Σοφοκλής Βενιζέλος, το όνομά του είναι γραμμένο σε όλες τις μαύρες σελίδες της νεότερης ιστορίας μας

Στις 7 Φεβρουα­ρί­ου 1964 πεθαί­νει ο Σοφο­κλής Βενι­ζέ­λος. Δευ­τε­ρό­το­κος γιος του Ελευ­θε­ρί­ου Βενι­ζέ­λου, βου­λευ­τής, υπουρ­γός. Γεν­νή­θη­κε το 1894. 

Το όνο­μά του είναι γραμ­μέ­νο σε όλες τις μαύ­ρες σελί­δες της νεό­τε­ρης ελλη­νι­κής ιστο­ρί­ας. Η πρώ­τη υπη­ρε­σία που πρό­σφε­ρε στην αντί­δρα­ση ήταν το 1936 με την υπο­νό­μευ­ση του Συμ­φώ­νου μετα­ξύ του Παλ­λαϊ­κού Μετώ­που και των Φιλε­λευ­θέ­ρων για την απο­τρο­πή της δικτα­το­ρί­ας. Στη συνέ­χεια υπο­στή­ρι­ξε τον Μετα­ξά και συμ­με­τεί­χε στην προ­ε­τοι­μα­σία της «4ης Αυγούστου». 

Μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελλά­δας από την τρι­πλή κατο­χή, από τη θέση του υπαρ­χη­γού του κόμ­μα­τος των Φιλε­λευ­θέ­ρων δια­κρί­θη­κε στον αντι­κομ­μου­νι­σμό και τις καλές υπη­ρε­σί­ες στους Βρε­τα­νούς κατα­κτη­τές. Δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε την έντα­ξη της Ελλά­δας στο ΝΑΤΟ και απο­δέ­χθη­κε τη συμ­με­το­χή της χώρας στον πόλε­μο της Κορέας. 

Το 1956 ζητεί από το βασι­λιά να προ­χω­ρή­σει σε συνταγ­μα­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα με την επί­κλη­ση του «κομ­μου­νι­στι­κού κινδύνου». 

Λίγο πριν το θάνα­τό του, ως αντι­πρό­ε­δρος της κυβέρ­νη­σης της Ενω­σης Κέντρου, τηλε­γρα­φού­σε στον Αγγλο συνά­δελ­φο του: «Υπο­λο­γί­ζο­μεν σοβα­ρώς εις τας συμ­βου­λάς των αλη­θι­νών φίλων μας όλου του δυτι­κού κόσμου και ιδιαι­τέ­ρως των εν Αγγλία»…