνεχώς τις επεκτατικές πολιτικές του Ισραήλ, αλλά έχει επίσης συμμετάσχει άμεσα στην εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα σπίτια τους.
Το γραφείο των New York Times στην Ιερουσαλήμ είναι χτισμένο σε ένα παλαιστινιακό σπίτι που ανήκει σε μια γνωστή Παλαιστίνια συγγραφέα, την Ghada Karmi, επιζήσασα της Νάκμπα.
Οι Times συνεργάζονται επίσης συχνά με Ισραηλινούς αξιωματούχους. Το 2014, για παράδειγμα, έλαβε και υπάκουσε σε μια ισραηλινή εντολή φίμωσης για να καταστείλει την είδηση ότι το Ισραήλ είχε συλλάβει έναν Παλαιστίνιο δημοσιογράφο.
Από το 2008 έως το 2012, ο επικεφαλής του γραφείου των New York Times στο Ισραήλ, Ethan Bronner, εκτέθηκε στο γεγονός ότι ο 20χρονος γιος του κατατάχθηκε στον ισραηλινό στρατό, ενώ κάλυπτε ενεργά την περιοχή για την εφημερίδα.
Το λεγόμενο έγγραφο καταγραφής δεν το δημοσιοποίησε ποτέ στους αναγνώστες του, εγείροντας σοβαρά ερωτήματα μεροληψίας και σύγκρουσης συμφερόντων.
Οι New York Times απέλυσαν επίσης τον φωτογράφο της Γάζας, Hosam Salem, μετά από παρέμβαση του ισραηλινού λόμπι Honest Reporting.
Ωστόσο, η εφημερίδα δεν είχε κανένα πρόβλημα να προσλάβει τον Ethan Bronner και άλλους όπως η Isabel Kershner και ο David Brooks για να γράψουν για την Παλαιστίνη, ενώ και οι τρεις είχαν απογόνους που πολεμούσαν στον ισραηλινό στρατό.
Σε γενικές γραμμές, η ενοποίηση των εταιρικών μέσων ενημέρωσης από τη δεκαετία του 1980 έχει οδηγήσει στην ιδιοκτησία από δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες ή γιγαντιαίες πολυεθνικές εταιρείες που έχουν ισχυρό συμφέρον στη διατήρηση του status quo διασφαλίζοντας ότι οι πόλεμοι θα συνεχιστούν για πάντα και κανένας από τους οποίους δεν θέλει να δει τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες να πετυχαίνουν.
Οι εντολές έρχονται από ψηλά ότι οι ειδησεογραφικοί οργανισμοί πρέπει να υποστηρίξουν το Ισραήλ.
Ο Axel Springer — ένας γιγαντιαίος γερμανικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας που κατέχει το Politico — είπε ρητά στο προσωπικό του ότι είναι καθήκον του να υποστηρίξει το Ισραήλ και όσοι δεν το κάνουν πρέπει να φύγουν. Ένα κύμα απολύσεων Αράβων δημοσιογράφων σε όλη τη Γερμανία υπογράμμισε αυτό το μήνυμα.
Το BBC, εν τω μεταξύ, είναι ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας για το Ηνωμένο Βασίλειο, ένα έθνος που βοήθησε στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948. Πολλοί από τους κορυφαίους δημοσιογράφους εξωτερικών υποθέσεων συνεχίζουν να εργάζονται για το ΝΑΤΟ ή μεγάλες δεξαμενές σκέψης που χρηματοδοτούνται από κατασκευαστές όπλων που επωφελούνται άμεσα από τον πόλεμο.
Το BBC έχει επικριθεί συνεχώς επειδή δεν παρέχει ιστορικό πλαίσιο για την κρίση στη Γάζα και δεν τη συνδέει με τη δική του βρετανική αποικιακή ιστορία, βοηθώντας στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ μέσω της Διακήρυξης Μπάλφουρ και παρέχοντάς του όπλα για να καταλάβει παλαιστινιακή γη από τότε.
Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι που δεν ακολουθούν τη γραμμή για το Ισραήλ / Παλαιστίνη γίνονται συχνά παραδείγματα.
Το CNN απέλυσε τον παρουσιαστή Marc Lamont Hill επειδή ζήτησε μια ελεύθερη Παλαιστίνη. Η Katie Halper απολύθηκε από το The Hill επειδή (ακριβώς) αποκάλεσε το Ισραήλ κράτος απαρτχάιντ. Και ο Guardian απέλυσε τον Nathan J. Robinson αφού έκανε ένα αστείο κοροϊδεύοντας τη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στο Ισραήλ.
Άλλοι δημοσιογράφοι της βιομηχανίας βλέπουν αυτά τα παραδείγματα και το μήνυμα είναι σαφές: μείνετε στο σενάριο για το Ισραήλ ή χάστε τη δουλειά σας.
Το 2013, μια έρευνα αποκάλυψε ότι το Buzzfeed πληρώθηκε τεράστια ποσά για να γίνει ένας βραχίονας δημοσίων σχέσεων για τον ισραηλινό στρατό για να διασφαλίσει ότι οι millennials ήταν φιλικοί προς την κατοχή και να δείξουν τη σέξι πλευρά του IDF.
Το 2016, μια έρευνα που διεξήγαγα προσωπικά στο VICE News έδειξε πώς η χίπστερ φυλλάδα δημοσιεύει «ήπια προπαγάνδα» σε ένα αντι-συμβατικό κοινό, ενώ προωθεί ένα φιλοαμερικανικό και φιλο-ισραηλινό κυβερνητικό αφήγημα.
Το VICE το κάνει αυτό αναμασώντας ανακοινώσεις από το Board of Broadcasting Governors, έναν βραχίονα της κυβέρνησης των ΗΠΑ που διαδίδει προπαγάνδα στο εξωτερικό μέσω μέσων ενημέρωσης όπως η Φωνή της Αμερικής για να πιέσει για αλλαγή καθεστώτος και αιώνιους πολέμους που τροφοδοτούν το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα.
Ωστόσο, μετά την άρση της απαγόρευσής του να χρησιμοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες, η εμβέλειά του τώρα είναι ο μέσος Αμερικανός μέσω μέσων ενημέρωσης όπως το VICE.
Φυσικά, αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα για το πώς τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία υποτίθεται ότι ενεργούν ως φύλακες για εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία και στο στρατό, ενεργούν ως ανδρείκελο για τα οικονομικά τους συμφέροντα και τις στρατιωτικές τους ατζέντες.
Αυτό δεν ξύνει καν την επιφάνεια των πολλών συγκρούσεων συμφερόντων στα μέσα ενημέρωσης μας που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν, συμπεριλαμβανομένων των ειδημόνων και άλλων δημοσιογράφων που εμφανίζονται στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τις εφημερίδες ως «ειδικοί» που στην πραγματικότητα είτε εργάζονται ταυτόχρονα είτε εκπαιδεύονται από δεξαμενές σκέψης, μέσα δημοσίων σχέσεων και ισραηλινές ομάδες πίεσης όπως η AIPAC που παίρνουν τεράστια ποσά από την ισραηλινή κυβέρνηση και τους κατασκευαστές όπλων για να εξασφαλίσουν ένα φιλο-Ισραήλ. Η φιλοπολεμική αφήγηση κυριαρχεί.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το πλαίσιο της ιστορίας του Ισραήλ ως κατακτητή, ενός κράτους απαρτχάιντ που εμπλέκεται σε εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, σχεδόν πάντα παραλείπεται. Αντ ‘αυτού, το κοινό τροφοδοτείται με απλοποιημένες εκδοχές της σύγκρουσης, παρουσιάζοντάς την ως «περίπλοκη», χιλιάδες χρόνια συγκρούσεων μεταξύ θρησκειών, μουσουλμάνων εναντίον Εβραίων — ένας θρησκευτικός πόλεμος.
Η κατάσταση της ελευθερίας του Τύπου στον δυτικό κόσμο απέχει πολύ από το να είναι ελεύθερη, στην πραγματικότητα, ενεργούν ως στενογράφοι για τη στρατιωτική τάξη για να εξασφαλίσουν ότι τα κέρδη για τους κατασκευαστές όπλων συνεχίζονται.
Πηγή: MintPress News
