ΡαδιοΑρβύλες ή ΡαδιοΣαχλαμάρες…

Αντι­γρά­φου­με από το facebook του  Ηρα­κλή Κακα­βά­νη //

Οι Ραδιο­Αρ­βύ­λα, γνω­στοί σαχλα­μα­ρι­στές, από την πρώ­τη τους εμφά­νι­ση στις τηλε­ο­πτι­κές οθό­νες εκφρά­ζουν την υφέρ­που­σα χυδαιό­τη­τα της κοινωνίας.

Η σαχλα­μά­ρα τους (την οποία που­λά­νε ως σάτι­ρα) ανα­δύ­ει την μπό­χα ό,τι πιο ταπει­νού και ευτε­λές υπάρ­χει ως στά­ση ζωής και αντί­λη­ψη στην κοινωνία.

Εξ ου και η δυσα­νε­ξία σε ό,τι εκπέ­μπει υγεία, σε ό,τι (ευτυ­χώς) δεν ται­ριά­ζει στην «αισθη­τι­κή» τους.

Πρό­σφα­το θύμα τους η ποί­η­ση, με την παι­δα­ριώ­δη προ­σπά­θεια παρω­δί­ας ποι­ή­μα­τος (την οποία πολύ ευχα­ρι­στή­θη­καν και πολύ γελάσανε…)

(στό­χος τους έγι­νε η απαγ­γε­λία του ποι­ή­μα­τος «Σκού­πι­σμα» του Ρον Πάτζετ από τον ποι­η­τή Γιώρ­γο Αλισάνογλου)

Η σαχλα­μά­ρα, η καφε­νεια­κού τύπου πλά­κα ουδε­μία σχέ­ση έχουν με τη σάτι­ρα και η παρω­δία ουδε­μία σχέ­ση με το φτη­νό και χυδαίο στην προ­κει­μέ­νη περίπτωση.

***

Η παρω­δία –δικαιω­μέ­νη στη λογο­τε­χνία- μαστι­γώ­νει, απο­κα­θη­λώ­νει και κατα­πα­τά το πρω­τό­τυ­πο, δεν το απα­ξιώ­νει, δεν το γελοιο­ποιεί, δεν το ευτε­λί­ζει. Αντι­θέ­τως, πολ­λές φορές ανα­ση­μα­το­δο­τεί­ται σε ένα και­νού­ριο πλαίσιο.

Ας θυμη­θού­με την «Προ­σευ­χή του ταπει­νού» του Βάρ­να­λη ή τις παρω­δί­ες Καβα­φι­κών ποιημάτων.

Καβα­φι­κόν (Εφη­με­ρί­δα Καθημερινή)

Χωρίς λύπην, χωρίς περί­σκε­ψιν, χωρίς αιδώ
κατέ­φα­γον τα δέκα πέντε εκατομμύρια
και τώρα φευ δια­λο­γί­ζο­μαι εγώ
πόσον ευκό­λως τα κατέ­φα­γον ως χοιρομήρια.
Α, όταν τα εμοί­ρα­ζαν πώς να μην το προσέξω·
δεν θα ήτο τόσο δυσχε­ρές εις την δια­νο­μή αυτήν να τρέξω
αλλά δεν ήκου­σα ποτέ κρό­τον κλε­πτών ή ήχον
κι ανε­παι­σθή­τως μ’ έκλει­σαν από το γεύ­μα έξω!

Να ακου­στεί μέχρι τη Γάζα: ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ