Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σε πείσμα του Κορονοϊού, η Άνοιξη

Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //

Η άνοι­ξη ακό­μα δεν έβα­λε φρέ­νο στο πεί­σμα και την κακία του κορονοϊού.

Τον αγνό­η­σε εντε­λώς κι έτσι οι νεραν­τζιές του δρό­μου γιό­μι­σαν ανθούς και σκόρ­πι­σαν το άρω­μα τους στις γει­το­νιές. Δεν του έδω­σαν σημα­σία, δεν τον λογά­ρια­σαν, για το πεί­σμα του δεν φόρε­σαν μάσκα. Μάσκα είναι ο ανθός τους, οι μυρω­διές τους και η πεποί­θη­ση ότι ο ιός κάπο­τε θα πεθά­νει, ενώ οι νεραν­τζιές θα ανθί­ζου­νε για πάντα.

Δεν άντε­ξαν και οι κερα­σιές και οι βερι­κο­κιές και οι αμυ­γδα­λιές και τα  τρια­ντά­φυλ­λα γιό­μι­σαν τις αυλές της φτωχογειτονιάς.

Και η πορ­φυ­ρή παπα­ρού­να σαν να φωνά­ζει μην φοβό­σα­στε, μην απο­γοη­τεύ­ε­στε. Δεν νιώ­θε­τε το ξάνα­μα της φύσης που οργιά­ζει, στο πεί­σμα και σε κάθε πεί­σμα του ιού.

Μενε­ξέ­δες και ζου­μπού­λια και θαλασ­σι­νά πουλιά….το αγιό­κλη­μα και το για­σε­μί, οι αμπε­λώ­νες που τίνα­ξαν τα κατα­πρά­σι­να φυλ­λα­ρά­κια τους.

Η ανοι­ξιά­τι­κη παν­δαι­σία γίνε­ται ένας αξιό­μα­χος σύμ­μα­χος που θα νική­σει, θα τσα­κί­σει και θα κατα­τρο­πώ­σει τον ιό.

Αισιό­δο­ξο πολύ σε βλέ­πω σύντρο­φε. Το χελι­δό­νι πέτα­ξε και ήρθε να κτί­σει την φωλιά του πάνω από το παρά­θυ­ρο μου.

Τα φτε­ρά του είναι λίγο μαρα­μέ­να  και δεν μπο­ρεί να πετάξει.

Βλέ­πω το αγα­πη­μέ­νο μου που­λά­κι, αλλά η αιτία δεν είναι μόνο ο ιός. Είναι η κακο­ποί­η­ση του περι­βάλ­λο­ντος. Είναι τα χημι­κά, τα πυρη­νι­κά, είναι οι άσκο­ποι αντα­γω­νι­σμοί και τα παζά­ρια. Οι σει­σμοί, οι πυρ­κα­γιές, οι πλημ­μύ­ρες, οι τυφώ­νες, οι ανε­μο­στρό­βι­λοι, συμ­μα­χούν με τον κακό ιό και θέλουν να κατα­στρέ­ψουν την ανθρωπότητα.

Ο καλός άνθρω­πος είναι τερά­στιος, η ευλο­γία και η δύνα­μη που εκπέ­μπει θα κατα­νι­κή­σει τον επι­κίν­δυ­νο εχθρό.

Ένα μόνο χρειά­ζε­ται, Ειρή­νη και όλα θα πάνε καλά!!! 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο