Σημείωμα για τα «Γράμματα της ποίησης», της Δέσποινας Κουτούφαρη

Η λέξη ποι­η­τής προ­έρ­χε­ται από την αρχαία λέξη ‘ ποιέω – ποιώ’, δηλα­δή δημιουρ­γώ κάτι από το μηδέν. Στην περί­πτω­ση του ποι­η­τή, εκεί­νος κατα­σκευά­ζει το δημιούρ­γη­μα – ποί­η­μα με τη βοή­θεια των λέξε­ων, οι οποί­ες πηγά­ζουν από την βαθύ­τε­ρη ανά­γκη του να εκφρά­σει μέσω της ποί­η­σης  όλη τη δια­νοη­τι­κή και συναι­σθη­μα­τι­κή του φόρ­τι­ση για κατα­στά­σεις που βιώ­νει μέσα και έξω από αυτόν, είτε θετι­κές είτε αρνητικές.

Όταν ο ποι­η­τι­κός του λόγος κατα­φέρ­νει να γίνε­ται η συναι­σθη­μα­τι­κή γέφυ­ρα που ενώ­νει τους ανθρώ­πους και συνά­μα τους αφυ­πνί­ζει, τότε η ποί­η­ση βρί­σκει το πραγ­μα­τι­κό της νόη­μα μέσα απ’ τον λόγο.

Αν και ο ορι­σμός της ποί­η­σης και του ποι­η­τή είναι ένα πολυ­διά­στα­το πεδίο, το απο­τέ­λε­σμα είναι πάντα εκεί­νο που μετρά­ει. Να κατα­φέ­ρει η ποί­η­ση ν’ αγγί­ξει την ψυχή και την καθη­με­ρι­νό­τη­τα  του κάθε ανθρώ­που, ώστε να κατα­λά­βου­με όλοι ότι είμα­στε μαζί σ’ αυτό το μονο­πά­τι της ζωής , κι ο ένας να γίνε­ται στή­ριγ­μα για τον άλλο.

Κι ένα τέτοιο παρά­δειγ­μα δίνει ο εκδό­της Ηρα­κλής Κακα­βά­νης, και τον ευχα­ρι­στώ θερ­μά γι’ αυτό, μέσα από την αξιέ­παι­νη προ­σπά­θειά του σ’ αυτούς τους δύσκο­λους και­ρούς, να ενώ­σει τις φωνές δεκα­εν­νέα ποι­η­τών με την έκδο­ση της Ανθο­λο­γί­ας « Τα Γράμ­μα­τα της Ποίησης».