Σπ. Μελετζής, ο φωτογράφος της Αντίστασης

Επι­μέ­λεια — Σύν­θε­ση Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Σαν σήμε­ρα 13 Νοέμ­βρη του 2003 πέθα­νε ο Σπύ­ρος Μελε­τζής. Ο Πρω­το­μά­στο­ρας και ποι­η­τής της τέχνης της φωτο­γρα­φί­ας, όπως τον απο­κά­λε­σαν. Ο άνθρω­πος που με το φακό του απο­θα­νά­τι­σε το πέρα­σμα του φασι­σμού και τον αγώ­να του λαού για μια νέα Ελλάδα.

Μια τιμη­τι­κή ανα­φο­ρά στη μνή­μη του είναι το σημε­ρι­νό αφιέ­ρω­μα με 11 φωτο­γρα­φί­ες του (λιγό­τε­ρο γνω­στές) που αντλή­σα­με από το λεύ­κω­μα «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Από το έπος της Εθνι­κής Αντί­στα­σης Φωτο­γρα­φί­ες του Σπύ­ρου Μελε­τζή» που εκδό­θη­κε το 1982 από τη «Σύγ­χρο­νη Εποχή».

Απ’ εδώ πέρα­σε ο φασισμός

Δικοί σου εχθροί, δικοί μου εχθροί,
του σκε­φτό­με­νου ανθρώ­που είναι εχθροί.

(Ναζίμ Χικ­μέτ)

Πατριώ­της με θηλιά στο λαιμό

Μαχαί­ρι στο λαό, φωτιά, κρεμάλα
ή περα­σμέ­νοι αρα­δα­ριά με μπάλα!
Τα θύμα­τα βου­νό και στην κορφή,
ξένοι, ντό­πιοι φονιά­δες αδερφοί!

(Κ. Βάρ­να­λης)

Η αναν­δρία του φασισμού

Σαν ήρθε ο ξένος κουρ­σευ­τής, ευτύς μαζί του οι πρώτοι
πρώ­τοι στα νιτε­ρέ­σα τους, στην ατι­μία πιο πρώτοι!
Μαζί του κάνα­νε τα μπλό­κα, φανε­ρά ή με μάσκα!

(Κ. Βάρ­να­λης)

ΕΛΑ­Σί­τι­κο χει­ρουρ­γείο στο Μεγά­λο Χωριό Καρπενησίου

Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

«Δεν είναι τού­το πάλε­μα σε μαρ­μα­ρέ­νια αλώνια
εκεί να στέ­κει ο Διγε­νής και μπρος να στέ­κει ο Χάρος
Εδώ σηκώ­νετ’ όλ’ η γη με τους αποθαμένους
και με τον ίδιο θάνα­το πατά­ει το θάνα­τό της

Κι απά­νω-απά­νω στα βου­νά, κι απά­νω στις κορ­φές τους
φωτά­ει με μιας Ανά­στα­ση, ξεσπά­ει αχός μεγάλος

Η Ελλά­δα σέρ­νει το χορό, ψηλά, με τους αντάρτες
‑χιλιά­δες δίπλες ο χορός, χιλιά­δες τα τραπέζια-
κι είναι οι νεκροί, στα ξάγνα­ντα, πρωτοπανηγυριώτες!»
(Άγγε­λος Σικελιανός)

Γυναί­κες με ζαλί­γκες κου­βα­λούν εφό­δια για τον ΕΛΑΣ

Ούτε σπυ­ρί σιτά­ρι στον καταχτητή

Συσ­σί­τιο της Εθνι­κής Αλλη­λεγ­γύ­ης για τα παι­διά του Μικρού Χωριού

Σχο­λειό στην Ελεύ­θε­ρη Ελλάδα

Η Δρα­πε­τσώ­να καί­γε­ται από τις βόμ­βες των Αγγλων

Τμή­μα του ΕΛΑΝ παρε­λαύ­νει στη Θεσσαλονίκη

Με χίλια ονό­μα­τα, μια χάρη
Ακρί­τας, είτ’ αρματολός,
Αντάρ­της, κλέ­φτης, παλικάρι
Πάντα είν’ ο ίδιος ο Λαός

Γιορ­τή της λευ­τε­ριάς στην Κατερίνη

Εγώ δεν είμ’ ένας λαός! Όλ’ οι λαοί της Γης!
Της Ιστο­ρί­ας, παλιάς και νέας, τα πτώματα!
Ακού­τε; Ο κόκο­ρας λαλά­ει τον ξύπνο της αυγής.
Όλοι ενω­μέ­νοι, μια φωνή μυριά­δες στόματα:
Τρέ­με φονιά, τρέ­με άρπα­γα και τρέ­με απατεώνα.
Σάπιο θρα­σί­μι, που βρο­μάς και κλέ­βεις στον αιώνα!

(Κ. Βάρ­να­λης)